ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Δεν πιστεύω καμία δημοσκόπηση. Λόγω της εμπειρίας μου ως «δείγμα». Πάντα είμαι ευγενικός στις εταιρείες δημοσκοπήσεων που με καλούν, απαντώ σε όλες τις ερωτήσεις και λέω πάντα ψέματα. Βέβαια, από τη στιγμή που οι εταιρείες δημοσκοπήσεων προσφέρουν σήμερα μία μεγάλη γκάμα αποτελεσμάτων, με τη διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ να κινείται από 1% έως 10%, είναι λογικό ότι κάποια θα πέσει μέσα στο τελικό αποτέλεσμα.

Ως εκ τούτου, λέω να περιμένω εκείνο το 50% στην Επικράτεια για να ξέρω τι έχει γίνει. Θα μου πεις «Δεν έχεις εμπιστοσύνη στον κόσμο;». Ε, δεν έχω, χίλιες φορές το έχω γράψει. Βασικά υπάρχουν αρκετοί που λένε ψέματα. Από τη στιγμή που λέω εγώ στις δημοσκοπήσεις, γιατί να μη λένε κάποιοι ακόμη και στις παρέες τους; Δηλαδή πώς να τολμήσει κάποιος να πει στην παρέα του που όλοι ψηφίζουν ΝΔ ή ΠΟΤΑΜΙ ή ΚΚΕ ότι αυτός θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ; Εντάξει, το λες, αλλά μόνο στην περίπτωση που είσαι ζωσμένος με εκρηκτικά, πεταχτείς όρθιος και φωνάξεις “Μαλάκες, αν με πειράξετε τα ανατινάζω”. Πώς να πεις σε παρέα με ΣΥΡΙΖΑίους ότι θα το ρίξεις στη ΝΔ; Σε περιμένει βασανιστικός θάνατος από χτυπήματα με κουταλάκια του εσπρέσο. Οπότε λες κι εσύ αυτό που λένε και οι άλλοι και άλλο θα ψηφίσεις.

Πάντως πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι που σίγουρα λένε αλήθεια. Είναι οι αναποφάσιστοι. Αυτούς γενικά τους δικαιολογώ. Μέχρι τελευταία στιγμή το σκέφτονται και πίσω από το παραβάν κλείνουν τα μάτια, τραβάνε ένα ψηφοδέλτιο από το πακετάκι που τους έχουν δώσει, το τυλίγουν για να μην το δουν ούτε οι ίδιοι και το βάζουν στο φάκελο. Είναι αναποφάσιστοι και μετά τις εκλογές. Δεν ξέρουν τι ψήφισαν. Αλλά μπορούν να τους βρίζουν όλους.

Δεν είναι κακό. Δικαίωμα είναι. Όμως αυτή τη φορά, ο αναποφάσιστος που έχει ακούσει πέντε – έξι φορές τη Βούλτεψη στην τηλεόραση έχει τα δίκια του να είναι αναποφάσιστος. Διότι η Βούλτεψη σε χώνει σ’ ένα φοβερό δίλλημα. Αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα υπάρχουν προϊόντα να αγοράσεις. Αν βγει η ΝΔ θα υπάρχουν προϊόντα, αλλά δε θα έχεις λεφτά να τα αγοράσεις. Άντε τώρα να είσαι και λίγο στόκος, πάει, βραχυκύκλωσε το έρμο το μυαλό.

Αν τώρα είσαι αναποφάσιστος και πέσεις πάνω στον Σταύρο Θεοδωράκη, την έχεις κάτσει κανονικά. Διότι αυτός λέει «Έχω πρόγραμμα και πρόταση και ιδέες για τη χώρα, αλλά δεν στις λέω». Γιατί; Γιατί έτσι. Θέλω να με εμπιστευτείς τυφλά επειδή είμαι το Ποτάμι καλησπέρα, καλησπέρα. Λέει ο Θεοδωράκης στον αναποφάσιστο «Ψήφισέ με γιατί κι εγώ αναποφάσιστος είμαι. Έχουμε πολλά κοινά». Δεν έχει αποφασίσει το Ποτάμι τι είναι. Δεν είναι κρυφό, το λέει. Θα τα αλλάξει όλα χωρίς να γκρεμίσει τίποτα.

Αυτό είναι καλό σλόγκαν για συνεργείο ανακαίνισης χώρων. Σου λέει θα το κάνω κουζίνα – καθιστικό ένα, χωρίς να ρίξω τοίχο και θα μεγαλώσω τους χώρους δίχως να βγάλω τούβλο. Για πολιτικό κόμμα όμως δεν είναι και ό,τι καλύτερο, από τη στιγμή μάλιστα που δραστηριοποιείται σε μια χώρα η οποία θέλει γκρέμισμα από την αρχή και ξαναφτιάξιμο.

Από την άλλη όμως χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα ψηφίσουν ΠΟΤΑΜΙ φέρνοντας το καινούριο στη χώρα. Η Ελλάδα θα εξελιχτεί διεθνώς. Θα έχουμε τους πρώτους fashion victims ψηφοφόρους. Πώς βλέπεις τον Λάκη Γαβαλά ντυμένο αστροναύτη – χίπισσα και το δικαιολογείς επειδή τώρα κυκλοφόρησε αυτό το στυλ; Ε, έτσι του αρέσει του ψηφοφόρου να ντυθεί ΠΟΤΑΜΙ. Δεν ξέρει γιατί. Στις επόμενες εκλογές μπορεί να ντυθεί κόμμα «Μπρούσκο» ή Ναταλία Γερμανού ή Κατερίνα Στικούδη. Δεν το βρίσκω κακό. Εν πάση περιπτώσει, δε μπορώ να σας το εξηγήσω τώρα γιατί είστε και παλιά μυαλά, αλλά το ΠΟΤΑΜΙ είναι το νέο gadget στην πολιτική σκηνή και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που θα το ψηφίσουν. Κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτά τα μαγαζιά.

Αυτόν που λυπάμαι περισσότερο πάντως είναι τον αναποφάσιστο μεταξύ Παπανδρέου – Βενιζέλου, Φώφης – Καρχιμάκη, Μιλένας – Αηδόνη. Εδώ βέβαια ακόμη και ο Ντε Σαντ θα κώλωνε. Πώς να επιλέξεις μαρτύριο; Ο ένας έχει το όνομα και άλλος έχει τη σφραγίδα. Ο ένας λέει ότι μας έβαλε στο Μνημόνιο για να διαφημίσει διεθνώς τις ομορφιές του Καστελόριζου και ο άλλος επιμένει ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν πάσχει από κανένα κυβερνητισμό» και το πιστεύει. Ειλικρινά υπάρχει πρόβλημα στην τελική επιλογή.

Εντάξει, πέρα από το γελοίο του πράγματος και τον εκνευρισμό που μου προκαλεί όποιος μέχρι και σήμερα δηλώνει αναποφάσιστος, το πράγμα έχει μία τραγικότητα. Αν σήμερα, μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί, υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει αποφασίσει τι θα ψηφίσει, δεν ξέρω… θα έλεγα ότι του αξίζει ο Σαμαράς, όμως ρε γαμώτο ειλικρινά πιστεύω ότι σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει τέτοια τιμωρία.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