Ο Νίκος Ρωμανός θα σπουδάσει. Θα συνεχίσει ζωντανός. Θα δυναμώσει ξανά και θα συνεχίσει τη ζωή του. Μόνο που πλέον, σε αντίθεση ίσως με τα πιστεύω του, θα συνεχίσει να υπάρχει και μέσα στις δικές μας ζωές. Ή καλύτερα, ακριβώς από πάνω τους. Αυτή είναι νίκη.

Ο Νίκος Ρωμανός κόντεψε να πεθάνει αγωνιζόμενος. Παρόλα αυτά, μέχρι και το μεσημέρι της Τετάρτης που ψηφίστηκε η τροπολογία που επιτρέπει σε αυτόν και σε κάθε φυλακισμένο που θέλει να εκμεταλλευτεί τον νεκρό χρόνο της φυλακής για να γίνει καλύτερος, υπήρχαν εκεί έξω ουκ ολίγοι που αδιαφορούσαν για τον αγώνα του.

Προσοχή. Δεν αγνοούσαν. Κι αυτό είναι κέρδος του ίδιου και των συντρόφων του. Που δεν άφησαν κανέναν να βυθιστεί στην ησυχία του.

Όποιος ήθελε, μπορούσε να βυθιστεί στο μίσος και στην εμπάθειά του. Αλλά όχι στην ησυχία του.

Ένα μεγάλο ποσοστό κόσμου δεν δίστασε να δικάσει και να ξαναδικάσει τον Ρωμανό για την στάση ζωής του και τη ληστεία στο Βελβεντό σε κάθε συζήτηση. Να επανεξετάσει την δολοφονία και το «ποιόν» του φίλου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου σε κάθε ευκαιρία.

Μέχρι και την δολοφονία του Διαμαντόπουλου από τον παππού του Νάσιουτζικ επέσυραν κάποιοι σκοταδόψυχοι, παραδίδοντας έτσι (και πολλοί εν αγνοία τους) τα πρώτα απλά μαθήματα εισαγωγής στην ευγονική. Ανόητοι.

(Ομολογώ πάντως πως η δολοφονία Κουμανταρέα σαν να «έκλεισε το μάτι» στο έγκλημα στο Κολωνάκι. Προσωπικά θα τη χαρακτήριζα ένα περίεργο παιχνίδι της τύχης με εξαιρετικό timing.)

Όλοι αυτοί που μπορούσαν να κοιμηθούν ήσυχοι στην σκέψη πως ένα νέο παιδί (που ναι, εκτίει ποινή για ένοπλη ληστεία) πρόκειται να πεθάνει από την ακαμψία της Πολιτείας αλλά και των ίδιων, δεν ήταν μόνοι. Και παρόλο που ήταν τόσο δολοφονικά αδιάφοροι, σε κάποιους οι ίδιοι δεν πέρναγαν αδιάφοροι.

Η ολομέτωπη επίθεση αυτής της ακροδεξιάς συμμορίας που κυβερνά τον τόπο απέναντι στην περιβόητη «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» πέρασε και μέσα από την αντιμετώπιση του Ρωμανού με αυτόν τον τρόπο.

Όπως πέρασε και μέσα από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, από το κάψιμο της Μαρφίν, την διαπόμπευση οροθετικών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Όπως περνάει μέσα από την καθημερινή ρητορική των εκπροσώπων της κυβέρνησης, τον χαρακτήρα των μέτρων που νομοθετεί, την περιστολή δικαιωμάτων που επιμελώς προωθεί εδώ και δυόμιση χρόνια.

Ο Ρωμανός τους έδωσε μια ευκαιρία για το «τελευταίο μεγάλο κόλπο» τους. Εάν είναι το τελευταίο τους. Να πείσουν πως για το πρόσωπο που εδώ και χρόνια κράταγαν καλά κρυμμένο πίσω από τα προσωπεία τους, δεν ντρέπονται πια. Το διαφημίζουν κιόλας.

Η ωμότητα και η σκληρότητα που κατά τον προηγούμενο μήνα έδειξε η κυβέρνηση Σαμαρά τόσο ασύστολα, δεν φανερώθηκε κατά λάθος. Από την αρχή, σε αυτή τους τη στάση είχε στόχο το φως του προβολέα. Απλώς οι αφελείς, πίστεψαν πως το πολύ φως θα τυφλώσει το πόπολο που θα πειστεί να ακουμπήσει την πλάτη τους για να πορευτεί.

Αυτοί και οι υποστηρικτές των απόψεών τους, καταδικασμένοι σε μια ζωή χωρίς αυτοεκτίμηση και αγάπη για τίποτα περισσότερο από τον εαυτό τους.

Ο Ρωμανός όμως έδωσε και σε εμάς τους υπόλοιπους μια ευκαιρία. Και μία απόδειξη.

Μία απόδειξη πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και μία ευκαιρία να το αποδείξουμε στην πράξη.

Όχι, δεν μας έδωσε καμία νίκη. Όσο και αν ο καθένας από το μετερίζι του ταχθήκαμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του.

Αυτή ήταν η δική του νίκη. Δική του και των συντρόφων του.

Εμείς θα νικήσουμε όταν αγωνιστούμε ξανά. Και θα κληθούμε σύντομα.      http://rebeliskos.wordpress.com