«Κλαίω καταμεσής του ρόδου κάθε νύχτα που πεθαίνω στη μέση του δρόμου», ξεκινά ένα ποίημά του ο Τζεμάλ Σουρεγιά. Αδυνατώ να θυμηθώ πόσες φορές πάτησα το replay στο βίντεο που δείχνει τη στιγμή της πρώτης έκρηξης στην Άγκυρα. Δύναμαι, όμως, να φανταστώ πόσες νύχτες θα πεθαίνουν πάλι από την αρχή, στον ίδιο δρόμο, οι δεκάδες νεκροί που έβαψαν την άσφαλτο με το αίμα τους.

    Μία συγκέντρωση για την ειρήνη και τη δημοκρατία κατέληξε να γίνει το κιβούρι και των δύο και μία αιματηρή επιβεβαίωση των τρομοκρατικών επιδιώξεων του τουρκικού κράτους. Ειρήσθω εν παρόδω, υπουργός του AKP κατηγόρησε το κόμμα των Κούρδων ως υπεύθυνο για το χτύπημα, ενώ το Ανώτατο Συμβούλιο του Ραδιοφώνου και της Τηλεόρασης στην Τουρκία ανακοίνωσε την προσωρινή απαγόρευση της δημοσιογραφικής κάλυψης του θέματος, ύστερα από σχετική απαίτηση του πρωθυπουργικού γραφείου. 21 ημέρες πριν από τις εκλογές δεν είναι η καλύτερη διαφήμιση για το ΑΚP το σύνθημα «Δολοφόνε Ερντογάν! Παραιτήσου!» όπως ακούστηκε από συγκεντρωμένο πλήθος όταν κατέφτασαν για επιτόπια έρευνα στο σημείο της τραγωδίας τρεις υπουργοί της κυβέρνησης.

    Το βίντεο της 10ης Οκτωβρίου στην τουρκική πρωτεύουσα φέρνει στο νου, σχεδόν αυτόματα, το αντίστοιχο  ντοκουμέντο από τη στιγμή της έκρηξης στο Σουρουτς τον φετινό Ιούλιο. 32 ακτιβιστές δολοφονήθηκαν το καλοκαίρι, γιατί τόλμησαν να δώσουν σάρκα και οστά στο όραμά τους για έναν άλλον κόσμο. Η ανάληψη ευθύνης για εκείνη την επίθεση είναι ένα ξεχωριστό άρθρο από μόνο του, αλλά οι ομοιότητες των δύο περιστατικών δεν μπορούν παρά να τη βάζουν εκ νέου στο κάδρο των εξελίξεων.

    Αυτές οι βόμβες που εξερράγησαν μας έχουν τραυματίσει όλους. Μας έχουν σκοτώσει όλους. Είναι δειλές, φασιστικές βόμβες μιας αιμοσταγούς πολιτικής. Είναι το μπαρούτι της σήψης που, αργά ή γρήγορα, θα σκάσει στα χέρια εκείνων που την πρεσβεύουν κι αυτό θα συμβεί νομοτελειακά και ουχί εκδικητικά. Αυτές οι βόμβες, στον φόντο των νέων που χόρευαν, πρέπει να σκάνε κάθε βράδυ στα όνειρά μας, μπας και ξυπνήσουμε μια μέρα διεκδικώντας έναν δίκαιο κόσμο. Ή, τουλάχιστον, έναν κόσμο όπου ο καθένας θα μπορεί να υποστηρίζει τις απόψεις του χωρίς να κινδυνεύει. Αυτοί οι νεκροί είναι δικοί μας νεκροί. Είναι τα αδέρφια μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας. Είμαστε εμείς. Το πένθος γι’ αυτούς διαρκεί όσο κι η ζωή μας και όχι τρεις μέρες. Αυτές οι βόμβες που εξερράγησαν ας γίνουν οι διάττοντες αστέρες του ωχαδερφισμού μας. Ας γίνουν οι πύρινες ρόδες που θα μας οδηγήσουν στο δρόμο της αλλαγής.

http://www.imerodromos.gr/epithanatio-gramma-tourkia/