ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Κάθε βράδυ απ’ το φεγγίτη των Ονείρων παρακείμενης Σιωπής αποστηθίζω τα δύσκολα γράμματα της μοναξιάς για σένα, θηρευτρια Ονείρων μας, ω Ποίηση. Δώσε μας κάτι να πιστέψουμε. Δώσε μας πίστη, ένα κεντρί σαν χάδι, μια λέξη λαγνείας στον «τύπο των ήλων», την αιώνια νύχτα που σπαταλά στ’ αστέρια σωσίβιες λεπτομέρειες συνουσίας με το Όνειρο. Σε κανέναν όμως μην αποκαλύψεις τη μικρή υστερόγραφη, αιώνια ανταμοιβή στη χαραυγή. Γιατί τι δίνεις Ποίηση, τι παίρνεις; «Κινήσεις που οδηγούν σ’ ένα απλό «κρεβάτι» και καλοκαιρινά σεντόνια βάναυσα λευκά»;  Και υστερα μονολογω και γραφω τουτο… Ενθάδε κείται η ιδέα που σχημάτισα για τον εαυτό μου και μια φωνή μου ψιθυρίζει να έρθω εδώ να μείνω στο κοιμητήριο των καλών προθέσεων, στον τάφο μιας ωραίας ελπίδας όπου θα καταθέσουνε στεφάνια οι ανθοδέσμες και οι αυταπάτες. Ενθάδε κείται η ιδέα που είχα για τον εαυτό μου, ολόκληρο ένα κεφάλαιο της ζωής μου είναι εδώ κλεισμένο όταν όλα πήγαιναν καλά κι ήταν όλα ρόδινα μες το βιβλίο που ήμουνα ο ίδιος θύτης, θύμα κι αναγνώστης αλλά δεν ήρθε εγκαίρως ο εαυτός μου στο μέρος το καθορισμένο! Ίσως να σταμάτησε ένα ρολόι, ίσως ν’ άλλαξαν οι προφητείες και να σκοτείνιασαν οι οιωνοί – κι έμεινα με τη μισοσχηματισμένη ιδέα του εαυτού μου. Και τώρα ενθάδε κείται ο θυρωρός της σκέψης μου της κεντρικής με τ’ αντικλείδι μου στου νου το χέρι κλέφτης κι ο παλιατζής των αποφάσεων μου……

εγραψε το πιτσιρικι