ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Μέσα σε λιγότερο από δυο βδομάδες χάθηκε η ευκαιρία της ζωής μου, το όνειρο μιας επανάστασης -έστω και σε μίνι έκδοση, έστω και αργοπορημένη- και ο γάτος μου. Μάης να σου πετύχει. Βέβαια, όσο χειρότερος ο Μάης, τόσο πιο απολαυστικός θα είναι ο απεργοσπάστης Ιούνιος, οπότε τίποτα δεν πάει χαμένο στην τελική.

Λοιπόν, ας μην μακρηγορώ. Μπήκαμε στην τελική ευθεία των «διαπραγματεύσεων» ή διαπραγματεύσεων -ανάλογα πως θέλει ο καθένας να το βλέπει- και πολύ σύντομα θα φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής, ανεξαρτήτως τι άνθρωποι είμαστε και ανεξαρτήτως αν πιστεύουμε στην Αγία Βαρβάρα, στον καπιταλισμό, σε μια ουτοπία ή στις μαλακίες που ξεστομίζει ο Άδωνις.

Έχω την εντύπωση ότι η επισημοποίηση της χρεοκοπίας θα μας βρει εκεί που μας βρήκε και η …επανάσταση, δηλαδή στη θάλασσα. Και από τη στιγμή που δεν μας καίγεται καρφί, καλύτερα ίσως που θα μας βρει εκεί.

Μάλλον δεν ήμασταν έτοιμοι ή ήταν τρομερά δύσκολο σε μια οπισθοδρομική κοινωνία να κάνει τα τεράστια άλματα προόδου που απαιτούσαν οι συγκυρίες. Είχαμε πολλές ευκαιρίες και τις πετάξαμε στα σκουπίδια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να ήταν διαφορετικός αλλά δεν νομίζω ότι αυτός είναι που μας εμποδίζει να αλλάξουμε.

Η αλήθεια είναι πως δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Έχουμε συνθηκολογήσει πολύ πριν την μέρα που θα το κάνει, αν δεν το έχει ήδη κάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Λυπάμαι αν στεναχωρώ συνανθρώπους, αλλά η αλήθεια αυτή είναι, είμαστε πολύ συντηρητική κοινωνία με ότι αυτό συνεπάγεται.

Όπως έχω γράψει άπειρες φορές, για μένα δεν αλλάζει κάτι. Θα συνεχίσω να κάνω ότι έκανα όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθώντας να φέρω πιο κοντά έναν άλλον κόσμο, όσο μάταιες και αν φαντάζουν οι όποιες μου προσπάθειες.

Και υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που σκέφτονται όπως εγώ και πολύ που χέστηκαν αν θα επανέλθει η ρευστότητα ή όχι.

Εξάλλου, γνωρίζω από καιρό πως οι αυταπάτες δεν διαλύονται εύκολα και πολλές φορές μπορεί να χρειαστεί μισή ζωή ή και ολόκληρη. Οπότε, αν μη τι άλλο, κάνω γαϊδουρινή υπομονή.

Επίσης, ήμασταν πολλοί εκείνοι που εκτιμούσαμε πως τα πράγματα θα οδηγηθούν εδώ, οπότε δεν μας κάνουν εντύπωση όλες οι εξελίξεις.

Ούτε νομίζω πως μας εκπλήσσει η γενικότερη απάθεια.

Δυστυχώς, όσο προβλέψιμες είναι οι αγορές άλλο τόσο προβλέψιμοι είναι οι άνθρωποι.

Παράλληλα, δεν πιστεύω πως, έστω την ύστατη στιγμή, θα αηδιάσει κάποιος από την ελληνική πλευρά και θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι. Μάλλον πάμε ντουγρού στην κρεμάλα των αγορών.

