Δεν νομίζω ότι αντέχεται πια τόση αβεβαιότητα. Έχω την αίσθηση, μια αίσθηση ριζωμένη βαθιά μέσα στα κόκαλα μου, πως είναι συγχυσμένες στο μυαλό μου οι έννοιες της ελευθερίας και της απλότητας, της ευτυχίας και της αέναης περιπέτειας. Ίσως έχω μπερδέψει και την ίδια την ζωή με το θέατρο, το ψέμα , το όνειρο. Υπάρχει μια πλευρά του εαυτού μου που αγαπά να περιφέρεται στους σταθμούς των τραίνων και να κοιτάζει έντονα τους περαστικούς επιθυμώντας διακαώς να συναντήσει σε ένα βλέμμα το επόμενο κεφάλαιο του βιβλίου της. Έτσι νιώθει ελεύθερη, μέσα στην αναζήτηση και σε μια πολυπόθητη τρέλα. Μια τρέλα συγκεκριμένη και αχανή ταυτόχρονα, αυτή των μαύρων σύννεφων, της αλαζονείας και του μυστηρίου.

Υπάρχει όμως, μια άλλη πλευρά που χλευάζει την πρώτη λέγοντας της ειρωνικά ότι αναλώνεται, ξοδεύεται ολόκληρη σε ένα ρομαντικό πρότυπο που δεν μπορεί ούτε καν να οικειοποιηθεί. Η αληθινή ευτυχία, της λέει, είναι στα απλά καθημερινά πράγματα αρκεί να τους δώσεις τη σωστή σημασία, δεν χρειάζεται να έχεις τάσεις φυγής για να ξεφεύγεις, να ζεις καινούργια πράγματα, αρκεί να αγκαλιάσεις την ζωή μέσα στην απλότητα της, και εκεί βρίσκεται η ελευθερία.
Το μόνο κοινό που έχουν οι δύο πλευρές, είναι ότι καμία δεν είμαι απολύτως εγώ. Βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει επειγόντως να διαλέξω κατεύθυνση και αντ’ αυτού καταρρέω εκεί μπροστά και κοιτάω απελπισμένη τις πιθανές διαδρομές. Και η ζωή κυλάει και φέρνει πολλά αβάσταχτα εμπόδια και εγώ ακόμη δεν ξέρω πώς να την αντιμετωπίσω, δεν θέλω να είμαι έρμαιο της, όμως η στασιμότητα με αηδιάζει και η σκέψη για δράση με αποχαυνώνει. Αδιέξοδο. Είμαι μήπως υπερβολική; Υπεραναλύω και όταν φοβάμαι υπεραπλουστεύω; Αυτό που ξέρω είναι ότι αν πάω να κάτσω κάπου ψηλά, κάπου με θέα, χιλιάδες μικρά φωτάκια της πόλης θα μου φέρουν την ευτυχία που αναζητώ, έστω και για λίγο.

έγραψε το πιτσιρίκι

Όσα χάσαμε είναι φυλαγμένα σε ένα μεγάλο μπαούλο κάτω από το ξύλινο πάτωμα της πατρίδας.
Μέσα στην υγρασία, τη μούχλα και κάτω από τα ποδοβολητά των καταπατητών. Είναι μέσα σε εφημερίδες τυλιγμένα και λαδωμένα σαν όπλα που περιμένουν τα ανάλογα χέρια να κρατηθούν.
Είναι μέσα στην πρώτη μας νεανική νίκη και σε μια κανάτα της κυράς που μας έβαζε να πιούμε τον καθάριο ουρανό όταν διψούσαμε από τις πορείες για τις κορυφές που θέλαμε να κατακτήσουμε.
Τακτοποιημένα με σειρά όσα χάσαμε και ακουμπισμένα ελαφριά πάνω στο πανί που είναι κεντημένο από χέρι ιερό ο όρκος ότι δεν θα αλλάξουμε ακόμα κι αν αλλάξει χέρια τούτη η γη. Γραμμένα σε ένα τετραδιάκι με φθαρμένο εξώφυλλο οι ερωτήσεις που σαν παιδιά κάναμε όταν ζοριζόταν η επιβίωση μας από το αδίστακτο δίκαιο. «Γιατί;» Και η απάντηση στην επόμενη γραμμή: «Για αυτή την χούφτα χώμα. Για ένα λουλούδι που επιμένει να ζει εδώ και όχι δίπλα. Για σένα, για μένα, για αυτούς».
Όλα σε ένα μπαούλο φυλαγμένα και θαμμένα σαν τους τάφους που κάναμε στα παιχνίδια μας όταν έπρεπε να τα αποχωριστούμε και ξέραμε ότι σε άλλα χέρια δεν θα αντέχαμε να βρεθούν. Σε μπουκάλια με ξεκολλημένες ετικέτες φυλαγμένα τα δάκρυά μας από τις ήττες μας και από τις χαρές μας. Τρεις κασέτες με τα τραγούδια που μιλούσαν όταν η σιωπή ήταν μεγαλύτερη από το σκοτάδι και μία ρίζα ελάτου που αρνήθηκε να γίνει δέντρο σε ξεπουλημένη γη. Στο πακέτο από τα τσιγάρα του πατέρα η αίσθηση της ζεστής παλάμης που σου έσφιγγε τον ώμο όταν κατέβαζες το κεφάλι και σε ένα βάζο η σφιγμένη πλάτη της μάνας όταν έβαζε την ζάχαρη περίσσια μετρώντας στον κάθε κόκκο και μία πίκρα που δεν δήλωσε ποτέ. Σε φυλαχτό ραμμένα μάτια δακρυσμένα όταν το «εις το επανιδείν» δεν ξεστομίστηκε αλλά το άκουσαν μέχρι και τα αστέρια.
Χάσαμε, μα στο μπαούλο, που είναι από ξύλα νοτισμένο από χιλιάδες σταγόνες δουλεμένου ιδρώτα και τα καρφιά του φτιαγμένα από το ίδιο υλικό που ξύνει αυτές τις μέρες την ψυχή μας, είναι όλα ασφαλή. Όσα κυβικά μπετόν να ρίξουν οι επιφανειούχοι, όσους τόνους λάσπης και να στρώσουν πάνω του οι εισβολείς, αυτό το ένα τετραγωνικό που πιάνει η ηθική μας έχει τις διαστάσεις του σύμπαντος. Αυτός ο τάφος, που με τα χέρια μας ανοίξαμε για να μείνουν αθάνατα αυτά που ξεχώρισε η καρδιά μας, που δεν χώρεσαν ποτέ σε μια φωτογραφία να τα κουβαλάμε, που ανασαίνουν με την ίδια ορμή ακόμα και σε μπαούλο κλεισμένα, είναι η απόδειξη ότι σε αυτόν τον πόλεμο χάσαμε χωρίς να χάσουμε τίποτε….

έγραψε το πιτσιρίκι