Καθ ότι αυτές τις μέρες θα χορτάσουμε από ύμνους δοξαστικούς για τη «σπουδαία εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης» για τους «πατροπαράδοτους δεσμούς με τη Γαλλία»  καθώς και για  την «γνήσια και ανιδιοτελή βοήθεια που προσφέρει ο σοσιαλιστής Ολάντ» ο οποίος   περί το τέλος της βδομάδας θα επισκεφτεί τη χώρα, καλό είναι να   μην ξεχάσουμε τα βασικά:

Πρώτον: όπως μας συμβούλευε  η  «Wall Street Journal», αμέσως μετά τις εκλογές του περασμένου Γενάρη: «Έλληνες, αν θέλετε ένα φίλο, αγοράστε σκύλο»…

Ο Ολάντ , προφανώς, δεν είναι σκύλος. Είναι πρόεδρος της Γαλλίας και έρχεται στην Αθήνα για δουλειές. Τι δουλειές κάνουν οι πρόεδροι των μεγάλων χωρών-  της Γαλλίας εν προκειμένω;

Εκπροσωπούν- προωθούν και (όπου τους παίρνει) επιβάλλουν τα γαλλικά συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση, τα γαλλικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή σκιαγραφούνται από την προθυμία των γαλλικών κυβερνήσεων να επιδείξουν εμπράκτως τις στρατιωτικές τους δυνατότητες συμμετέχοντας σε πολεμικές επιχειρήσεις (βομβαρδισμοί Λιβύη και Συρία) στο πλάι των Αμερικάνων. Μ αυτόν τον τρόπο το Παρίσι υπενθυμίζει τις δυνατότητες της πολεμικής του βιομηχανίας και προβάλλει το ενδιαφέρον του για μερίδιο  από τις ανακατατάξεις στην λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου- πάντα στο πλευρό των Αμερικάνων.

Δεύτερον: όπως λένε στην Αίγυπτο, «υπάρχουν κλέφτες που μπορούν να σου πάρουν το γιλέκο που φοράς χωρίς να σου βγάλουν το σακάκι».

Ο εκάστοτε πρόεδρος της Γαλλίας (και ο Ολάντ εν προκειμένω) λειτουργώντας ως εκπρόσωπος και ντίλερ των μεγάλων γαλλικών οικονομικών μεγαθηρίων δε θα διστάσει να επιχειρήσει να πάρει από την ελληνική κυβέρνηση και τα «σώβρακα» αφήνοντάς την –προς το παρόν τουλάχιστον—να φαίνεται ντυμένη με τα κοστούμια της, έστω και χωρίς γραβάτα…

Αυτό που «προσφέρει» η Γαλλία στην Ελλάδα αυτήν την περίοδο είναι η «συμπάθεια» για το δράμα που βιώνει εξ αιτίας της γερμανικής οικονομικής αδιαλλαξίας. Αυτή η γαλλική συμπάθεια, θα πρέπει να σημειώσουμε, συμπίπτει με την αμερικανική προσπάθεια υπονόμευσης της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας στην Ευρώπη μέσα από τη δημιουργία ρωγμών στην αυστηρή περιοριστική οικονομική πολιτική. Στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, ωστόσο, ακόμη και η συμπάθεια κοστίζει πανάκριβα.

Στην προκειμένη περίπτωση, η γαλλική συμπάθεια αποτιμάται σε:

Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδας ( ο ΟΣΕ, όπως λένε οι πληροφορίες έχει ήδη «πακεταριστεί» και προορίζεται ως δώρο για τους γαλλικούς κρατικούς σιδηροδρόμους. Τα περιφερειακά αεροδρόμια- δωρίστηκαν, ως γνωστό στο γερμανικό δημόσιο…)

Συμβόλαια για έρευνα και εκμετάλλευση ελληνικών ενεργειακά ελπιδοφόρων περιοχών για την γαλλική TOTAL

Και , τέλος, μακροχρόνια ενοικίαση (leasing) της πραμάτειας της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας (φρεγάτες και αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας)

Τρίτον: Στις  διεθνείς σχέσεις, δεν υπάρχουν μόνιμες φιλίες αλλά διαρκή συμφέροντα. Καθ ότι, λοιπόν, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών  διαμορφώνονται στη βάση αυτών των συμφερόντων, καλό θα είναι να μην ξεχνάμε επίσης ότι δεν είναι ισότιμες. Η Γαλλία, στην προκειμένη περίπτωση είναι  δανειστής της Ελλάδας και η Ελλάδα μια χώρα χρεοκοπημένη η οποία κυβερνάται από το δίκαιο (μνημόνιο) των δανειστών. Στόχος δε της διακυβέρνησης της Ελλάδας μέσα από αυτό το  δίκαιο είναι πρώτα και πάνω απ όλα η εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών της έναντι των …εντιμότατων φίλων εταίρων και δανειστών της, οι οποίοι την αντιμετωπίζουν ως μπανανία.

http://www.topontiki.gr/article/146597/ellas-gallia-mpanania