Μία βραδιά κάπου στο κέντρο της πρωτεύουσας, το θερμόμετρο δείχνει 2 βαθμούς κελσίου, η βροχή έχει μουσκέψει κάθε κρυφή γωνιά της πόλης και ο αέρας πιρουνιάζει πεισματικά τα κόκκαλα τους.

Το ρολόι δείχνει 22:00. Βρισκόμαστε στην πλατεία Κουμουνδούρου. Το καζάνι ανοίγει, η κανάτα γεμίζει ζεστή σοκολάτα και ένας – ένας ξεπροβάλλουν σαν σαλιγκάρια «χωρίς κέλυφος» για το καθιερωμένο μας ραντεβού κοιτάζοντας με λαχτάρα τα χέρια μας. Αυτό το βλέμμα, βρίσκει κεντρική αρτηρία και χτυπάει απευθείας στην καρδιά. Αυτά τα ευχαριστώ ξεκλειδώνουν την πύλη της ψυχής και τη γεμίζουν αγαλλίαση.

Τους περισσότερους, τα μέλη της ομάδας, τους γνωρίζουν με τα μικρά τους. Ξέρουν την ιστορία τους. Ξέρουν ποιο σημείο της πόλης έχουν επιλέξει να καταλαγιάσουν τον πόνο τους.

Εφοδιάζομαι με φαγητό και ξεκινάω μαζί με ένα ακόμη μέλος της ομάδας τον γνωστό περίπατο στις σκοτεινές οδούς της κεντρικής Αθήνας. Εδώ δεν συναντάς τσιμεντένιους τοίχους αλλά χάρτινους, δεν χτυπάς κουδούνια, ούτε κοιτάς την ώρα μην ενοχλήσεις. Στοιβαγμένα χαρτόκουτα και νάιλον σακούλες είναι το σήμα κατατεθέν. Πρέπει με κάποιο τρόπο να οριοθετήσουν τον χώρο τους. Να προφυλαχθούν έστω και νοητά από τους κινδύνους που εγκυμονούν. Χάρτινα τοιχία, χάρτινα όνειρα.

Στέκομαι στη μέση ενός πεζοδρομίου μουδιασμένη και δεν μπορώ να ξεχωρίσω την φωνή της Νίκης από τη φωνή της συνειδήσεώς μου. «Μία κουβέρτα ρε παιδιά έχω ξυλιάσει». Ηχεί ξανά και ξανά στα αυτιά μου και μου τρυπάει τα σωθικά. Η Νίκη είναι μία νεαρή κοπέλα γύρω στα 25, που μοιάζει με 40 από τις κακουχίες που έχει υποστεί, όντας άστεγη για χρόνια, ξαπλωμένη πάνω στις κρύες πλάκες, παρακαλάει για μία κουβέρτα κι ένα ζευγάρι κάλτσες. Αν και τραγελαφικό ήταν η τυχερή της νύχτα. Την εφοδιάσαμε με ό, τι χρειαζόταν για να αντέξει άλλο ένα βράδυ έξω.

Πιο κάτω ο κύριος Δημήτρης. Ξεκληρίστηκε πριν μερικά χρόνια. Πέφτοντας έξω οικονομικά, ήρθε και τον πλάκωσε ένα διαζύγιο. Ως άστεγος πλέον, η πρώην σύζυγός του, του απαγόρευσε να έχει οποιαδήποτε επαφή με τα δύο του παιδιά. Αναρωτιέσαι σε τι κατάσταση είναι ο κύριος Δημήτρης σήμερα; Ανήμπορος, ταλαιπωρημένος, χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας, ξεκίνησε τη χρήση ναρκωτικών ουσιών με μοναδικό σκοπό τον άμεσο θάνατό του.

Ύστερα η κυρία Κωνσταντίνα και πιο κάτω ο Γιώργος και η κυρία Γεωργία… είναι πολλοί και είναι ΑΣΤΕΓΟΙ!

Όχι, δεν ήταν πάντοτε έτσι!

Κάποτε ήταν όπως εγώ κι εσύ. Υπήρξαν παιδιά που έπαιζαν στις αλάνες και μόλις έπεφτε το σούρουπο έτρεχαν να κρυφτούν στην αγκαλιά της μάνας. Υπήρξαν ονειροπόλοι νέοι που διψούσαν για έρωτα, για ζωή. Υπήρξαν οικογενειάρχες με δουλειά, εισόδημα και ίσα δικαιώματα με εσένα.

Τώρα; Τώρα οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει στο κενό. Τώρα εγώ ελπίζω σε ένα θαύμα ενώ αυτοί το μόνο που μπορούν να οραματιστούν πλέον είναι ο θάνατος!

Θες η κακή τους η τύχη; Θες η κακή οικονομική διαχείριση; Θες η λάθος επιλογή τη λάθος χρονική στιγμή; Θες η εξάρτηση από πάθη και εθίστικες ουσίες; Θες η μοίρα η τσιγκούνα; Μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν τα πραγματικά αίτια που τους οδήγησαν σε αυτή την εξαθλίωση.

Το ερώτημα είναι, όποια κι αν είναι τα αίτια, αξίζουν να ζουν έτσι; Ποιος άνθρωπος αξίζει να ζει χωρίς τα στοιχειώδη αγαθά επιβίωσης;

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°