ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Κομμάτια και θρύψαλα κάνουν οι «γκαουλάιτερ» της Εφορίας την όποια «λαϊκή στροφή» και τις βροντώδεις εξαγγελίες της κυβέρνησης για έξοδο από την κρίση και βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών.

Το αμόκ των φοροεπιδρομών και των κατασχέσεων σε ό,τι κινείται στη χώρα, με θύματα ακόμη και τους απελπιστικά αδύναμους αυτής της κοινωνίας, μετατρέπει σε τραγική φενάκη τις υποσχέσεις για καλύτερες μέρες και μοιάζει σαρκασμός απέναντι στις δήθεν διαβεβαιώσεις ότι «το μήνυμα των ευρωεκλογών ελήφθη» και πως θα υπάρξουν διορθωτικές κινήσεις για όσους πλήττονται περισσότερο από την κρίση.

Το φοροεισπρακτικό τερατούργημα που φτιάχτηκε την τελευταία διετία -και γνώρισε μέρες δόξας επί των ημερών του διαβόητου κ. Χάρη Θεοχάρη- καταβροχθίζει βάρβαρα και τις τελευταίες εστίες κοινωνικής ευαισθησίας, παρότι λανσάρεται ως «δείγμα αποτελεσματικού κράτους»!

Η ασύλληπτη αύξηση των «τυφλών» κατασχέσεων το πρώτο πεντάμηνο του 2014 κατά 500% σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό διάστημα είναι μια γενική ένδειξη του τι ακριβώς συμβαίνει με τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων πολιτών. Η διάλυση όμως κάθε ορίου στην κρατική κτηνωδία επιβεβαιώνεται με δύο περιπτώσεις, που φανερώνουν ότι δεν υπάρχει πλέον το παραμικρό έλεος: στην πρώτη οι άτεγκτοι και αμετανόητοι Ιαβέρηδες κατάσχεσαν σχολικό επίδομα, στη δεύτερη χρήματα που προορίζονταν για ακουστικά βαρηκοΐας μαθητή. Το ότι οι άνθρωποι θυσιάζονται πλέον στον βωμό των αριθμών αποκτά νέες διαστάσεις, μετατρέποντας την Ελλάδα σε σύγχρονο Κρόνο που τρώει τα παιδιά της. Οι περιπτώσεις αναλγησίας που αποκαλύπτει σήμερα το «ΘΕΜΑ» προκαλούν σοκ.

Προ ημερών 60χρονος ενημερώθηκε ότι το σχολικό επίδομα των 300 ευρώ που δίνεται ετησίως σε άπορες οικογένειες και το οποίο προόριζε για να αγοράσει τα απαραίτητα για την κόρη του σχολικά είδη συμψηφίστηκε με οφειλή του!

Ο ναυτικός κ. Ανδρέας Πετράκης, κάτοικος Σαλαμίνας και πατέρας ενός 14χρονου κοριτσιού, αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης καθώς είναι νεφροπαθής με αναπηρία άνω του 67%. Είναι άπορος και έχει χάσει το σπίτι του λόγω χρεών. Κατέθεσε αίτηση για να λάβει το σχολικό επίδομα. Παρότι αυτή εγκρίθηκε, τα χρήματα δεν μπήκαν ποτέ στον λογαριασμό του. Οταν αναζήτησε την αιτία της καθυστέρησης, έμεινε έκπληκτος. Μετά από αναζήτηση ημερών σε διάφορες υπηρεσίες και την τράπεζα ενημερώθηκε ότι η ΔΟΥ κατάσχεσε το επίδομα επειδή είχε χρέος στην Εφορία περίπου 1.800 ευρώ για παλαιότερα νοσήλια νοσοκομείου και μια κλήση της Τροχαίας. Χωρίς να εξετάσει καμία άλλη παράμετρο, η ΔΟΥ εφόρμησε στα 300 ευρώ επειδή οι (άδειοι) πολιτικοί εγκέφαλοι δεν φρόντισαν να νομοθετήσουν και για το σχολικό βοήθημα ό,τι ισχύει με το φοιτητικό, το οποίο δίνεται με τη μορφή στεγαστικού επιδόματος και είναι ακατάσχετο.

