ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Σαν την ζωή, περπατάς μεσ” την βροχή, σου φωνάζω σιωπηλά και η έλξη, φωνή πάλι κρύβεται, περπατάς και πατάς, σ” ένα όραμα κοιτάς και ελέγχεις τα vibes της καρδιάς. Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή,. Πως μπόρεσες κι έφυγες χωρίς να κοιτάξεις, τι άφησες πίσω, μια ματιά ν” ανταλλάξεις, είναι αστείο, μου φαίνεται γελοίο, προχθές ονειρευόσουνα ζωή για μας τους δύο, τώρα τρέχεις, απομακρύνεσαι σε ξένους δρόμους προχωράς κι αφήνεσαι, το ξέρω υποκρίνεσαι, σ” έναν καθρεύτη σου κρύβεσαι.. Θα “πρεπε να ξέρεις, μένω εδώ, ασφυκτιώ, σ’αγαπω, μέσα σ” ένα ποτό και δεν μπορώ πάλι να ξεφύγω σε γυναικείο εγωισμό να καταφύγω για λίγο, με φίλους γυρνάω και πίνω και σπάω τα στέκια τα παλιά αποφεύγω, πονάω, με ρωτάνε για σένα μα δεν μπορώ να μιλάω, ό,τι διαλέγεις για μένα είναι καλλίτερο, ό,τι νιώθεις, η ψυχή σου ό,τι θέλει κι αν το κενό μου είν” ακόμα μεγαλύτερο, δυνατός ειν” αυτός που ν’αγαπάει επιμένει.  Απόμακρη φωνή την έλλειψή σου νιώθω πληγή, μαχαιριά στην σιωπή..

εγραψε το πιτσιρικι