ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπητέ πιτσιρίκο, διάβασα το πολύ εύστοχο άρθρο σου «Έγινα πουτάν@ για το παιδί μου» και η μνήμη μου ζωντανεύει στο πρωινό εκείνο στα τέλη του Γενάρη 2009 και σε ένα τηλεφώνημα που με ξύπνησε στις 7 το πρωί.

Ήταν το σπίτι γεμάτο κούτες έτοιμες για την μετακόμιση. Η μητέρα μου είχε έρθει για να βοηθήσει. Ο υιός 10 χρονών τότε.

«Ξύπνα! Κόβουν τα δέντρα στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων!» Ήταν η φωνή της Μαρίνας στο τηλέφωνο.

Πήδηξα μέσα στο τζην μου, έβαλα τα μποτίνια και δήλωσα στην μητέρα μου πως θα αργήσω εκείνη τη μέρα.

Μετακόμιση δεν θα γινόταν. Πήρα τον υιό από το χέρι και βγήκα από το διαμέρισμα με την μητέρα να φωνάζει πίσω μου:

«Πού πας; Είσαι τρελή; Εδώ ο κόσμος καίγεται και συ τρέχεις στα πάρκα του κόσμου;»

Κατέβηκα τις σκάλες βιαστικά και βγήκα έξω στο δρόμο, σκεπτική, συννεφιασμένη.

Και ξάφνου ακούω τον υιό δίπλα μου να μου λέει:

«Την μάσκα την πήρες; ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΜΑ!»

Με αυτήν την προτροπή, εκείνο το πρωί μπήκα μπροστά στην μπουλντόζα. Άφοβη. Σαν να πήρα εντολή από πάνω.

Και αυτή η εντολή έχει γραφτεί μέσα μου, για πάντα.

Με εκτίμηση

Σόφτση Μαρία

(Αγαπητή φίλη, πάμε με δύναμη. Με έφτιαξε η ιστορία σας. Να είστε καλά.)    ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΜΑ!