ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

«Κοίτα τον ουρανό! Κοίτα τα χρώματά του!» «Τα κοιτάζω…» «Και δεν σε συγκινεί η τόση ομορφιά της φύσης;» «Περισσότερο με ταράζει…» «Σε ταράζει;» «Ναι…χωρίς λόγο…» «Δεν σε καταλαβαίνω!» «Καλύτερα!» «Θέλω να σε καταλάβω!» «Τότε κοίταξε με και άκου καλά αυτά που θα σου πω! Τον βλέπεις τον ουρανό; Τον βλέπεις! Το βλέπεις το γαλάζιο του; Το βλέπεις! Εγώ όμως θα σε ρωτήσω κάτι άλλο: τον νιώθεις τον ουρανό; Νιώθεις το γαλάζιο του να ρέει στις φλέβες σου αγκαλιά με το αίμα;»  «Σιωπάς! Δεν απαντάς! Μα και τι να πεις! Είσαι από αυτούς που μόνο κοιτάζουν και ποτέ δεν αγγίζουν! Είσαι από αυτούς που ευχαρίστως θα πούλαγαν ένα κομμάτι ουρανού για λίγα φράγκα! Αν ψάξω στις τσέπες σου θα βρω και την απόδειξη αγοράς! Ξεπουλήστε τον λοιπόν! Έτσι κι αλλιώς λίγος έμεινε!» «Σε παρακαλώ, μην ταράζεσαι!» «Εύκολο για σένα που βουτήχτηκες στη συνήθεια και στην αδράνεια!» «Ανόητε! Τώρα μου γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις! Τι θα κάνεις όμως όταν σε τυλίξουν τα σύννεφα;»  «Θα τους αφεθώ!»  «Ανόητε!» «Απόλαυσε τον ουρανό!  Αυτό το γαλάζιο δεν θα κρατήσει για πολύ. Ήδη τις τελευταίες ημέρες καλύπτεται από την σκόνη….»