Και ίσως τελικά, αυτό να είναι το πιο όμορφο με τους καινούριους έρωτες. Ότι όλα ξεκινούν από την αρχή. Είναι, πρακτικά, μια λευκή κόλλα Α4. Μια νέα σελίδα. Ένα ακατέργαστο κομμάτι μάρμαρο που περιμένει να λαξευτεί, με παθιασμένα φιλιά, μεθυσμένα βράδια, υποσχέσεις αγάπης κάτω από το σεληνόφως, ρομαντικές βόλτες στο κρύο και σφιχτές αγκαλιές –αρκετά ουτοπικό και μελό, έτσι δεν είναι; -. Ας είμαστε ρεαλιστές λοιπόν. Ναι,το μάρμαρο θα έχει πάνω και τσακωμούς, και νεύρα, και δύσκολες στιγμές. Και, και, και… Ουφ…  Φτου και από την αρχή. Έχουν όμως, οι νέοι αυτοί έρωτες, αδρεναλίνη. Το σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που τον/-η σκέφτεσαι, την ανανέωση, την ανακούφιση. Νιώθεις ελαφρύς, νιώθεις πως έχεις αδειάσει κάθε συναισθηματική βαλίτσα που κουβαλούσες, νιώθεις έτοιμος να τη γεμίσεις ξανά. Το να μαθαίνεις κάποιον, κρύβει κάτι πολύ όμορφο. Ξεκινάς με τα βασικά, τα επιφανειακά. Τα στοιχεία του «διαβατηρίου» με το οποίο θα του επιτρέψεις να περάσει στην καρδιά σου. Όνομα, ηλικία, διεύθυνση. Όσο περνάει ο καιρός, ξεφυλλίζεις προσεκτικά -ή και βιαστικά, αν είσαι αρκετά επιπόλαιος-,  και περνάς στο «μέσα». Στις σφραγίδες των τόπων που έχει περάσει. Στις ανησυχίες, στα πάθη, στα όνειρα. Σε κάθε μικρή λεπτομέρεια που τον κάνει ξεχωριστό, που τον κάνει τον άνθρωπο που είναι. Κάπου εκεί, ίσως αρχίζει να σαπίζει, και ίσως σιγά-σιγά να με κουράζεις, και να σε κουράζω και εγώ. Και να το αφήσουμε. Αλλά όχι τώρα, όχι σήμερα. Είναι αρχή ακόμη…

Τα χείλη μου δεν έχουν σταματήσει να σε αναφέρουν από τη στιγμή που τα φίλησες. Και έχεις χαραχτεί στη μνήμη μου. Εσύ, τα μάτια σου, και η φωνή σου, όταν προφέρεις το όνομά μου. Κοιτούσαμε τη θέα, είχαμε «πιάτο όλη την Αθήνα. Πόσο ωραία θα ήταν αν στο background έπαιζε το soundtrack της Αμελί. Δεν ξέρεις όμως ότι μου αρέσει. Δεν το έχεις μάθει ακόμη.