ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

«Καλησπέρα κυρίες και κύριοι!» κραυγάζει ο αστείος κύριος με το ψηλό καπέλο και τα έντονα φρύδια, το αστείο κουστουμάκι και τα άσπρα γάντια. «Καλωσήρθατε κι απόψε στο τσίρκο μας!» Κοιτάζει το κοινό του, μέσοι άνθρωποι που θέλουν να ξεσκάσουν. Παίρνει βαθιά ανάσα. Συνεχίζει. «Τίποτα δεν μένει το ίδιο στο σόου μας! Κάθε φορά, έχετε την ευκαιρία να βλέπετε κάτι διαφορετικό, κάτι μακριά από την στεγνή σας καθημερινότητα. Ό,τι θελήσετε εδώ θα το βρείτε!» Ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται σε όλο το κοινό. Ναι! Άξιζε το εισητήριο που πλήρωσαν! «Ηλίθιοι!» σκέφτεται ο αστείος κύριος και συνεχίζει να μιλά. «Ό,τι έχετε ονειρευτεί θα το βρείτε εδώ! Όποια διαστροφή έχετε ποθήσει θα την βρείτε εδώ! Ό,τι κρύβεται βαθιά μέσα σας θα εκδηλωθεί εδώ! Το τσίρκο μας δεν θα σας απογοητεύσει! Μπείτε στη σειρά και όλοι θα πάρετε!» Και το πιο περίεργο είναι ότι όλοι αμέσως σχηματίζουν μια ατέλειωτη ουρά και περιμένουν υπομονετικά ώσπου να έρθει η σειρά τους για να πάρουν και αυτοί το λιγοστό κομμάτι ικανοποίησης που τους αναλογεί.  Η ουρά καταλήγει σε έναν μακρύ διάδρομο με αμέτρητες πόρτες. Η κάθε πόρτα κρύβει κάτι διαφορετικό. Όλοι τρέχουν σαν τρελοί. Ανοίγουν την μία πόρτα μετά την άλλη μέχρι να βρουν αυτό που ονειρεύτηκαν, αυτό που γέννησε η αρρωστημένη φαντασία τους. Και ο αστείος κύριος έχει φορέσει πλέον το σαρκαστικό του χαμόγελο και αφήνει ακάλυπτα όλα τα μυτερά του δόντια. Έτσι όπως είναι τώρα, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του και τα φρύδια του σηκωμένα απειλητικά, έτσι δεν είναι πια αστείος. Είναι μια φιγούρα βγαλμένη κατευθείαν από εκείνον τον εφιάλτη που βλέπεις κάθε βράδυ. Ναι, τον βλέπεις συχνά αυτόν τον εφιάλτη. Πόρτες παντού, πεινασμένος κόσμος παντού, κλειδαριές μα χωρίς κλειδιά και τον αστείο κύριο να σου χαμογελά με ένα χαμόγελο που μένει στα χείλη και δεν φτάνει εως τα μάτια. Το χειρότερο απ’όλα είναι όταν ξυπνάς. Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν επρόκειτο για εφιάλτη αλλά για μία ωμή έκδοση της πραγματικότητάς σου. Ευτυχώς για σένα, η καθημερινότητα είναι πιο ωραιοποιημένη!