ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπητέ μου Πιτσιρίκο,
Χθες το βράδυ δεν είχε μπάλα. Είχε Χατζητέτοιο και prime minister. Στο studio live παρουσία καθυστερημένων πολιτών που, αν εκπροσωπούν την ελληνική κοινωνία, τότε η ελπίδα έχει πεθάνει για τα καλά στον τόπο αυτό. Η ελπίδα που λίγες ημέρες πριν είχε φουντώσει αλλά, όπως πολύ σωστά είχες περιγράψει σε προηγούμενο κείμενο σου, δεν ήταν ούτε είναι στην πραγματικότητα ελπίδα αλλά βαθιά αγωνία και φόβος.

Τέλος πάντων, ο Τσίπρας επέλεξε να πει «όλη την αλήθεια» στον λαό, χρησιμοποιώντας το βήμα της εκπομπής του κυρίου Χατζηπαπάρα.

Η Βουλή του έπεφτε λιγάκι ψυχρή και το διάγγελμα δεν έχει αυτήν την αμεσότητα και ζεστασιά που προσφέρει η «ζωντανή συνέντευξη παρουσία κοινού» στο κανάλι του κυρίου Βαρδινογιάννη. Κι από αυτό –εκτός από τα λόγια– βγαίνουν συμπεράσματα.

1) Ο κύριος Χατζηπαπάρας – όπως και η φίλη του Ντόρα το πρωί – είχε γίνει Τούρκος επειδή ο Βαρουφάκης έμεινε στο ξενοδοχείο του και δεν πήγε στο γεύμα με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους υπουργούς οικονομικών. Ήταν αγένεια εκ μέρους του. Άσε που τους χάλασε και την διασκέδαση αφού σχεδίαζαν να συνεχίσουν το πρωινό bullying, βάζοντας πινέζες στο κάθισμα του Βαρουφάκη, δίνοντας του να καθίσει σε κουτσή καρέκλα πρώτα, ρίχνοντας κόκκινο τσίλι στην σούπα του. Ο Χατζητέτοιος επέμεινε για την κακή συμπεριφορά του Βαρουφάκη, ενώ ο Τσίπρας άφησε το καυτό ζήτημα του δείπνου να εξαντληθεί και συνέχισε σε άλλα φλέγοντα για την χώρα ζητήματα, όπως πχ ο Σάββας Ξηρός και το πανεπιστημιακό άσυλο. Από την κουβέντα πρέπει να έγινε ξεκάθαρο στον κύριο πρωθυπουργό ότι, αν τυχόν τον καλέσουν σε δείπνο τίποτα σπουδαίοι άνθρωποι –όπως πχ ο κύριος Χατζηπαπάρας και τα αφεντικά του–, να μην διανοηθεί να τους αποφύγει γιατί θα το πάρουν βαρέως και δεν θα υπάρχει άνθρωπος –ούτε η ίδια η Μέρκε – που θα μπορέσει να τον γλυτώσει από το στόμα τους.

2) Η Θεσσαλονίκη είναι μια όμορφη –και ερωτική (;)– πόλη, η βασίλισσα του Θερμαϊκού, η φτωχομάνα και η πατρίδα της μπουγάτσας. Δεν είναι πρόγραμμα.

No matter what