ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πρωί, γύρω στις 7, πήγαινα στη καθημερινή μου διαδρομή προς μετρό. Σταμάτησα στο περίπτερο και καθώς περίμενα τα ρέστα, άκουγα μια φωνή να έρχεται από κάπου. Μια φωνή που ήταν σαν κλάμα…
Προχωρώντας η φωνή γινόταν δυνατότερη μέχρι που σταμάτησα κάτω από μια πολυκατοικία ν΄ακούσω τι ήταν.

«Δεν μπορώ άλλο» φώναζε κάποιος, με ένα τρόπο συνεχόμενο, κάτι σαν κλάμα, που απλωνόταν παντού. Συνέχεια ανά μισό λεπτό κάποιος επαναλάμβανε ξανά και ξανά την ίδια φράση «δεν μπορώ άλλο, δεν μπορώ  άλλο, δεν μπορώ άλλο» Ηταν τόσο σπαρακτική η χροιά αυτής της φωνής που ένοιωσα πανικό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Γύρω ο δρόμος ήταν άδειος. Κοίταζα να δω κάποιον, να καταλάβω αν άκουγε κι εκείνος, μη τυχόν κι ήταν η φαντασία μου. Κοίταζα στα μπαλκόνια.. κανείς. Η φωνή συνέχιζε να φωνάζει όλο και πιο δυνατά.
Μια σκέψη φρίκης πέρασε στο μυαλό μου. Είδα, μέσα στο μυαλό μου μια σκηνή τρόμου. Κάποιον να πέφτει ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου από κάπου, βάζοντας τέρμα στην επαναλαμβανόμενη φωνή απελπισίας… Εμεινα ακίνητος χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Ν΄αρχίσω να χτυπάω κουδούνια, να φωνάξω.. τι..

Ενας κύριος φάνηκε να έρχεται από την άλλη μεριά του δρόμου. Πλησιάζοντας τον κοίταξα γεμάτη απορία, έντονα να καταλάβει ότι τον ρωτούσα, αν ξέρει. Η φωνή είχε γίνει ξεκάθαρη πλέον «δεν μπορώ άλλο» Μόλις έφτασε δίπλα μου ρώτησα «το ακούτε?» Ο άνθρωπος σταμάτησε, άκουσε και μου είπε. Μην ανησυχείτε είναι ένας φουκαριάρης, ξέρετε, μάλλον τα έχει χάσει, έτσι κάνει κάθε μέρα…. και με προσπέρασε.

Δεν ξέρω τι εννοούσε με τη λέξη «φουκαριάρης». Πολύ περισσότερο δεν κατάλαβα τι εννοούσε λέγοντας «μην ανησυχείτε» Πως γίνεται να μην ανησυχεί κάποιος, ακούγοντας αυτή τη κραυγή… Πως γίνεται να μην ανησυχούμε με όλες τις φωνές που αρχίζουν και να βγαίνουν σιγά σιγά από τους τοίχους και μας προειδοποιούν πως έχουν ανοίξει οι πόρτες της κόλασης. Ο συγκεκριμένος φουκαριάρης μπορεί να ήταν τρελός, μπορεί να ήταν απλά κάποιος που είχε σταματήσει τη ζωή του σ΄αυτό ακριβώς που έλεγε «δεν μπορώ άλλο»…

Δεν ξέρω πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή, λένε το ίδιο πίσω από τους τοίχους τους, ακόμα κι αν δεν τους ακούμε. Πόσες φορές το φωνάζουμε εμείς οι ίδιοι, χωρίς να μας ακούει κανείς. Θα μπορούσε να είναι το κεντρικό σύνθημα σε οποιαδήποτε συγκέντρωση… Το αναρτημένο πανώ στη πρώτη σειρά μιας πορείας. Το σημείωμα που μπορούμε να καρφώσουμε πάνω στο χάρτη της χώρας που οδηγείται στο πάτο χωρίς ελπίδα να κρατηθεί από πουθενά. Ανθρώπους απελπισμένους που η Πολιτεία τους καλεί να κοιτάνε στο βάθος του τούνελ μήπως διακρίνουν κάποιο φωτάκι και βλέπουν πως αυτό το φωτάκι ναι έρχεται. Αλλά δεν είναι φως, είναι φλόγα. Φλόγα από πεδίο πολέμου..

«Δεν μπορώ άλλο». Επαναλαμβανόμενο. Ασταμάτητα. Μέχρι κάποιος ν΄ακούσει. Μέχρι ν΄ακούσουμε. Να χτυπήσουμε το κουδούνι να προλάβουμε πριν πέσει κι άλλος ένας κάτω από το μπαλκόνι, μήπως και το καταλάβουμε καλύτερα. Πίσω από τις ατέλειωτες ηλίθιες συζητήσεις των επώνυμων τηλεμαϊντανών, πίσω από τις θρασύτατες δηλώσεις των κυβερνώντων, το δάχτυλο που κουνιέται αυστηρά μπροστά στο μάτι  μας, απειλητικό πως θα μας το βγάλει, αν δεν…

Υπάρχει η πλέον απλή ανάλυση των γεγονότων..

«Δεν μπορώ άλλο». Αυτή η μικρή κραυγή από τη κόλαση, είναι μετέωρη γιατί δεν έχει βρει τη κατάληξή της ακόμα….

Δεν μπορώ άλλο, γι΄αυτό θα κάνω αυτό… Και το αυτό να μην είναι ένα τραγικό σταμάτημα αλλά μια κατευθυνόμενη οργή, στους κατάλληλους αποδέκτες. Με κάθε τρόπο.