Τα ίδια και χειρότερα έγιναν πριν λίγο καιρό και στη ΔΟΥ Περιστερίου, η οποία κατάσχεσε 1.040 ευρώ που είχαν εγκριθεί για την αγορά ακουστικού για μαθητή της ΣΤ’ Δημοτικού, ο οποίος αντιμετωπίζει νευροαισθητήρια βαρηκοΐα!
Οι γονείς αγόρασαν οι ίδιοι το ακουστικό του παιδιού τους -συνολικού κόστους 1.400 ευρώ- και μέσω αίτησης που κατέθεσαν στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, όπως ορίζει η διαδικασία, περίμεναν να τους επιστραφεί το ποσό (1.040 ευρώ) που δικαιολογεί σε τέτοιες περιπτώσεις το κράτος. Σύμφωνα με ιατρική γνωμάτευση, ο συγκεκριμένος μαθητής, εξαιτίας της σοβαρότητας της κατάστασης, θα χρειαστεί και δεύτερο ακουστικό βαρηκοΐας.
Λόγω οφειλής του πατέρα του παιδιού συνολικού ύψους 2.100 ευρώ, η ΔΟΥ επέδειξε τη… γνωστή της ευαισθησία βυθίζοντας την οικογένεια σε απόγνωση.

300.000 κατασχέσεις σε 5 μήνες

Ακόμη και οι τυφώνες δεν σαρώνουν στο διάβα τους περιουσίες και ζωές τόσο διαλυτικά όσο το κάνουν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, τους πρώτους 5 μήνες του 2014 έγιναν 300.000 κατασχέσεις, όταν την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι δεν είχαν ξεπεράσει τις 50.000!

Από αυτές, μόλις 630 έγιναν σε φορολογουμένους μεγάλου πλούτου (ΚΕΦΟΜΕΠ) και περίπου 5.000 σε μεγάλες επιχειρήσεις (ΚΕΜΕΕΠ). Σε ποσοστό άνω του 90% θύματα της Εφορίας πέφτουν οι μικροοφειλέτες που δυσκολεύονται να πληρώσουν και τα λίγα που χρωστούν εξαιτίας της κρίσης, την οποία προκάλεσαν πρωτίστως τα ίδια αρπακτικά που σήμερα «μεταρρυθμίζουν» και «εκσυγχρονίζουν» τη χώρα με τέτοιου είδους μηχανισμούς. Πρόκειται δε συχνότατα για «τυφλά» χτυπήματα: στα νύχια της Εφορίας πέφτουν ακόμα και όσοι προστατεύονται από τον νόμο όσον αφορά στις κατασχέσεις. Ο νόμος αλλάζει ξανά και ξανά, αλλά δικλίδες ασφαλείας δεν υπάρχουν και στην παγίδα πέφτουν πάντα οι ίδιοι.

Μόνο λίγο πριν από τις εκλογές αυξήθηκε το ακατάσχετο όριο των 1.500 ευρώ για μισθωτούς και συνταξιούχους. Μέχρι τότε κατάσχεση καταθέσεων γινόταν από τα 1.000 ευρώ και για χρέος μόλις 300 ευρώ. Παρά τις διατάξεις και τους νόμους, το σύστημα των τραπεζών δεν μπορούσε να ξεχωρίσει πότε το ποσό της κατάθεσης προέρχεται από μισθούς ή επιδόματα για να τα εξαιρέσει από κατασχέσεις. Πλέον οι φορολογούμενοι δηλώνουν έναν και μόνον τραπεζικό λογαριασμό προκειμένου να γλιτώσουν τις κατασχέσεις.

Από τις 300.000 κατασχέσεις «εις χείρας τρίτων» στο α’ πεντάμηνο του 2014, οι 205.000 έγιναν ηλεκτρονικά απευθείας στις τράπεζες. Οι μισές μάλιστα (102.098) έγιναν μόνο μέσα σε έναν μήνα – τον Μάιο, που ήταν και μήνας εκλογών… Το μόνο θετικό είναι ότι φέτος πιάστηκαν και 240 πλούσιοι φορολογούμενοι, όταν πέρσι το ΚΕΦΟΜΕΠ είχε κάνει μόνο δύο κατασχέσεις μέσα σε 5 μήνες!

