Έχω ένα χόμπι, ένα πολύ ιδιαίτερο χόμπι, που δεν πάει ο νους σας ποιο μπορεί να είναι. Κι επειδή δεν είναι τώρα για να χάνουμε την ώρα μας με τις δέκα ερωτήσεις, θα σας το αποκαλύψω.

Το χόμπι μου, λοιπόν, είναι το εξής: Μόλις εκλέγεται κάθε φορά νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, την ίδια κιόλας στιγμή αρχίζω να ψάχνω ποιος θα μπορούσε να είναι ο επόμενος υποψήφιος. Πείτε το λόξα, πείτε το επαγγελματική διαστροφή, πείτε το όπως θέλετε, πάντως αυτό είναι.

Με το χόμπι μου αυτό ασχολούμαι εδώ και πολλά χρόνια. Και, όπως αντιλαμβάνεστε, έχω κάνει μέχρι σήμερα αρκετή εξάσκηση. Αν δείτε το χόμπι μου, ας πούμε, σαν video game, θα σας έλεγα ότι το έχω φτάσει στο επίπεδο που προτιμώ πια τις δύσκολες πίστες. Με βοηθούν αυτές να βελτιώσω τις επιδόσεις μου. Τις πιο εύκολες πίστες τις αντιμετωπίζω με σχετική ευχέρεια, δεν έχουν πολλά να μου προσφέρουν και, θα έλεγα, τις βαριέμαι.

Να σας εξηγήσω μια στιγμή τι εννοώ «πίστες»:

Όταν ψάχνουμε υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πρώτη πίστα είναι εκείνη η πίστα όπου το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό είναι το όνομα «Μίκης Θεοδωράκης». Γι αυτό και την πρώτη αυτή πίστα θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «Πίστα Μίκη Θεοδωράκη». Καταλάβατε τι είναι οι «πίστες»;

Η «Πίστα Μίκη Θεοδωράκη» είναι πίστα γι αρχαρίους. Δεν υπάρχει φυσικά μόνον αυτή. Έχει κι άλλες εύκολες. Π.χ., έχει «Πίστα Φώτη Κουβέλη», «Πίστα Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ», «Πίστα Νικηφόρου Διαμαντούρου» κ.α.

Έχει πολλές πίστες, αλλά ας μη σας κουράζω.

Εγώ, για να καταλάβετε, αυτό το διάστημα ασκούμαι στην «Πίστα Στέλιου Ράμφου».

Δύσκολη πίστα η «Πίστα Στέλιου Ράμφου». Δεν ξέρω αν θα τη βγάλει η συγκυβέρνηση μέχρι την ημέρα που θα τολμήσει ν’ αρθρώσει όνομα και να προτείνει υποψήφιο. Κι έτσι, δεν μπορώ να την τερματίσω τη ρημάδα.

Αν θα μπορούσε κάποιος δημοσιογράφος, ρε παιδιά, να μου κάνει τη χάρη να ρωτήσει τον Στέλιο Ράμφο κατά πόσο θα αποδεχόταν την πρόταση, θα τον ευγνωμονούσα.    sotosblog