ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Παίρνει από τη δουλειά του 1.500€ μικτά. Και ξαφνικά βγαίνει βουλευτής. Παίρνει 5.700€. Τα περισσότερα αφορολόγητα. Έχει γραφεία. Βολεύει το σόι του. Από εκεί που ήταν Μπάμπης, Λάκης, Κατίνα γίνεται κύριος και κυρία. Του σφίγγουν το χέρι. Τον καλούν σε εκδηλώσεις. Του τυχαίνουν φλουριά σε βασιλόπιτες. Έχει ορντινάντσα. ΔΕΗ, ΟΤΕ, μετακινήσεις, αυτοκίνητο πληρωμένα. Επιδόματα, pc, laptop, tablet, κερασμένα. Ίσως κάποτε γίνει και υφυπουργός. Όλοι του το λένε ότι αξίζει να γίνει. Η ματαιοδοξία σε πλήρη στύση.

Αν ψηφίσει «λανθασμένα» θα τον πετάξουν. Αν ψηφίσει «λανθασμένα», θα χάσει όλα του τα προνόμια και η αυτοπεποίθησή του θα γνωρίσει την ολοκληρωτική δυσλειτουργία. Γιατί λοιπόν να χρειαστεί να πληρώσει κάποιος έναν τέτοιο άνθρωπο ώστε να ψηφίσει αυτό που ούτως ή άλλως θα ψήφιζε για να παραμείνει βουλευτής;

Ακούω για λεφτά που πέφτουν ώστε να εξαγοραστούν ψήφοι. Δηλαδή συνειδήσεις. Απορώ ποιος να τα πληρώνει και γιατί. Αυτοί που πιθανόν θα δεχτούν προτάσεις χρηματισμού είναι βουλευτές οι οποίοι σε περίπτωση που οδηγηθούμε σε εκλογές δεν θα εκλεγούν ξανά. Ούτως ή άλλως θα ψηφίσουν «ναι» ακόμη κι αν υποψήφιος πρόεδρος θα είναι ο Γκουσγκούνης. Γιατί να σπαταληθεί χρήμα;

Για πολύ ακριβούς τους έχουμε τους βουλευτές. Η σύνθεση της σημερινής Βουλής αντικατοπτρίζει τη γενικότερη σύνθεση του πολιτικού κόσμου της χώρας. Κυριαρχεί μια φτήνια. Στα τελάρα τούς βρίσκεις τους υποψήφιους βουλευτές. Η Ελλάδα είναι γεμάτη με βολεμένους αποτυχόντες, δηλαδή… πολιτευτές. Μόνο από λειψανδρία δεν πάσχουμε. Από ποιότητα πάσχουμε.

Από συνείδηση πάσχουμε. Σύμπτωμα κι αυτό γενικότερο της κοινωνίας. Αν θες να εξαγοράσεις κάποιον, πετάς τα λεφτά σου. Τζάμπα είναι όλα. Γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι «αναζητούνται οι 180». Ποιος θέλει να επιστρέψει στην προηγούμενη ζωή του; Να ξαναγίνει Μπάμπης, Λάκης, Κατίνα; Να μη χτυπάει το τηλέφωνό του όταν έχει γενέθλια; Να σταματήσουν τα κεράσματα στα καφενεία; Να ξαναγίνει ένας από εμάς που πρέπει να βρει κάτι να κάνει για να ζήσει;

Σαφώς και δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν ακόμη τα payroll, αλλά σε αυτά πλέον δε μπαίνει ο κάθε τυχαίος. Μπαίνουν οι απολύτως χρήσιμοι. Οι μόνιμοι. Αυτοί ναι, μπορούν ακόμη κάτι να παζαρέψουν. Οι υπόλοιποι άντε να δεχτούν κάποια πρόσκληση σε δεξίωση και να καταφέρουν να σφίξουν το χέρι κάποιου μεγαλοεπιχειρηματία. Ως εκεί είναι. Κατά τα λοιπά, αχρείαστοι.

Βλέπετε, ζούμε σε μία χώρα όπου την πολιτική την ασκούν οι τραπεζίτες. Όχι μυστικά και παρασκηνιακά. Κανονικά, φόρα – παρτίδα. Να, προχθές ο Σάλλας της Πειραιώς ανακοίνωσε και κυβερνητικό πρόγραμμα άσχετο με το ποιο κόμμα θα είναι στην κυβέρνηση. «Δεν με προβληματίζει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αρκεί να εξασφαλιστεί ότι σέβεται την κοινοβουλευτική δημοκρατία και ότι δέχεται πως η αγορά υποστηρίζει την ανάπτυξη, την εξέλιξη και την τεχνολογία» δήλωσε ο τραπεζίτης. Βάζει όρους ο Σάλλας. Σου λέει δεν πα να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, καλό παιδί να’ναι κι ας είναι και μαλλιάς.