Ειδικά από τη στιγμή που το δημοψήφισμα έγινε …αχρείαστη λεπτομέρεια, ε δεν νομίζω πως περιμένεις τίποτα περισσότερο από τον περίφημο έντιμο συμβιβασμό ανάμεσα σε ένα μνημονιακό και ένα μεταμνημονιακό πρόγραμμα, δηλαδή σε μια μπασταρδεμένη λύση που βολεύει όλους τους άλλους εκτός από τους πολίτες.

Αλλά, από τη στιγμή που έχουμε χεσμένη την αξιοπρέπεια μας, έτσι θα μας φέρονται και οι άλλοι.

Αν και δεν θέλω να τα απαξιώνω όλα. Η πολιτική πανωλεθρία των πιο άθλιων πολιτικών δυνάμεων της Μεταπολίτευσης, έστω και αργοπορημένα, ήταν σημαντικό βήμα. Αλλά δεν παύει να είναι ένα βήμα και κανείς δεν ανέβηκε στο βουνό με ένα απλό βήμα.

Τέλος πάντων, δεν ήταν όλα μαύρα και άραχνα τα τελευταία χρόνια. Κάποιες αντιδράσεις υπήρξαν, απλά δεν ήταν αρκετές και, όταν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, ήταν θέμα χρόνου να συντριβούν κάτω από το βάρος των δυσμενέστερων πολιτικών της πολύ πρόσφατης ιστορίας μας.

Μου αρέσει πάντως η λαϊκή αποδοχή που απολαμβάνει ο πρώην καταλληλότερος για πρωθυπουργός και πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Σε κάθε γειτονιά που περνάει του πετάνε λουλούδια, μαζί με τις γλάστρες. Μετά θυμάμαι ότι κάποιοι τον έκαναν πρωθυπουργό για 2,5 χρόνια και μου κόβεται το χαμόγελο.

Και τι ωραία που θα ήταν να γινόμασταν η 6η χώρα των BRICS, για δυο λόγους:

Πρώτον, όπου πάμε τα κάνουμε πουτάνα οπότε θα διαλύσουμε εκ των έσω άλλον έναν μηχανισμό των αγορών.

Δεύτερον, με τόσα τούβλα (bricks) που έχει η χώρα δεν νομίζω ότι υπάρχει καταλληλότερη υποψήφια από την Ελλάδα.

Άσε κιόλας που η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρακαλάει να τη διαλύσουμε. Μας έχει ρίξει στα τέσσερα και εμείς ακόμα της φιλάμε τα πόδια, ενώ έχουμε στραγγίξει τα αποθεματικά μας για να πληρώσουμε τους τοκογλύφους, οι οποίοι μας εμπαίζουν και αρνούνται να μας χρηματοδοτήσουν.

Τα λεφτά που έχουμε δώσει είναι κυριολεκτικά διπλάσια από αυτά που υπόσχονται να μας δώσουν για την ρευστότητα.

Και απλά σκεφτείτε πως από το 1994 ως το 2010 έχουμε πληρώσει 571 δις ευρώ για την εξυπηρέτηση δανείων.

Επίσης, πληρώσαμε 10 δις τους τελευταίους 4 μήνες, μας ζητάνε άλλα 20 μέχρι τον Αύγουστο και τέλος 300 δις και κάτι ψηλά μόνο για τους τόκους και τα τοκοχρεολύσια μέχρι το 2030!

Δεν υπάρχει περίπτωση να σηκώσει κεφάλι αυτή η αποικία χρέους με τους δικούς τους όρους. Κρίμα που κάθονται ακόμα να συζητούν μαζί τους.

Αν όχι στο επόμενο, σε κάποιο από τα επόμενα κείμενα θα ασχοληθώ με την Παιδεία. Ως παιδεία δεν νοείται απαραίτητα το εκπαιδευτικό σύστημα, τα φροντιστήρια κτλ, αλλά μπορεί να νοείται και η… ενστάλαξη κριτικής σκέψης στους ανθρώπους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη παιδείας, βασικά όχι μόνο της χώρας μας. Τι να τους κάνεις τους αυστηρούς νόμους και την αυστηρή αστυνόμευση σε μια ανθρωποφάγα κοινωνία που εκπαιδεύει κανίβαλους;

Φυσικά και η δικαιοσύνη είναι εξίσου σημαντική, η πραγματική δικαιοσύνη και όχι αυτό το μίασμα με Μπαλτάκους και σία, αλλά την έχεις καλύψει με το παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια.

Προσεχώς λοιπόν, καλώς εχόντων των πραγμάτων…

Επειδή είναι βαρύ κείμενο για να το γράψω σήμερα και επειδή ακόμα δεν ωρίμασε στο μυαλό μου, αυτά από μένα, εδώ τελειώνει άλλη μια κατάθεση διάσπαρτων σκέψεων.

Άσε κιόλας που όλα τα γεγονότα είναι τόσο αναμενόμενα και όλες οι μπούρδες της αντιπολίτευσης τόσο χιλιοειπωμένες και ηλίθιες, που κυριολεκτικά δεν μου κάνει κέφι να γράψω αυτό τον καιρό.

Ζέστανε κιόλας έξω και είναι αμαρτία να μην απολαύσεις τη φύση και την γενικότερη αρμονία της. Το πολύ πολύ να μπω σε τετράμηνο πρόγραμμα-γέφυρα αν δυσκολευτώ να εκφραστώ.

Εντάξει, γίνομαι κακός, πολύ κακός και δεν μου ταιριάζει.

Οπότε, ως την επόμενη φορά, Venceremos και ας χάσουμε.

Έπειτα βρε σύντροφε, δώσε τα κλειδιά στον Jo Di και τον Ηλία και κάνε το καλύτερο δώρο στον εαυτό σου, τέσσερις μήνες αδιάκοπες διακοπές και θα με θυμηθείς.

Με εκτίμηση

Άρης

(Αγαπητέ Άρη, το πιο σημαντικό είναι ότι έχασες τον γάτο σου. Ελπίζω να τον βρεις. Όχι, οι Έλληνες δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα, οπότε είναι όλα προβλεπόμενα και χωρίς καμία έκπληξη. Καμία αλλαγή δεν θα γίνει ποτέ σε μια χώρα που χτίστηκε πάνω στα κόκαλα ένδοξων προγόνων και προσκυνάει σήμερα τα κόκαλα της Αγίας Βαρβάρας. Αυτό δεν είναι χώρα, είναι κόκαλο. Βέβαια, είναι και κάπως λυτρωτικό να το παίρνεις απόφαση πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Ησυχάζεις.Θα έχεις παρατηρήσει πως, εδώ και μερικές εβδομάδες, το έχω ρίξει στο σορολόπ και δεν ασχολούμαι και ιδιαίτερα. Ασχολούμαι πια μόνο επειδή αυτή είναι η δουλειά μου. Άλλο δουλειά, άλλο ζωή. Και μην ανησυχείς, μπορώ και γράφω και από τα νησιά. Κάθομαι μια ώρα το πρωί στη βεράντα, και γράφω ακούγοντας μουσική και χαζεύοντας τα λιμάνια και τις παραλίες. Βέβαια, το ιδανικό θα ήταν να γράφετε στο μπλογκ εσύ, ο Ηλίας, ο Jo Di, η Κωνσταντίνα, ο Γιώργος από την Γερμανία -και οι άλλοι φίλοι που δεν έχω γνωρίσει ακόμα, όπως δεν έχω γνωρίσει κι εσάς- αλλά δεν θέλω να γίνομαι και φόρτωμα, οπότε να γράφω κι εγώ λίγο να περνάει η ώρα. Να περάσεις ένα όμορφο καλοκαίρι και να μου γράφεις. Να μου γράφεις και για τα γκομενικά σου, όπως και για τα μπάνια και τα παγωτά. Να είσαι καλά.)