Αν κάποιος αρχαίος Αθηναίος ξυπνούσε και ερχόταν στη γενέτειρά του ύστερα από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, θα πίστευε πως βρισκόταν σε άλλο πλανήτη. Ευτυχώς θα υπήρχε η Ακρόπολη, που θα τον έπειθε πως κάποτε εδώ ήταν η Αθήνα. Και φυσικά η περιέργειά του θα ήταν μεγάλη για να μάθει τι έχει απογίνει η μεγάλη κληρονομιά που άφησαν και πώς τη χειρίζονται οι Νεοέλληνες.

Και το πρώτο πράγμα που θα τον ενδιέφερε θα ήταν το θέμα της Δημοκρατίας. Περίμενε να δει συνελεύσεις, οι άνθρωποι να αποφασίζουν συλλογικά για τα πάντα και να ψηφίζουν νόμους για το καλό του συνόλου και είδε ανθρώπους να ρίχνουν ένα χαρτί σε ένα διαφανές κουτί – του έκανε εντύπωση, τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε στην εποχή του.

Με αυτό το χαρτάκι παραχωρούσαν τα δικαιώματά τους σε κάποιον άλλο να αποφασίζει και να νομοθετεί για λογαριασμό τους για τέσσερα χρόνια. Του ήρθε μια άσχημη σκέψη. Αυτό το πολίτευμα είναι σαν να κάνεις έρωτα διά αντιπροσώπου. Δηλαδή να είσαι μονίμως κερατάς.

Και βαθύτατα απογοητευμένος λέει να πάει στον 18ο αιώνα, μην τυχόν εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα. Και πέφτει σε ένα κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού: «Αδελφοί μου, έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν είσθε Ελληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί». Σοκαρισμένος τα μαζεύει και φεύγει και λέει να πάει προς Μεσαίωνα να δει αν τα πράγματα ήταν καλύτερα. Και διαπιστώνει πως κάθε συνειδητός δεσμός ανάμεσα στον ελληνικό λαό και στην αρχαία Ελλάδα ήταν ανύπαρκτος.

Ετσι αποφασίζει να γυρίσει στον τάφο του. Στον δρόμο συναντάει έναν γέρο με ωραία άσπρα γένια και στοχαστικό ύφος. Και ο επισκέπτης μας σκέφτηκε πως είναι κάποιος δικός του και τον ρωτάει αν είναι Ελληνας. Ο γέρος γέλασε και του λέει πώς θα μπορούσε να είναι Ελληνας, αφού αυτοί ζούσαν πριν από τον Αδάμ και την Εύα, ήταν γίγαντες και ήθελαν να κάνουν ένα κάστρο να φτάσουν στον Θεό. Αλλά τιμωρήθηκαν για την ασέβειά τους. Ο Θεός τούς έστειλε κουνούπια με σιδερένια μύτη και τους ξεπάστρεψε όλους.

Ο φίλος μας τρέχει βιαστικά στην αρχαία Αθήνα, τον περίμεναν με ανυπομονησία οι φίλοι του για να μάθουν τα νέα. Αυτός δεν είπε τίποτα και κλείστηκε πικραμένος στον τάφο του. Κρίμα γιατί μια που έκανε τόσο κόπο, θα μπορούσε να έκανε μια βόλτα στην ισλαμική Κόρδοβα για να δει πως οι Αραβες είχαν μεταφράσει όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία και από κει πέρασε σε όλη την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο και ακόμα τη μελετούν.

Και επιτέλους το απαγορευμένο όνομα «Ελληνας» έγινε κράτος με την Επανάσταση του ΄21, άσχετα αν το όνομα προήλθε από τον ευρωπαϊκό και ελληνικό Διαφωτισμό και όχι από τη συνείδηση των κατοίκων αυτής της χώρας. Με άλλα λόγια, καμιά Ελλάδα δεν επαναστάτησε εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γιατί απλά δεν υπήρχε. Δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση.

Να δούμε κι εμείς τον κοινοβουλευτισμό με σύγχρονα μάτια. Αυτό το σύστημα που μας κληροδότησε το αγγλικό Κοινοβούλιο, η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση, που αντικατέστησε την ελέω Θεού μοναρχία και το κληρονομικό δίκαιο των αυτοκρατόρων, ήταν αναμφισβήτητα μια επανάσταση. Αλλά όχι για τον λαό. Ηταν για την αστική τάξη που είδε πως μπορούσε έτσι να αναπαράγεται στο διηνεκές.

Ο Ρουσό έκανε δριμύτατη κριτική και τον ακολούθησε ο Μαρξ. Και έκτοτε υπάρχει μια πλούσια προβληματική κατά πόσο καθολική ψήφος σημαίνει αυτομάτως και δημοκρατία. Μην ξεχνάμε πως ο Χίτλερ εκλέχτηκε. Και πολλές ψηφοφορίες έγιναν από δικτάτορες που κέρδισαν το 99% των ψήφων. Το ίδιο ποσοστό περίπου που κέρδιζαν και τα Κ.K. στις ανατολικές χώρες. Αλλά να πάμε στις χώρες όπου η καθολική ψήφος είναι σεβαστή και απαραβίαστη. Πρέπει να τη δούμε σε συνδυασμό με τον εκλογικό νόμο.

Κατά κανόνα είναι ένα μαθηματικό παιχνίδι για να ενισχυθούν οι μεγάλοι και να αποκλειστούν οι μικροί. Στην Ελλάδα ισχύει το φράγμα του 3%. Οι ψηφοφόροι τού κάτω του 3% μπορεί να ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες, αλλά οι ψήφοι τους δεν μετρούν. Το πρώτο κόμμα παίρνει μπόνους πενήντα βουλευτές που δεν τους έχει εκλέξει κανείς. Το ίδιο ισχύει και για τους βουλευτές Επικρατείας. Δηλαδή έχουμε βουλευτές που εκλέγονται και βουλευτές που διορίζονται από το εκλογικό σύστημα.

Τελευταία καταργήθηκε και ο σταυρός. Που αυτό σημαίνει για τον πολίτη πως δεν έχει δικαίωμα να επιλέξει αυτόν που θέλει. Το κόμμα επιβάλλει τους δικούς του εγκάθετους. Και φυσικά δεν μετριέται η αποχή. Αποσιωπάται και ξεχνιέται αμέσως. 45% ήταν στις τελευταίες εκλογές. Δηλαδή τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων που είναι στη Βουλή, σε σχέση με το εκλογικό σώμα είναι περίπου τα μισά. Αλλά πού φιλότιμο; Πού ειλικρίνεια; Μειοψηφίες κυβερνούν και λέγονται πλειοψηφίες.

πηγή – efsyn