Διαβεβαίωσε ο Σάλλας ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με την τρόικα, «θα τα βρούμε». Έδωσε και τις κατευθυντήριες γραμμές για τη συνέχεια ο Σάλλας. Γραμμές για τη φορολογική μεταρρύθμιση, για τη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, για τις ιδιωτικοποιήσεις, τους ευρωπαϊκούς πόρους, για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας… για όλα έδωσε εντολές και μάλιστα με λεπτομέρειες.

Μέχρι και για το πώς θα χτυπηθεί η φοροδιαφυγή μίλησε ο Σάλλας. Εκεί φτάσαμε! Όμως το θαυμάσιο ήταν αυτό: «Ανάθεση σε φορείς εκτός δημοσίου όλων των επιτόπιων ελέγχων (φορολογικών, επενδυτικών, επιδοτήσεων, κλπ) που αφορούν δημόσιο χρήμα, με απόλυτη ευθύνη για τα πορίσματα των ελέγχων και με την καταβολή εγγύησης καλής εκτέλεσης του ελεγκτικού ή εποπτικού έργου που τους ανατίθεται».

Δηλαδή, ρε παιδί μου, κάνει μία «Εταιρεία Ελέγχου» ο Μπόμπολας η οποία Εταιρεία θα ελέγχει τον Μπόμπολα για την πορεία κατασκευής του έργου που ανέλαβε από το Δημόσιο με λεφτά του Δημοσίου, αλλά το Δημόσιο θα απαγορεύεται να ελέγχει τον Μπόμπολα σχετικά με το έργο, αλλά και σχετικά με τυχόν υπερτιμολογήσεις και αν οι επιδοτήσεις χρησιμοποιούνται για το λόγο που δόθηκαν. Επίσης η όποια «Εταιρεία Ελέγχου» του όποιου Μπόμπολα θα ελέγχει φορολογικά τις υπόλοιπες εταιρείες του όποιου Μπόμπολα. Με αξιοπιστία και εγκυρότητα.

Όταν, λοιπόν, το πράγμα έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, γιατί να χρειαστεί κάποιος να εξαγοράσει έναν ή πολλούς βουλευτές από τη στιγμή που αυτοί ξέρουν ότι είναι αχρείαστοι και ότι κάποιοι τους κάνουν χάρη που τους διατηρούν στα έδρανά τους; Υπάρχει ένας ηλίθιος αντίλογος που λέει ότι γι’ αυτό θα έπρεπε να πληρώνονται καλύτερα οι βουλευτές και να έχουν περισσότερα προνόμια, ώστε να μην υποκύπτουν σε χρηματισμούς και απόπειρες εξαγοράς.

Κι είναι ηλίθιο ως αντεπιχείρημα, διότι όσα περισσότερα χρήματα και προνόμια θα έχει να χάσει ο βουλευτής, τόσο περισσότερο θα κατσικώνεται στην καρέκλα του και θα έχει ως μοναδικό κριτήριο για την ψήφο του τη διατήρηση της θέσης του. Πιστεύω ότι αν σήμερα οι βουλευτές δεν είχαν να χάσουν τίποτε παραπάνω απ’ όσα είχαν πριν γίνουν βουλευτές, τότε πολύ δύσκολα θα βρίσκονταν οι 180 για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και ακόμη λιγότεροι θα είχαν βρεθεί να ψηφίσουν μέτρα και μνημόνια που ρημάζουν τις δικές μας ζωές αλλά δεν αγγίζουν τις δικές τους. Και τότε ναι, ίσως θα υπήρχε μία γενικευμένη προσπάθεια εξαγοράς ψήφων, που όμως θα άφηνε αναγκαστικά πίσω της στοιχεία και αποδείξεις. Θα υπήρχε ρίσκο. Κι όπου υπάρχει ρίσκο γίνονται λάθη και στραβές. Σε μία γενικευμένη προσπάθεια εξαγοράς πολλά θα μπορούσαν να αποδειχτούν. Τώρα, όμως, έτσι όπως έχει η κατάσταση και με αυτούς τους βουλευτές μιλάμε για ψιλολόγια.

Άλλωστε πρωθυπουργό έχουμε· τον Σάλλα. Και υπουργούς έχουμε· Σάλλα τους λένε κι αυτούς. Οπότε, μικρή σημασία έχει πως λένε τους βουλευτές…    ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