ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η λαδί σου πολυθρόνα στέκει ασάλευτη στον ζεστό αέρα.. Στο ζεστό σκοτάδι Περιμένει στη χαύνωση
Να ρθείς με το σπαθί σου να απελευθερώσεις μάγια ιστούς και στοιχειά Κυκλωμένη στο ζεστό χαυνωτικό ιστό..
Ξέρει πως την αράχνη την κινητοποιεί το αντίθετο του μουδιάσματος.. Κι αποφασίζει πως τούτη τη φορά
θα επιμένει να στέκει απέναντι σου. Θα στέκεται σαν ξωτικο στην νύχτα.. Τα μαγια εσυ θα μου τα λύσεις και το ξέρεις.
Στο πράσινο στο χρυσό στο λαδί της, Στην ήσυχη βολή της.. Ας βρίσκεται στην κίνηση η σωτηρία..
Ας βουίζουν οι αισθητήρες ζωής- προσοχή- προσοχή μαλακό έδαφος. ολισθαίνει η αντοχή των παρορμήσεων κι απόμεινε μόνο μόνο ολομόναχο και ευθύ το φως της κόψης σου.. Είναι μήπως το σπαθί που λέγαμε ή η λάμψη του που απομακρύνει και δεν απομακρύνεται φύλακας των ιστών και των στοιχειών.  Μα τα μάγια περιμένουν κι η αράχνη ξέρει πως όσο υπάρχει η λάμψη Υπάρχει κι η ίδια και τα παιδιά της τα μάγια.. Υπάρχω κι εγώ στέκω ασάλευτος στον ζεστό αέρα.. Υπαρχεις και εσυ εκεί απέναντι να με κοιτάς μαγεμενη.. Θα έρθεις η θα πάω μόνος μου.. Αν πάω μόνος μου να ξέρεις θα χαθω..  Άντε λοιπόν τι περιμένεις..

έγραψε το πιτσιρικι