ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, η απόφαση σου να πολιτευτείς με το κόμμα ενός παλαιού πολιτικάντη και νυν διανοούμενου με άφησε παγωτό χωνάκι! Χάθηκε να περιμένεις καμιά δεκαριά μέρες; Γιατί μας το ξεφούρνισες έτσι ξαφνικά, την δεύτερη μέρα του χρόνου; Έχουμε φτιάξει ολόκληρη ταινία με τα «κατορθώματα» του Forest GAP κι έχουμε απαιτήσει να περάσει από λαϊκό δικαστήριο ουκ ολίγες φορές.

Τώρα με την συμμετοχή σου στο ψηφοδέλτιο του Forest μας βάζεις όλους εμάς που σε αγαπάμε σε πολύ μεγάλα διλήμματα.

Να σε αφήσουμε μονάχο στο κλουβί με τις τρελές ή να σταθούμε στο πλάι σου (stand by me, oohho stand by me) και να στηρίξουμε την υποψηφιότητα σου στην Α΄ Αθηνών.

Προσωπικά – παρά τα όσα έχω κατά καιρούς γράψει εναντίον των μνημονιακών δημίων του λαού και της χώρας – θα κάνω μια θεαματική κωλοτούμπα και θα σε στηρίξω! Για να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου, θα προσθέσω κάτι πολύ συνηθισμένο για την χώρα μας: «θα σε στηρίξω αλλά μονάχα υπό συγκεκριμένους όρους».

Έτσι θα πρέπει να γίνουν συγκεκριμένες κινήσεις από τον Forest GAP και μάλιστα το συντομότερο δυνατό για να έχει το νέο κόμμα την στήριξη από εμένα (και από όλα τα hedge funds που κρύβονται πίσω από την αφεντιά μου).

Πρώτα από όλα, θα πρέπει άμεσα -και πριν καλυτερεύσουν οι καιρικές συνθήκες- να καβαλήσει κανένα 4χ4 Lexus και να κινηθεί κατά μήκος της εθνικής οδού κι αν δεν έχει πολύ χιόνι εκεί να προχωρήσει στο επαρχιακό εθνικό δίκτυο.

Το μόνο που χρειάζεται να έχει μαζί του είναι μια κάμερα κι ένα φτυάρι για να καθαρίζει τους δρόμους από το χιόνι και τον πάγο. Να θυμίσει στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που λάτρευε επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ, τον Γιώργο του 2004. «Γιώργο καθάρισε τα όλα» θα είναι ένα από τα συνθήματα της νέας πορείας προς την εξουσία.

Δεύτερο: Θα πρέπει ο Forest GAP να πεισθεί από το κόμμα να σταματήσει επιτέλους να χαμογελάει σαν τον βλαμμένο του Καστελόριζου. Να υιοθετήσει το επιτηδευμένα θλιμμένο ύφος του δαρμένου γάτου, που είχε τις πρώτες μέρες μετά τις εκλογές του 2007, τότε που τον είχε δαγκώσει στον κώλο ο χοντρός.

Οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς που τους αλλάξανε τα φώτα αλλά όχι με τα παιδιά τους.

Για τον Έλληνα ψηφοφόρο ο Γιωργάκης θα είναι πάντα το καλό και παρεξηγημένο παιδί του μεγάλου ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου.

Αντίθετα, ο γιός του νέο-Ελληναρά θα είναι πάντα ένας αλήτης που τρέφεται με την σύνταξη των γονιών του ακόμα και τώρα στα σαραντα-φεύγα του. Ένας τεμπέλης που δεν καταδέχεται να δουλέψει με 250 ευρώ μαύρα γιατί δεν τον ενδιαφέρει πώς θα βοηθήσει την οικογένεια του. Ένας ψωρο-περήφανος που δεν αντέχει να παρακαλέσει τον βουλευτή για την ζωή του.

Ενώ ο Γιώργος … Ο Γιώργος θα τα άλλαζε όλα αλλά δεν τον αφήσανε! Ποιοι δεν τον αφήσανε; Αυτοί μωρέ … Αυτοί! Οι άλλοι! Οι άλλοι που την έχουνε μεγάλη!

Τρίτο: Ο Forest GAP πρέπει να ξανακάνει πολλά από όσα έκανε παλαιότερα όμως τώρα πρέπει να τα κάνει όλα μαζί! Πχ να κάνει ποδήλατο χωρίς αλυσίδα πάνω σε κανό! Είτε να τρέχει μαραθώνιο φορώντας τα φωσφοριζέ εφαρμοστά κολάν με την μουστάκα ιδρωμένη και ταυτόχρονα να απαγγέλει τις διαλέξεις που έδωσε στο Harvard και τον μετατρέψανε σε ένα παγκοσμίου εμβέλειας think tank.