Ωστόσο το υπουργείο Οικονομικών συνεχίζει να χρησιμοποιεί μεθόδους «τσαντάκια», όπου θύματα πέφτουν και όσοι προσπαθούν ή καταφέρνουν να βάλουν σε μια σειρά τα χρέη τους, αντί να κάνει «ριφιφί» σε έχοντες και κατέχοντες που έχουν αλλά δεν τα πληρώνουν. Προχωρά σε κατασχέσεις-εξπρές ακόμη και σε όσους παλεύουν με νύχια και με δόντια να πληρώσουν, έστω και αν δεν έχουν βγει καν τα χρέη τους ληξιπρόθεσμα! Με το ενδεχόμενο και μόνο ότι κάποιος οφειλέτης του Δημοσίου μπορεί να μην πληρώσει στο μέλλον κάποια δόση, η Εφορία κινεί διαδικασία προληπτικών κατασχέσεων χωρίς καν να προηγηθεί δικαστική απόφαση!

Εντρομοι πλέον, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι φορολογούμενοι έρχονται ξαφνικά αντιμέτωποι με έναν απίστευτο παραλογισμό: άνθρωποι που έχουν ήδη κάνει διακανονισμό με την αρμόδια ΔΟΥ και πληρώνουν σε δόσεις τα χρέη τους, αναγκάζονται να ξεπουλήσουν ένα περιουσιακό τους στοιχείο, όπως μοτοσικλέτα ή αυτοκίνητο, προκειμένου να βρουν χρήματα να ζήσουν ή να πληρώσουν το νοίκι και άλλες υποχρεώσεις τους. Ωστόσο διαπιστώνουν ότι τα χρήματα που κατέθεσαν στην τράπεζα έκαναν φτερά, με αποτέλεσμα να μην έχουν πια να ζήσουν!

Παρά τη ρύθμιση που ζήτησαν και πήραν, τα μέτρα κατάσχεσης «εις χείρας τρίτων» (στην τράπεζα εν προκειμένω) δεν πάγωσαν αλλά προχωρούν κανονικά, επειδή από το 2011 υπάρχει νόμος με τον οποίο το Δημόσιο απαιτεί ακόμα περισσότερα απ’ όσα πληρώνει ο οφειλέτης σε δόσεις ή και ολική εξόφληση του χρέους που έχει ήδη ρυθμίσει!

Οι φορολογικές αρχές, όταν θεωρούν ότι υπάρχει κίνδυνος να μην εισπραχθούν φόροι που έχουν καταλογιστεί, μπορούν να επιβάλουν, προτού λήξει η προθεσμία πληρωμής τους και χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια δικαστική απόφαση, τη συντηρητική κατάσχεση των κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη του Δημοσίου, καθώς και των απαιτήσεών του εις χείρας τρίτων.

πηγη

«Πώς τα κατάφερα να μπω Πανεπιστήμιο με μόλις τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα; Μα το ήθελα πραγματικά. Το είχα βάλει σκοπό. Όχι για να βρω δουλειά, ούτε για να βγάλω λεφτά. Ήθελα να μορφωθώ για να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και τη ζωή μου». Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας για τον 25χρονο Χαμίντ από το Αφγανιστάν, κάτοικο πλέον Θεσσαλονίκης, αναγνωρισμένο πρόσφυγα και τριτοετή φοιτητή στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

«Για σένα που είσαι πρόσφυγας, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Πρέπει να προσπαθήσεις διπλά», ήταν μια από τις πολλές συμβουλές που του είχε δώσει η νέα «μαμά» που βρήκε στην Ελλάδα, η κ. Αγγελική. Σ’ελληνικό σχολείο πρωτοπήγε ο Χαμίντ το 2007, αιτών άσυλο τότε, χωρίς να γνωρίζει καθόλου τη γλώσσα. «Στην αρχή μου φαινόντουσαν όλα ίδια: ιστορία, μαθηματικά, νέα ελληνικά. Δεν καταλάβαινα τίποτα.», λέει γελώντας ο Χαμίντ – ή αλλιώς «Ινδιάνος», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του. Σιγά-σιγά, όμως, χάρη και στη βοήθεια ορισμένων καθηγητών του, κατόρθωσε όχι μόνο να είναι σε θέση να παρακολουθεί τα μαθήματα αλλά και να αριστεύσει τις επόμενες χρονιές στο Λύκειο.

