ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Τις τελευταίες δύο τουλάχιστον δεκαετίες είχαμε την τύχη να ζήσουμε σε έναν πλανήτη όπου οι ισχυρότεροι ηγέτες του θα μπορούσαν να περιγραφούν με τις λέξεις «χρήσιμοι ηλίθιοι».

Κοιτάζοντας τα στοιχεία που ανά διαστήματα βγαίνουν στη δημοσιότητα σχετικά με τον πλούτο που συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων, διαπιστώνουμε πως η μάχη για την περίφημη ισότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν πήγε απλά στράφι. Απέτυχε παταγωδώς.

Όταν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει σχεδόν τον μισό πλούτο ολόκληρου του πλανήτη, τότε η λέξη «ήττα» δεν φτάνει για να περιγράψει το μέγεθος της καταστροφής.

Στο επίκεντρο αυτού του «κατορθώματος» βρίσκονται οι πολιτικές αποφάσεις που πάρθηκαν από ανθρώπους, όπου η συζήτηση ακόμη και για το παραμικρό ζήτημα δείχνει πως ο λόγος για τον οποίο βρίσκονται στις θέσεις τους είναι επειδή εδώ και χρόνια εκτελούν εντολές σαν άβουλα πιόνια.

Η έλλειψη αντίληψης της πραγματικότητας των ανθρώπων αυτών ξεπερνά τα όρια της ηλιθιότητας, ακόμη κι αν στο βιογραφικό τους παρατίθενται πτυχία και μεταπτυχιακά από τα μεγαλύτερα και πιο φημισμένα πανεπιστήμια του κόσμου.

Όταν για παράδειγμα ένας υπουργός-γόνος πολιτικής οικογένειας, που κυβερνά τη χώρα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τη δεκαετία του 1950, απαντά σε μια γυναίκα που καθαρίζει για 20 ή 30 χρόνια ένα υπουργείο ότι η μόνη λύση για να βρει δουλειά είναι να γίνει μεσίτρια του εαυτού της –ή αλλιώς «επιχειρηματίας»- τότε λίγα μπορείς να σχολιάσεις για το μέγεθος της ευφυίας του και τις δυνατότητες αντίληψης της κατάστασης γύρω του.

Για να μη μιλήσω και για ακόμη πιο κραυγαλέα παραδείγματα, όπως είναι η αναγκαιότητα του ηλεκτρισμού για έναν άνθρωπο που ζει στο 2014 κι όχι στον 13^ο ή τον 14^ο αιώνα μ.Χ.

Μέσα σε όλα αυτά, είδαμε να συγκεντρώνονται, εντός ενός σχετικά στενού χρονικού πλαισίου, μια σειρά από ηγέτες οι οποίοι όχι απλώς αποδείχθηκαν ανίκανοι για να κυβερνήσουν, αλλά αποτέλεσαν την απόλυτη επιτυχία του 0,7% να εισχωρήσει με καθόλα «δημοκρατικό» τρόπο σε όλες τις κλίμακες διακυβέρνησης.

Η ταυτόχρονη παρουσία συγκεκριμένων Ευρωπαίων και Αμερικανών ηγετών στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας κατά τις κρίσιμες δεκαετίες του 1990 και του 2000, όπλισε τα κράτη με τις κατάλληλες δόσεις ηλιθιότητας που χρειαζόταν για να γίνει η «δουλειά».

Αποτέλεσμα της χρήσης των άβουλων πλασμάτων ήταν η δημιουργία μιας ανάγκης για επιστροφή στην «χρυσή» αποχή των αρχών του 20^ου αιώνα. Οι συνθήκες ήταν οι πλέον κατάλληλες για να στρωθεί ο δρόμος προς την απολυταρχία και τον απόλυτο έλεγχο, με πρόφαση την οικονομική αστάθεια και τον λεγόμενο «κίνδυνο της τρομοκρατίας», ο οποίος αποδόθηκε με μεγάλη επιτυχία στα πρόσωπα των μεταναστών της Ασίας και της Αφρικής.

Εκατομμύρια άνθρωποι καταστράφηκαν, δισεκατομμύρια αντιλήφθηκαν την αδηφαγία των λεγόμενων «αγορών», και οι περισσότεροι εξ αυτών πείστηκαν πως η δημοκρατία, όπως μας συστήθηκε, δεν είναι αρκετή.

Η κοινή αντίληψη ότι αυτή είναι η μοναδική «δημοκρατία» την οποία μπορεί να επιτύχει το ανθρώπινο είδος δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «ατυχήματος», αλλά λογική εξέλιξη της ιστορία η οποία γράφεται εδώ και 30 περίπου χρόνια. Με φυσική της κατάληξη τον φασισμό.

Δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι τάσσονται υπέρ των εθνικιστικών, ναζιστικών και φασιστικών πολιτικών ως απάντηση στη λεγόμενη «προδοσία» των δημοκρατικών ηγεσιών που απέτυχαν να ελέγξουν την καταστροφή. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτά τα εθνικιστικά, ναζιστικά και φασιστικά μορφώματα δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά στο πολιτικό προσκήνιο, αλλά έλαμψαν δια της παρουσίας τους είτε ως κυβερνητικοί εταίροι, είτε ως παράγοντες «σταθερότητας» σε «προβληματικές περιοχές» υπό την ανοχή του κράτους και της αστυνομίας.

