Η περιβόητη επόμενη των εκλογών ξημέρωσε. Τα exit polls δώσανε τη θέση τους στα εκλογικά αποτελέσματα, κι αυτά με τη σειρά τους μας καλούν είτε να μεταναστεύσουμε ομαδικά όσοι επιμένουμε, στην ελάχιστη έστω, πολιτική σκέψη, είτε να μαζευτούμε όλοι μαζί και να οργανώσουμε ένα reality με την πολιτική ζωή του τόπου. Θα σπάσει ταμεία. Θα γράψει Ιστορία. Θα λύσει μια για πάντα το πρόβλημα του χρέους.
Στο δήμο του Μαραθώνα εξελέγη από την πρώτη Κυριακή δήμαρχος ο μάνατζερ του Σάκη Ρουβά, Ηλίας Ψινάκης. Με ένα επιτυχημένο τηλεοπτικό distraction στο παλμαρέ του, η δημαρχιακή του έκδοση αναμένεται να σπάσει ταμεία. Τώρα αν θα είναι αυτά του δήμου, κανείς δεν ξέρει.
Στο δήμο της Στυλίδας, με ποσοστά Κιμ Γιονγκ Ουν εξελέγη από την πρώτη Κυριακή ο μπαλαμός Απόστολος Γκλέτσος. Μάλιστα ανακοίνωσε πως θα κάνει και κόμμα που θα το πει “Τελεία”. Ναι, Τελεία.
Αναμένουμε πλέον τον μεγάλο εκείνο πολιτικό άνδρα που θα έρθει να ιδρύσει κόμμα και θα το πει το Κόμμα. Ή Κώμα. Ή Πτώμα.
Στο δήμο του Βόλου παραλίγο να βγει από την πρώτη φυλακή, σόρυ Κυριακή ήθελα να πω, ο Αχιλλέας Μπέος. Από την φυλακή βγήκε μετά τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές με περιοριστικούς όρους. Να μην φύγει από τη χώρα και να μην ξανασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και οι Βολιώτες αποφάσισαν να τον κάνουν δήμαρχο και να μην μπορεί να πάει πουθενά. Αυτό θα πει τιμωρία.
Το καλύτερο όμως έγινε στον Πειραιά. Εκεί που οι Πειραιώτες κατάφεραν να έχουν στον δεύτερο γύρο να επιλέξουν ανάμεσα στον Μιχαλολιάκο και τον Μαρινάκη. Ουπς, i did it again! Τον Μώραλη εννοούσα. Τον υπάλληλο του Μαρινάκη. Που είναι εφοπλιστής. Και θέλει να διαχειρίζεται ολόκληρο τον δήμο του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας. “Τι το κακό έχει αυτό δηλαδή;” αναρωτήθηκαν οι Πειραιώτες, και βγήκαν στο Πασαλιμάνι μαζί με τον Τσουκαλά για να πανηγυρίσουν από συνήθεια. Το γεγονός πως δεν είχε φιέστα τους εξόργισε λίγο και ξέσπασαν σε μερικά εκλογικά κέντρα και αντιπροσώπους κομμάτων, αλλά δεν βαριέσαι μωρέ; Η Θρυλάρα να κερδίζει κι ας είναι κι εκλογές…
Εντάξει. Και στη Θεσσαλονίκη βγήκε ο Τζιτζικώστας με τα τσαρούχια και τις πλάτες Ψωμιάδη, Πολύδωρα και λοιπών αστέρων της Δεξιάς που δεν γίνεται να παραβλέψουμε. Τώρα, αν τον αγαπάνε κι οι χρυσαυγίτες μάλλον είναι τυχαίο. Αλλά και αμοιβαίο. Ας κλείσουμε τα μάτια μας κι εδώ. Το κάνουμε συχνά.
Τελικά, το μήνυμα που αποφάσισαν να μας στείλουν αυτές οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι πως, πράγματι ο κόσμος στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν ψηφίζει πολιτικά. Ούτε και λογικά. Να είναι γνωστός και να ρίχνει και κάνα πενηντάευρω στην τσέπη ο υποψήφιος, και την ψήφο την έχει σίγουρη.
Και για να σοβαρευτούμε λίγο. Η Χρυσή Αυγή στην Αθήνα τριπλασίασε τα ποσοστά της. Αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή το 2010, τότε που ο Μιχαλολιάκος μπήκε στην πρώτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας χαιρετώντας ναζιστικά, σήμερα είναι τρεις φορές περισσότεροι.
Κι αν συνυπολογίσουμε πως μερικοί από αυτούς που ψήφισαν την ακροδεξιά version του Σπηλιοτόπουλου επειδή πίστεψαν πως ο Άρης είναι ακροδεξιούλης και του την έριξαν, τότε σαν να αυγατίζουν οι φασίστες της Αθήνας.
Αλλά για μια στιγμή: Είναι μόνο το ποσοστό του Κασιδιάρη που αναδύει φασισμό; Το να σαρώνουν υποψηφιότητες τηλεαστέρων, υπόδικων παραγόντων του ποδοσφαίρου, μεγαλοεφοπλιστές και αυλικοί τους τι είναι; Και σε ποιο κεφάλαιο της Δημοκρατίας γράφει πως ο λαός ψηφίζει χωρίς πολιτικά κριτήρια, ακόμα και στις αυτοδιοικητικές εκλογές;
Το μήνυμα των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι πολύ πιο σκοτεινό και άχαρο από όλα τα αστειάκια που μπορεί κανείς να σκεφτεί με τα αποτελέσματά τους.
Ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό συμπατριωτών μας, όσων αποφάσισαν να ψηφίσουν τουλάχιστον, αποφάσισε να μας ανακοινώσει πως δεν είναι φασίστες. Ακόμα. Είναι σε καλό δρόμο πάντως.
Μέχρι τις βουλευτικές εκλογές που θα έχουν ξεπαστρέψει τελείως κάθε έννοια πολιτικού λόγου και σκέψης όμως, θα είναι έτοιμοι να υποδεχθούν τον φασισμό με ανοιχτές αγκάλες.
Εκτός αν πρόκειται για μία ακόμα επίδειξη του χιούμουρ που παραδοσιακά σαν λαός πιστεύουμε πως έχουμε. Αν είναι έτσι πάντως, έχουμε πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ.
Αντί για reality θα μπορούσαμε να κάνουμε κωμωδία. Ή δράμα. Όπως το πάρει κανείς.
ΥΓ. Το γεγονός πως στο δήμο Θεσσαλονίκης οι πολίτες ψήφισαν κατά 98 και βάλε τοις εκατό κατά της ιδιωτικοποίησης τους νερού στο δημοψήφισμα που στέφθηκε από επιτυχία, αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη ελπίδα της πρώτης Κυριακής των εκλογών. Αρκεί οι φορείς, η δημοτική αρχή και οι πολίτες να το εκμεταλλευτούν για να ανατρέψουν τα σχέδια όσων σκοπεύουν να ξεπουλήσουν το πιο βασικό αγαθό. Κι όχι για να πουλήσουν πιο ακριβά το τομάρι τους.
Στην Ελλάδα ζούμε, και μάλιστα το μύθο μας…
ΥΓ2. Άλλη μια ελπίδα η ήττα του Πάχτα στις Σκουριές. Αυτό θα πει “καλός αγώνας”. Συγχαρητήρια σύντροφοι! πηγή