Πιτσιρίκο, είναι πια ξεκάθαρο, ο Γιώργος πρέπει να κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να εντυπωσιάσει το πόπολο. Να καταπιεί σπαθιά. Να βγάλει φωτιές από το στόμα. Να μεγαλώσει την μουστάκα και να την κάνει σαν του Σαλβατόρε Νταλί. Να γίνει πιο χοντρός κι από τον Βενιζέλο. Να στήσει καρτέρι στον κοντοπίθαρο τον Σαρκοζί και να τον πλακώσει στις καρεκλιές ή να του πηδήξει την Κάρλα . Να ξαναπάει στο Νταβός και να δαγκώσει το χέρι της Μέρκελ. Πρέπει να κάνει κάτι εντυπωσιακό!

Τέταρτο: Να μην πει κουβέντα για «πράσινη βιώσιμη ανάπτυξη». Να αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι κάθε αναφορά στην Δανία του Βορρά. Ούτε Άμλετ, ούτε Σαίξπηρ. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ο κακομοίρης ο ψηφοφόρος που ξεραίνει στον ήλιο στο σκατό του για να το κάνει παξιμάδι, να θυμηθεί πού βρίσκεται η Δανία του Νότου.

Πέμπτο: Ας κάνει και κανένα ευχέλαιο. Τι έχει να χάσει; Ας φάει και το μήλο από την Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου. Τι έχει να φοβηθεί; Ότι θα μείνει έγκυος; Ας κάνει και να κανένα ταξίδι στην Μέκκα. Ας προσευχηθεί και στον Βούδα. Τι έχει να χάσει; Ποτέ ο απελπισμένος δεν επικρίθηκε γιατί έστρεψε το πρόσωπο του προς τον θεό. Σε τελική ανάλυση όσο πιο απελπισμένος είσαι τόσους περισσότερους θεούς πρέπει να παρακαλέσεις. Ντρέπεται να το κάνει αυτό «το παιδί της αρπαγής»; Παραβιάζει μήπως τις «αρχές» του;

Δεν θα επεκταθώ (επί του παρόντος) περισσότερο. Ελπίζω να βοηθήσω με τις προτάσεις μου στα πρώτα βήματα του «νέου» (??!!) κόμματος. Γιατί το οργανωτικό σχέδιο πρέπει να είναι κλιμακούμενο και ξεκάθαρο. Στην πρώτη φάση, «στράτα, στρατούλα». Στην δεύτερη φάση, «run Forest, run».

Το απίστευτο βέβαια της υπόθεσης βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Forest GAP ιδρύει ένα «νέο» κόμμα το οποίο φιλοδοξεί να μπει στην επόμενη Βουλή και να παίξει σημαντικό ρόλο, ενώ θα έπρεπε κανονικά να εκτίει τον τέταρτο χρόνο της ποινής του σε κάποια ελληνική φυλακή και να φοβάται να σκύψει να μαζέψει το σαπούνι στην ντουζιέρα!

Έτσι, το σύνθημα του «νέου» κόμματος θα μπορούσε να είναι «από το ανέκδοτο στην αρπαγή και πάλι πίσω στο ανέκδοτο».

Στις συγκεντρώσεις του «νέου» κόμματος δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι παλιές παρωχημένες μουσικές (πχ Carmina Burana). Χρειάζεται δυναμικός στίχος και μουσική και για τον λόγο αυτό προτείνω το γνωστό τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Εν δυο κάτω». Παραθέτω λίγους στίχους για να πάρετε μια ιδέα:

«Ένα δυο εν δυο κάτω στο σκυλάδικο σαν πιάτο
Σπάζαμε τον εαυτό μας σαν να ήτανε εχθρός μας
Ένα δυο εν δυο κάτω γίνανε όλα άνω κάτω
Δεν πηγαίνει παρακάτω τώρα φτάσαμε στον πάτο
Είσαι η άγρια σούρα μας, μόνιμη θολούρα μας
Είσαι η κουλτούρα μας ούρα ούρα ούρα μας
Είσαι η φροντίδα μας, κοφτερή λεπίδα μας
Είσαι η ελπίδα μας, πήδα πήδα πήδα μας»

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, εγώ να θυμίσω μόνο πως, στις εκλογές του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός με 44%, ενώ σήμερα, πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, πολλοί Έλληνες αναρωτιούνται ακόμα αν πρέπει να στείλουν στον αγύριστο τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, και να κάνουν πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Αυτό λέει πάρα πολλά για τους Έλληνες. Τους Έλληνες που δεν έχουν πια μοναρχία -τον βασιλιά τον έδιωξε η χούντα και όχι η δημοκρατία- αλλά λατρεύουν τις πολιτικές δυναστείες. Οι Έλληνες λατρεύουν τους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες αλλά, από την άλλη, θαυμάζουν τους Αμερικανούς που έκαναν πρόεδρο τον μαύρο «πληβείο» Ομπάμα. Ηλία, εγώ ψυχίατρος δεν είμαι αλλά έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση οι Έλληνες. Ακούς διάφορους ακόμα και σήμερα -χρόνια δηλαδή μετά την καταστροφή- να λένε «και ποιος θα κυβερνήσει αν δεν είναι από πολιτική δυναστεία;». Εμείς, ρε μαλάκα, θα κυβερνήσουμε. Εμείς! Όλοι μαζί! Να είσαι καλά. Φιλιά!)

Κάλτσες υπάρχουν   http://pitsirikos.net