Η τοποθέτηση ηλίθιων ανθρώπων στις ηγεσίες των κρατών απαξίωσε τις δυνατότητες της ίδιας της δημοκρατίας, ισοπέδωσε στα μάτια του κόσμου το αίσθημα δικαίου, αφαίρεσε την ελπίδα για αλλαγή μέσα από το διάλογο και τη συνεννόηση.

«Δεν έχει κανένα νόημα τι θα πει ο δείνα για την οικονομική του πολιτική, αφού όλα τα αποφασίζει η Γερμανία, το ΔΝΤ, η τρόικα, οι Αρειανοί κοκ», ακούγεται και γράφεται παντού.

Παρότι αυτό έχει κάποια δόση αλήθειας, δεν είναι αποτέλεσμα ενός ορθολογικού συλλογισμού αλλά μια παραδοχή απελπισίας. Στην οποία οδήγησαν και οι πολιτικές επιλογές αλλά και η απάθεια. Διότι η ηλιθιότητα των τελευταίων δεκαετιών τροφοδότησε τις εξελίξεις και από την πλευρά των διοικούντων (κυρίως) αλλά και από την πλευρά των διοικούμενων.

Το πρόσφατο γαλλικό παράδειγμα με την παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησης της χώρας μια μέρα μετά τα επιθετικά σχόλια ενός υπουργού για τη γερμανική οικονομική πολιτική, δείχνει ότι όταν στην ηγεσία μιας λεγόμενης «μεγάλης δύναμης» βρίσκεται ένα άβουλο και φοβικό ον τότε ένα λιγότερο άβουλο και φοβικό ον θα του πατάει το κεφάλι όποτε γουστάρει. Με αποτέλεσμα οι φασίστες της Λεπέν να ράβουν ήδη κυβερνητικά κουστούμια, καταφέροντας να γίνουν η πρώτη καθαρά ρατσιστική κυβέρνηση στη χώρα η οποία για αιώνες διαμορφώνει τις πολιτικές τάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στη Βρετανία. Οι κούφιες ευρωαποσχιστικές εξαγγελίες της κυβέρνησης με μοναδικό σκοπό την ψηφοθηρία (άλλα λένε στις κάμερες, άλλα κάνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες), έστρωσαν το δρόμο για τους εθνικιστές Βρετανούς οι οποίοι ονειρεύονται Ρουμάνους και Βουλγάρους να επιπλέουν τουμπανιασμένοι στη θάλασσα της Μάγχης.

Η Ελλάδα ακολούθησε τον ίδιο δρόμο. Κυβερνάται από ανθρώπους που δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να κρύψουν πως η «δημοκρατία των απαγορεύσεων» είναι το πολιτικό τους όραμα για τα επόμενα 100 χρόνια, κι ότι οι σβάστικες δεν είναι τελικά και τόσο αποκρουστικό θέαμα όσο νομίζαμε.

Τεράστια συμβολή σε όλο αυτό αποτελεί η χάραξη της νέας ευρωπαϊκή ιστορικής συνείδησης, η οποία θέλει τον ναζισμό και τον κομμουνισμό να περπατούν χέρι-χέρι στα αιματοβαμμένα μονοπάτια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της ψυχροπολεμικής περιόδου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι χρήσιμοι ηλίθιοι της Ευρώπης έτρεξα να σφίξουν το χέρι των αφεντικών των Ουκρανών ναζί, όπως έσφιξαν το χέρι στους Ισλαμιστές του Ιράκ και της Συρίας, στους δικτάτορες της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, ή παλαιότερα στους χουντικούς της Λατινικής Αμερικής, τα ρατσιστικά καθεστώτα της Αφρικής, και τους Ταλιμπάν του Αφγανιστάν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι χρήσιμοι ηλίθιοι των ΗΠΑ σκόρπισαν στον πλανήτη εκατοντάδες χιλιάδες πτώματα «τρομοκρατών», μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο των «δικών τους παιδιών» που ξεστράτισαν, μετατρέποντας την ίδια τους τη χώρα σε μια απέραντη φυλακή γεμάτη θανατοποινίτες, στρατικοποιημένες αστυνομικές δυνάμεις και Γκουαντάναμο.

Όσο, λοιπόν, ο φασισμός γίνεται αυτό που λέμε «mainstream» και ο Τύπος παρουσιάζει το ωραιοποιημένο πρόσωπο του «τέρατος» ως μοναδική λύση στα άλυτα προβλήματα των ηλιθίων, τόσο πιο βαθιά και με μεγαλύτερη ορμή βουτάμε στο μέλλον των όλο και λιγότερων δικαιωμάτων και των όλο και περισσότερων υπερ-πλουσίων.

Κι όλα αυτά δεν θα μπορούσαν με τίποτε να περάσουν δίχως τη βοήθεια του φασισμού και των ηλιθίων του, οι οποίοι υπογράφουν με χέρια και με πόδια ότι τους βάζουν μπροστά τους ακόμη και στα πολύ στερνά τους χρόνια, ενδιαφερόμενοι μόνο για το «πολιτικό κόστος» στην ελάχιστη ζωή που τους απομένει.    πολύφημος 2.0