ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Κόσμε εσύ, που ο θάνατος σου μοιάζει…

Αυγούστου 25, 2015 pitsiriki1

Για χρόνια ήμουνα «Η Πετρωμένη Γοργόνα». Έτσι με λέγατε. Εδώ και λίγες μέρες δεν υπάρχω πια.

Γιατί μπορεί εγώ να ήμουν από πέτρα αλλά εσείς ζείτε σε μια ασάλευτη πραγματικότητα. Σε βουβά εσωτερικά τοπία νεκρωμένων αισθήσεων. Την παγωμάρα σας την ένιωθα μες στην ανάσα κάθε απελπισμένου που έψαξε για ανακούφιση, στην κραυγή κάθε κολασμένου που ναυαγούσε στην επιθανάτια αγωνία του.

Η πέτρα μου ζέστανε πιο πολλά όνειρα από την παγωμένη σας πραγματικότητα, γιατί στάθηκα έξω απ’ τον δικό σας λεκιασμένο ορίζοντα και κουβάλησα κάθε σκοτάδι σας μακριά από το αύριο που δεν μπόρεσε ναρθεί, επειδή ο ήλιος σας δεν ξημερώνει πια αν δεν τον πληρώσετε με τη φτήνεια της ζωής σας. Ή με το θάνατο των απόκληρων της γης.

Στάθηκα εδώ κι είδα την υποθηκευμένη σας συνείδηση να πουλιέται πάνω σε κάθε χαρτονόμισμα που ψηλαφίζουν με λαγνεία τα ανθρώπινα δάχτυλα, αυτά που ηδονίζονται απ’ τη βρωμιά που ανακυκλώνει κάθε τέτοιο χάδι σαν να αγγίζει τον πιο ακριβό του εραστή. Στον κόσμο σας που ο έρωτας η αγάπη η ζωή όλα με λεφτά αποτιμώνται.

Μα ευτυχώς ήρθε εκείνος που μου έδωσε ζωή και πάλι εκείνος μου την πήρε. Εκείνος που αρνήθηκε το «πρόστιμο του δήμαρχου», το «πρόστυχο του δήμιου», λεφτά ξεδιάντροπα για μένα που στάθηκα εδώ, σάρκα απ’ τη σάρκα της γης, για μένα που με ξετρύπωσαν απ’ το κενό τα μάτια του σμιλευτή, γιατί εμένα του φανέρωσε η πέτρα που της έδωσε ζωή.

Ενώ εσείς σκορπάτε μόνο θάνατο.

«Σκουριάζουνε» οι ζωές σας πια λίγο πιο πέρα από τα συντρίμμια μου, μα δεν βλέπετε ούτε τον παραλογισμό ούτε το θάνατο ν’αναδεύεται πάνω σε κάθε ασήμαντο χαρτάκι που προβιβάζετε σε «έγγραφο» για να σφραγίζει τη ζωή μέσα στις ερημιές σας.

Όμως εμένα με γέννησε η αγάπη και η ομορφιά. Και στον κόσμο σας που τρέφεται με πόνο και με ασκήμια, στον κόσμο σας που τρέφεται με το δάκρυ των παιδιών,

πρόσφυγας ήμουνα κι εγώ…

Και τώρα γυρίζω πίσω στον σιωπηλό, γενέθλιο βυθό μου να νανουρίσω εκείνα τα μωρά που πέτρωσαν μόνα, χωρίς της μάνας τους την αγκαλιά. Αυτά που δεν αγγίχτηκαν όπως εγώ απ’ το γλυκό χάδι του σμιλευτή, μα απ’ το άγριο χάδι του Θανάτου που στείλατε οι άνθρωποι, επειδή δε χωρούσαν μες στην κόλαση της μικροψυχιάς σας.

Γιατί καθρέφτης σου είναι κόσμε αυτή η γη όπως την κατάντησες, καθρέφτης σου κι η θάλασσα, κι ο Θάνατος σου μοιάζει.

(Τα λόγια αυτά μπήκαν στη σειρά σε τούτο το χαρτί μαγεμένα από μια ομορφιά που δεν υπάρχει πια, και θολωμένα από την ασκήμια που την εκτοπίζει. Δεν αντανακλούν την άποψη του σμιλευτή της Πετρωμένης Γοργόνας.)

http://kollectnews.org/2015/08/24/

https://bluebig.wordpress.com/2015/08/25/