Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι, με ξυπνάνε. Με ξυπνάνε με «πρέπει να κάνεις» και «πρέπει να προλάβεις», μου λένε πως δεν είναι αυτός καιρός για όνειρα. Μεγαλώνουμε σε ένα κόσμο που έφτιαξαν άλλοι για εμάς, σύμφωνα με ένα πρόγραμμα που δε διαλέξαμε οι ίδιοι. Μας μαθαίνουν πως πρέπει να ψηφίζουμε, μα ποτέ δε μας έδωσαν μια επιλογή που να μας ικανοποιεί. Κι αν ποτέ θελήσεις να ξεφύγεις από το καλούπι που σου έφτιαξαν, θα σε πουν επαναστάτη. Αν ποτέ αποφασίσεις να παρατήσεις τη σχολή σου ή τη δουλειά σου απλά επειδή δε σου αρέσουν, θα σε πουν αχάριστο. Αν ποτέ θελήσεις να ακουστείς και διαμαρτυρηθείς, φωνάξεις πως το σύστημα αυτό είναι σάπιο, θα σε πουν αναρχικό. Πιο απλά, μεγαλώνουμε σε ένα κόσμο που δεν επιτρέπεται να διαφωνείς και να ονειρεύεσαι, γιατί στα όνειρά σου επιλέγεις εσύ για τον εαυτό σου.

Αλλά σε περίπτωση που τύχει και ονειρευτείς, υπάρχει η τηλεόραση. Ειδήσεις ανθρώπων να ξεψυχούν αβοήθητοι στη μέση των αυτοκινητόδρομων για να μάθεις πως ο κόσμος είναι αδιάφορος. Νέα για ληστείες σε κάθε πόλη και γειτονιά, ναι, ακόμη και στη δικιά σου, για να μάθεις πως ο κόσμος είναι επικίνδυνος. Εικόνες πολέμου και ανθρώπων που χάθηκαν χωρίς λόγο, για να μάθεις πως ο κόσμος είναι σκληρός. Αν τύχει και ονειρευτείς, σε περιμένει μία γερή δόση απαισιοδοξίας και ματαιότητας για να σου μάθουν πως τα όνειρα δε σε ωφελούν. Δεν θέλουν να ονειρεύεσαι γιατί μόνο η ελπίδα που γεννιέται στα όνειρά σου είναι πιο δυνατή από τον φόβο που εκείνοι εμπνέουν.

Κάποιες φορές, όταν τυχαίνει και μένω μόνος μου, κλέβω λίγο χρόνο και κλείνω τα μάτια μου. Αφήνω τον εαυτό μου να ονειρευτεί, γιατί είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορούν να μου πάρουν. Οι σκέψεις μου είναι το τελευταίο μου καταφύγιο και τα όνειρα το τελευταίο μου κίνητρο για να αλλάξω τον κόσμο μου. Πες με ονειροπόλο αλλά εγώ θυμάμαι. Θυμάμαι πως κάποτε ονειρευόμασταν. Κάποτε είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά και κάναμε τα πιο όμορφα όνειρα. Κάποτε κάναμε όνειρα μαζί. Κάποτε.

εγραψε το πιτσιρικι