Καθώς γυρνούσα στις Κυκλάδες -και καταλάβαινα εν μέρει τον Οδυσσέα Ελύτη που έχει κατηγορηθεί πως έκανε ποίηση με κλιματολογικά φαινόμενα και την μορφολογία του εδάφους, ορίζοντας ως Ελλάδα τον ήλιο, τον ουρανό, τη θάλασσα και το φεγγάρι-, σκεφτόμουν τους ανθρώπους που δεν ζουν πια και αυτούς που είναι στις φυλακές.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν όλη αυτή την ομορφιά.

Κι αν αυτοί που μας αποχαιρέτησαν οριστικά -όπως ο φίλος μου ο Τάκης- δεν έχουν ελπίδα να αντικρίσουν ξανά όλη αυτή την ομορφιά, οι άνθρωποι που είναι στις φυλακές πρέπει να την δουν όσο πιο σύντομα γίνεται.

Μπορεί εγώ να σκέφτομαι τους ανθρώπους που είναι στη φυλακή αλλά έχω την εντύπωση πως κάποιοι από τους συντρόφους τους δεν τους σκέφτονται καθόλου.

Αντιθέτως, έχω την εντύπωση πως πολλοί από τους συντρόφους τους χαίρονται που οι σύντροφοί τους βρίσκονται στη φυλακή.

Αναφέρομαι στους αναρχικούς που βρίσκονται στη φυλακή. Πολλοί από αυτούς, εντελώς άδικα.

Νέοι άνθρωποι που δεν έχουν φτάσει καν στα 30 τους χρόνια είναι κλεισμένοι στη φυλακή -πολλοί μόνο εξαιτίας των ιδεών τους- αλλά δεν υπάρχει μεγάλη αντίδραση από την κοινωνία, ώστε να αφεθούν ελεύθεροι.

Υπάρχουν αναρχικοί που πιστεύουν πως είναι καλό να βρίσκονται αυτοί οι νέοι αναρχικοί στις φυλακές, γιατί ο αναρχικός χώρος χρειάζεται «ήρωες».

Είναι ωραία φάση να νομίζεις πως είσαι αναρχικός και να σκέφτεσαι με τα μυαλά της ηγεσίας του ΚΚΕ την δεκαετία του ’50.

Ο αναρχικός χώρος είναι -για την ώρα- ένα σκορποχώρι που δεν μπορεί να βοηθήσει τους αναρχικούς που βρίσκονται στις φυλακές.

Πριν από μερικές ημέρες, ο δικηγόρος Γιάννης Ραχιώτης δέχτηκε επίθεση από αναρχικούς, οι οποίοι -αφού τον χτύπησαν- έστειλαν κείμενο ανάληψης ευθύνης για την επίθεση, στο οποίο τον κατηγορούν πως έχει κατασκευάσει φιλοαναρχικό προφίλ και αναλαμβάνει υποθέσεις διωκόμενων αναρχικών για να ζει σαν κολονακιώτης μπον βιβέρ με τα χρήματα των αναρχικών φυλακισμένων και των συγγενών τους.

Υποθέτω πως το μήνυμα που στάλθηκε στους δικηγόρους από αυτή την επίθεση στον Γιάννη Ραχιώτη είναι να μην αναλαμβάνουν τις υποθέσεις των αναρχικών γιατί μπορεί να φάνε το ξύλο της χρονιάς τους.

Οι νεαροί αναρχικοί πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι το συντομότερο δυνατό.

Πρέπει να δουν ξανά τον ήλιο και τον ουρανό χωρίς κάγκελα.

Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζεται η δυναμική και οργανωμένη αντίδραση της κοινωνίας και, κυρίως, των συντρόφων τους.

(Για το ίδιο θέμα έχω γράψει και τον περασμένο Φεβρουάριο: Αναρχοφυλακισμένοι)

(Καταλαβαίνω πως πολλά από αυτά που γράφω είναι πολύ ενοχλητικά. Οι επιθέσεις που έχω δεχτεί για τα γραπτά μου καλύπτουν όλο το φάσμα, από το Μέγαρο Μαξίμου και τις καθεστωτικές εφημερίδες μέχρι τον αναρχικό χώρο. Τι να κάνω; Εγώ αυτά σκέφτομαι, αυτά γράφω. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που αυτό το μπλογκ υπάρχει και ακμάζει ακόμα, μετά από δέκα χρόνια, και δεν χάθηκε, όπως πολλά άλλα, στην άβυσσο του Διαδικτύου.)