ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ίσως είναι που όταν τα τραγουδάγαμε δεν ατενίζαμε σαν κι εσένα το Αιγαίο με τους ξερόβραχούς του, είναι που δεν βιώναμε την απόλυτη λιτότητα τής απέραντης ελευθερίας του ορίζοντα,
..που δεν νοιώθαμε στο πετσί και στο στόμα μας το πρωτόγονο καθαρτήριο άγγιγμα της αρμύρας που φέρνει ο βοριάς απ” τα κύματα.

Και δεν καταλάβαμε πόσο ακριβή είναι η άνοιξη που λαχταρήσαμε και τραγουδήσαμε, πόση δουλειά θέλει, πόσα λίγα χελιδόνια έρχονται πρώτα να ξαναχτίσουν τις φωλιές τους και να προετοιμάσουν τον ερχομό των υπόλοιπων.
Θέλουν χτίσιμο και ξαναχτίσιμο οι φωλιές που γκρεμίζονται απ” τον άγριο χειμώνα.
Θέλει υπομονή, θέλει συνείδηση και συνειδητοποίηση, θέλει αγώνα.

Κι αυτός ο λαός γκρεμίστηκε τριαντα-τόσους χειμώνες τώρα, συνεχόμενους, χωρίς άνοιξη καμία.
Και μετά νόμισε πως με μιά φορά, μία και μόνη προσπάθεια θα ξανασηκωθεί.
Κι έτρεξε στην πλατεία να ξανακούσει τα λόγια σου τραγουδισμένα τούτη τη φορά από το ίδιο το »σύστημα» μεταμφιεσμένο σε »ελευθερία λόγου και έκφρασης»,
..τα λόγια σου, παραδωμένα στην υποκουλτούρα που βάλθηκε να καθαιρέσει  τα πάντα:
     Μνήμες, ιδέες, ήθη, λαούς, το Αιγαίο-μήτρα του ελληνισμού, τον ήλιο της δικαιοσύνης, την θάλασσα των ιδεών, τα πάντα.

Είμαστε έτοιμοι ώ λαέ για την Άνοιξη;
Είμαστε αληθινά;
Τότε άλλες πλατείες θα “πρεπε να γεμίζουμε!..