ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Περπατούσε αρκετή ώρα. Πάντα όταν ήθελε να σκεφτεί, περπατούσε.

Τι να σκεφτεί; Δικό της το καρπούζι, δικό της και το μαχαίρι. Δικές της οι επιλογές.

Λάθος; Σωστές; Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε να πει. Όλα λάθος τα έβλεπε.

Θολωμένο το κεφάλι της.

Τα γράμματα ή μάλλον οι αριθμοί χόρευαν στα μάτια της. Σωστά είδε;

Ναι. Δυστυχώς.

Οι χορευτές αριθμοί προστέθηκαν στους άλλους χορευτές αριθμούς και αυτοί στους άλλους και σε αυτούς πρόσθεσε την απόγνωση της.

Νιώθει να πνίγεται.

Εκείνος; Τι φταίει…

Κάνει ό, τι μπορεί…

Όταν είσαι στην κινούμενη άμμο, οι κινήσεις είναι περιορισμένες..

Έχεις ελπίδες; Δεν ήξερε να το πει.

Εκείνος έκανε ό, τι μπορούσε.

Φτάνει;

Σε αυτή την κοινωνία, το ‘’ό, τι μπορώ’’ ποτέ δεν φτάνει..

Προσπαθείς, φτύνεις αίμα να προσπαθείς, βάζεις όλες σου τις δυνάμεις, όλο σου το είναι, ξέρεις ότι θα δικαιωθείς.. Κι όμως..Πάντα έρχεται κάποιος να σου πάρει την μπουκιά από το στόμα. Και μάντεψε… Αυτός ο κάποιος πάντα είναι αυτός που έχει προσπαθήσει το λιγότερο που μπορούσε. Κοινώς, δεν κουνάει το δαχτυλάκι του και όλα του έρχονται έτοιμα στη ζωή.

Αυτή την αίσθηση έχει στη ζωή της. Αυτό το παράπονο.

Δεν της φέρθηκε η ζωή όπως έπρεπε. Πάντα έβαζε όλες της τις δυνάμεις και πετύχαιναν το στόχο τους όσοι δεν προσπαθούσαν.Πάντα με αυτό το παράπονο έμενε.Ότι έδινε όλο της το είναι για κάτι και άλλοι χωρίς κόπο το είχαν.Ποια δικαιοσύνη να πιστέψει..Καμία δικαιοσύνη δεν έχει η ζωή και έχει ένα χιούμορ κατάμαυρο.Κανείς δεν γελάει.

Μόνο εκείνος της έχει μείνει. Μόνο η αγάπη του. Όσο και να το πείς, δεν είναι και λίγο. Θα μπορούσε να ζήσει μόνο μ’ αυτή. Αλλά… Υπάρχει το μεγάλο Αλλά.. Η ζωή είναι πεζή. Και να θες να είσαι ονειροπαρμένος, σου δίνει μια και πας από κει που ‘ρθες. Δεν συγχωρεί όνειρα. Δεν χωράνε ροζ συννεφάκια. Στο τσουκάλι δεν μπαίνει αγάπη. Δεν μπαίνει όνειρο. Μπαίνει ρύζι, μπαίνουν μακαρόνια, μπαίνουν αυγά, μπαίνουν πατάτες.

Μήπως, σκέφτεται, έπρεπε να ζω σε μια εποχή που  η ανταλλαγή γινόταν με πράγματα; Έδινες 2 πατάτες και έπαιρνες 2 ντομάτες. Έδινες ένα ψάρι και έπαιρνες ένα κοτόπουλο. Ποιος άτιμος εφεύρεσε το χρήμα; Κατέστρεψε τον κόσμο.

Του έδωσε προδοσία. Του έδωσε έγκλημα. Του έδωσε δολοφονία. Του έδωσε χρεοκοπία. Του έδωσε συμφέρον. Του έδωσε αυτοκτονία. Του έδωσε ζητιανιά. Του έδωσε αλαζονία. Του έδωσε σνομπισμό. Του έδωσε ζήλεια.

Τα 7 κακά της μοίρας του του έδωσε κι ακόμα παραπέρα.

Η αγάπη… Οι αξίες.. Η αλήθεια..

Η αξιοκρατία.. Μεγάλη κουβέντα αυτή.

Αυτό σκεφτόταν όσο περπατούσε.

Ποτέ δεν φοβήθηκε τη δουλειά. Ποτέ όσο δούλευε δεν είπε τη λέξη ‘’βαρέθηκα’’. Πρώτη πήγαινε, τελευταία έφευγε. Με το χαμόγελο. Ένιωθε χρήσιμη. Ότι προσφέρει.

Τώρα; Πώς να το νιώσει;

Μια αδικία νιώθει. Να βλέπει ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν βασικές έννοιες και από τις πράξεις τους να κρίνεται η μέρα σου, αν θα τελειώσεις μια δουλειά ή θα ταλαιπωρείσαι για μήνες.

Έτσι και εκείνος. Ταλαιπωρείται 3 μήνες για κάτι πανεύκολο. Άλλους 2 για κάτι άλλο εξίσου πανεύκολο. Σπάσιμο νεύρων.

Υπομονετικός είναι. Εκείνη το ίδιο. Αλλά ακόμα και το γαιδουράκι κάποτε θα θυμώσει, θα εξαντληθεί η υπομονή του και θα κλωτσήσει. Αν του τραβάς την ουρά όλη την ώρα..

Έφτασε. Εκεί που έβαλε σημάδι για να σταματήσει.

Καιρός να γυρίσει.

Να είναι πιο ήρεμη.

Ελπίζει.

Εύκολο το έχεις; Τις καλύτερες προθέσεις να έχεις, κάτι θα στη σπάσει. Δεν γίνεται.

Θέλεις κάτι να χτίσεις, το ξεκινάς, με όρεξη, θάρρος, αγάπη και βοήθεια από αυτόν που αγαπάς και όταν είσαι στο παρα πέντε να το τελειώσεις, τρώει μια κλωτσιά το κατασκεύασμα σου και ξανά στο μηδέν. Μετά από τόσους κόπους. Το ξαναφτιάχνεις και ξανά τα ίδια.

Η μπότα του ανάξιου είναι ισχυρή. Η κλωτσιά στον ικανό πονάει…

Αλλά οι φελλοί επιπλέουν.

Τουλάχιστον ξέρει ότι δεν ανήκει στους φελλούς..

Και μόνο που είναι στον πάτο, κι αυτή και εκείνος, το ξέρουν.

Η ικανότητα, το θάρρος, η υπομονή, είναι με το μέρος τους.

Θέλει να τα έχεις αυτά.

Οι φελλοί έχουν τις τύχες. Τις διασυνδέσεις.

Αλλά ότι δεν λύνεται, κόβεται. Αυτό της δίδαξε η ζωή. Εφόσον η ατυχία δεν λύνεται, θα την κόψει.

Και ξανά στην ανηφόρα. Και ξανά στον αγώνα. Και ξανά στην προσπάθεια.

Θέλει πολύ αίμα, ιδρώτα, πολύ δάκρυ να ξοδέψεις για να μείνεις στον αφρό.

Και ο φελλός κάποτε θα βουλιάξει.

Όχι γιατί θα αποκτήσει ποτέ περιεχόμενο.

Αλλά θα φανεί ότι για έναν λόγο είναι αήττητος.. Γιατί ως γνωστόν ‘’οι ηλίθιοι είναι αήττητοι’’..