Τα σχολικά χρόνια δεν ήταν εύκολα. Η καθημερινότητά σκληρή. Σηκωνόταν κάθε πρωί στις 5.30 για να πιάσει δουλειά, τελείωνε σ τις 16.00 και ξανάφευγε για το νυχτερινό από τις 19.00 μέχρι τις 23.00. Για φροντιστήριο ούτε λόγος. Ευτυχώς, με τα μαθήματα τον βοήθησαν κάποιοι φίλοι του από το Στέκι Μεταναστών και με όλα τα υπόλοιπα η κ. Αγγελική. Του μαγείρευε και του καθάριζε το σπίτι για να του μένει χρόνος να διαβάσει, τον βοηθούσε με το ενοίκιο για να μην έχει επιπλέον άγχος και τον έπαιρνε καθημερινά τηλέφωνο για να τον ρωτήσει αν χρειάζεται κάτι, αλλά και για να τον «μαλώσει» όταν έβλεπε ότι ο Χαμίντ παραμελούσε τα μαθήματά του. «Ό,τι κάνουν όλες οι μαμάδες με τα παιδιά τους, δηλαδή», προσθέτει αστειευόμενος ο Χαμίντ.

Το πρώτο πράγμα που έκανε όταν έμαθε τα νέα της εισαγωγής του στο Πανεπιστήμιο ήταν να πάρει τηλέφωνο την – πραγματική – μαμά του στο Αφγανιστάν. Έχει να τη δει από τότε που ήταν 14 ετών, όπως και την υπόλοιπη οικογένειά του, τον πατέρα του και τα δύο μικρότερα αδέλφια του. Η οικογένειά του – που ανήκει στη φυλή Χαζάρα – ζούσε υπό τη συνεχή απειλή των Ταλιμπάν, ώσπου μια μέρα προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Χαμίντ με αυτοκίνητο. «Με χτύπησαν μόνο στο πόδι, ευτυχώς, αλλά οι γονείς μου φοβήθηκαν πολύ για τη ζωή μου, κι έτσι με έστειλαν στον Ιράν», θυμάται ο Χαμίντ. «Στην αρχή έκλαιγα συνέχεια. Μου έλειπαν οι δικοί μου. Με πονούσε πάρα πολύ που ήμουν μόνος μου». Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν κι εκεί, ο Χαμίντ πήρε τον δρόμο για την Ευρώπη.

Ήταν ήδη 17 ετών. Τότε ήταν η δεύτερη φορά που ήρθε πολύ κοντά στο θάνατο, στην προσπάθειά του να περάσει με βάρκα από τις τουρκικές ακτές στη Σάμο. Δεν είχε δει ποτέ θάλασσα στη ζωή του και παρόλο που ήξερε κολύμπι, τα κύματα που αντίκρισε τον τρομοκράτησαν. Κανείς από τους υπόλοιπους πέντε συμπατριώτες του πάνω στη βάρκα, μεταξύ των οποίων κι ένα μικροκαμωμένο αγόρι 13 ετών, δεν ήξερε να κολυμπάει. Όταν τα κύματα άρχισαν να δυναμώνουν και τα κουπιά της βάρκας να σπάνε το ένα μετά το άλλο, επικράτησε πανικός. Άλλος έκλαιγε, άλλος έκανε έμετο, άλλος είχε σταυρώσει τα χέρια και προσευχόταν. «Τα δικά μου κουπιά ήταν τα μοναδικά που είχαν απομείνει γερά. Κωπηλατούσα με όλη μου τη δύναμη. Αυτό που μου έδινε κουράγιο ήταν αυτό το 13χρονο αγόρι. ‘Αν πέσω στη θάλασσα, θα με σώσεις;’ Με ρωτούσε συνέχεια. ‘Όσο ζω εγώ, μη φοβάσαι’, του έλεγα. Με τον μικρό, τον Μοχάμεντ, είμαστε φίλοι μέχρι σήμερα», αναφέρει ο Χαμίντ.

«Εντάξει, πέρασε κι αυτό», λέει ο Χαμίντ, που προτιμά να βλέπει μπροστά κι όχι πίσω. Το βλέμμα του σκοτεινιάζει μόνο όταν μιλάει για τη χώρα του, το Αφγανιστάν. Τη Θεσσαλονίκη την αγαπάει πολύ, αλλά αν μπορούσε, θα γύριζε πίσω, χωρίς δεύτερη σκέψη. «Ε, η πατρίδα είναι πάντα πατρίδα. Είναι ωραία χώρα το Αφγανιστάν, έχει όμορφα τοπία, φυσικό πλούτο, ψηλά βουνά. Μόνο ειρήνη δεν έχει…».

Πηγή: Ύπατη Αρμοστεία ΟΗΕ στην Ελλάδα