ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Μου χτυπάει το παράθυρο ο ύπνος κι εγώ τον διώχνω. Όχι σήμερα, του λέω. Απλά, απόψε θέλω να χορτάσω τη νύχτα. Ολομόναχος. Και να “ναι κι εκείνη ελεύθερη, μακριά από λεπτοδείκτες και χρονόμετρα. Τρόμαξα να τη γνωρίσω. Τρόμαξα να γνωρίσω ακόμη κι εμένα, έτσι ήρεμο κι ανακουφισμένο που με είδα ακουμπισμένο πάνω στο γραφείο μου.

Οι σφυγμοί μου είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογικοί και φοράω ένα αέρινο χαμόγελο στα χείλη. Ένα βιβλίο ξαπλώνει πλάι μου. Είναι της Αλκυόνης Παπαδάκη κι οι σελίδες 24 και 25 αράζουν ανάποδα πάνω στο έπιπλο. Το αφήνω εκεί να περιμένει για λίγο. Πείνασαν τα αυτιά μου και ζητάνε λαίμαργα λίγη μουσική. Δεν θα τα δυσαρεστήσω – εξάλλου, η αδυναμία μου στην αίσθηση της ακοής είναι μεγάλη. Ύστερα έρχεται η όσφρηση… Αυτό είναι..

Ξεκίνησε το αγαπημένο μου κομμάτι στο Secret Garden. Διέγερση όλων των οργάνων. Ευφορία ψυχής. Να γιατί την αγαπώ τη νύχτα. Γιατί καλύπτει τα πάντα, τα κρύβει, τα προστατεύει.. Κι όμως, σου δίνει τη δυνατότητα να τραβήξεις εσύ μέσα από το σκοτάδι ό,τι επιθυμείς και να ανάψεις ένα φως εκεί όπου το χρειάζεσαι. Μόνο εκεί. Τα υπόλοιπα.. ας κοιμηθούν. Ξανάφερα στο μυαλό μου την πρωινή κι απρόσμενη μάλλον καταιγίδα που με βρήκε στο δρόμο για το σπίτι. Σχεδόν ποτέ δεν κουβάλησα μαζί μου ομπρέλα, ακόμη κι όταν ο καιρός στέλνει απειλητικά μηνύματα.

Καμία διαφορά το σημερινό, λοιπόν. Η βροχή έγινε τόσο δυνατή, που μέσα σε λίγα λεπτά έσταζαν τα ρούχα από παντού. Παρόλ” αυτά, το απολάμβανα όσο δεν έπαιρνε που οι αισθήσεις μου δούλευαν όλες συγχρόνως, ενθουσιασμένες. Και ενεργοποιήθηκε μέχρι και η μνήμη μου για να ταξιδέψει κάποια χρόνια πίσω, σ” εκείνο το φθινόπωρο στο Πήλιο, τότε που αγόρασα κείνο το πέτρινο σπιτάκι στις Μηλιές.

Να, μια τέτοια καταιγίδα ήταν και τότε. Κι εγώ, μούσκεμα από το πρωινό περίπατο πάσχιζα μέσα να βρω το δρόμο της επιστροφής στη μικρή πανσιόν… Κι ύστερα μου ήρθαν κι άλλες καταιγίδες στο μυαλό και συνειδητοποίησα ότι τις αγαπώ περισσότερο από όσο νόμιζα. Ακόμη κι εκείνες που συνδέθηκαν άρρηκτα με την κακή ψυχολογική μου κατάσταση και με μια κάπως μελαγχολική διάθεση..

Παύση στις σκέψεις μου.. το λατρεύω αυτό το μουσικό κομμάτι. Και να μην το λάτρευα μέχρι τώρα, θα άρχιζα από αυτή τη στιγμή. Γιατί τη νύχτα την ντύνει απόλυτα. Και…τι ειρωνεία! Αμέσως μετά, το Ηere comes the sun, διασκευή από τη βραχνή, πληθωρική φωνή της Nina Simone .. λες και τα ‘βαλα στη σειρά ..

Είχα καιρό να ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου. Όλα τώρα βγήκαν. Κι είναι το κατάλληλο σημείο για να σταματήσω (να γράφω, τουλάχιστον). Και ιδού και η αρνητική πλευρά της νύχτας : πόσα φώτα να ανάψεις, πόσο θόρυβο να κάνεις και πόσα ποτήρια με ποτό να ακουμπήσεις πάνω στο τραπέζι για να νιώσεις ότι έχεις παρέα.. Το λιγότερο που έχω να κάνω είναι να περιμένω να ξημερώσει για να τα μεγεθύνει όλα το φως. Και να τα απαλύνει.

Σου φαίνεται αντιφατικό; δεν είναι όμως.. Κι ύστερα έγραφα για σένα.. αλλά το ‘σβησα να σε ξεχάσω κι έφυγα ξυπόλυτος για την κουζίνα να ψήσω ένα ελληνικό καφέ στο γκαζάκι μ’ ένα παγωμένο ποτήρι νερό.

Ξημέρωσε…