ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ηταν κάποτε μια κακομαθημένη και ψωνισμένη πιτσιρίκα που νόμιζε πως όλο το σύμπαν χωράει στα χέρια της…Πίστευε πως μπορεί να κάνει ότι θέλει, να μιλάει ειρωνικά, να χλευάζει, να αδιαφορεί… και παρόλα αυτά όλοι να την αγαπάνε και να θέλουν να είναι φίλοι της.. Ο κόσμος της ήταν ένα μεγάλο ροκ πάρτυ που όλοι οι άντρες πίνανε μπύρες και βρίζανε. Ολα στο κόσμο αυτό ειχανε χρώμα μαυρο… άλλοτε ανοιχτόχρωμο σιέλ και άλλοτε πιο σκούρο… καμιά φορά μόβιζε κιόλας… αλλά δεν έχει σημασία γιατί ήτανε μαυρο… και το μαυρο ειναι πάντα όμορφο!! Μέχρι που ήρθε κάποιος και της έδειξε πως η ζωή δεν ειναι μόνο αυτό.. Ειναι πολλά άλλα “μαγικά”…Ήρθε και την πήρε απο τον κόσμο που είχε ξεχαστεί χρόνια… και την απογείωσε… της έδειξε ότι τα χρώματα δεν είναι μόνο σε αποχρώσεις του μαυρου… ότι υπάρχει ένα ολόκληρο ουράνιο τόξο γύρω της… και ότι όλα μπορεί να είναι πολύχρωμα…. ότι οι άντρες μπορεί να μην είναι άξεστοι… και ότι το σύμπαν δεν μπορεί να το κρατάει στα χέρια της… είναι άπιαστο… άπειρο… και αυτό ειναι η γοητεία του… η απεραντοσύνη του. Της έμαθε πολλα… αλλά κυρίως ότι το να “δίνεσαι” δεν είναι αδυναμία! Σε ευχαριστώ για όλα, αν και ποτέ δεν σου έχω πει ότι το μαυρο συνεχίζει να ειναι το αγαπημένο μου χρώμα…

εγραψε το πιτσιρικι