Ο άγνωστος με την καπαρντίνα και το τζόκεϊ κτύπαγε βιαστικά να του ανοίξουν τη πλαϊνή πόρτα στο Μαξίμου. Ο φρουρός που είχε γύρει το κεφάλι του ξύπνησε αλαφιασμένος! «Εσύ πρόεδρε», ψέλλισε με έκπληξη. Δεν πρόλαβε να μαζέψει τα γουρλωμένα μάτια του και την πόρτα άνοιξε ο Νίκος Παππάς, ο οποίος τράβηξε τον πρόεδρο Αλέξη στο εσωτερικό του κτιρίου…

Οι δύο άνδρες κατευθύνθηκαν βιαστικά στο πρωθυπουργικό γραφείο. Όταν έκλεισε η βαριά ξύλινη πόρτα πίσω τους, ο Αλέξης σωριάστηκε στον καναπέ. Μέσα από την ξεκουμπωμένη καπαρντίνα φαινόντουσαν οι κόκκινες πιζάμες του. Ούτε ρούχα δεν είχε προλάβει να βάλει! Ήταν φανερά κουρασμένος και εκείνη την ώρα τα μάτια του έψαχναν να βρουν τα μάτια του μοναδικού πραγματικού του φίλου, του Νίκου.

Το είπε και το έκανε η Περιστέρα. Ανέχτηκε τον Αλέξη στην εποχή της διαπραγμάτευσης, κατάπιε αμάσητο το τρίτο μνημόνιο. Αλλά τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας δεν τους άντεξε. Πως θα αντίκριζε τους φοιτητές της; Τους φίλους της; Τους γείτονές της στην Κυψέλη;

Ο Νίκος πάτησε τον αναπτήρα και το δωμάτιο πλημμύρισε από το πλούσιο άρωμα του κουβανέζικου πούρου. Το είχε στείλει ο σύντροφος Μαντούρο, την εποχή που ο Αλέξης είχε ανοίξει μαζί του μία θυελλώδη σχέση δια αλληλογραφίας. Όλοι ήξεραν ότι ο Αλέξης δεν κάπνιζε. Εκτός από εκείνους τους λίγους παλιούς συντρόφους του που είχαν εντοπίσει στο γραφείο του τον υγραντήρα πούρων. Τι ήθελε ένας πανάκριβος υγραντήρας πούρων στο γραφείο ενός άκαπνου κομμουνιστή ηγέτη;

Ο Νίκος ήταν ο αγαπημένος του. Ήταν τα πάντα γι αυτόν. Ο φίλος, ο αδελφός, ο σύντροφος, ο μέντοράς του. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που εμπιστευότανε στις δύσκολες ώρες, όταν όλοι οι άλλοι του γύριζαν την πλάτη.

«Είναι η ώρα πρόεδρε να κτυπήσουμε τους νεοφιλελεύθερους κατά μέτωπο. Να τους παραδώσουμε στην κοινωνία για όλα τα εγκλήματα που έχουν κάνει. Να ξέρει ο κόσμος ποιος πραγματικά φταίει που θα χάσει τα σπίτια του, τα μαγαζιά του, τις δουλειές του. Αν δεν υπήρχαν πρόεδρε οι νεοφιλελεύθεροι θα έπρεπε να τους εφεύρουμε. Όπως και το μνημόνιο»…

Ο Αλέξης κοιτούσε με δέος τον Νίκο, όπως ο μικρός αδελφός τον μεγαλύτερο, όταν ο τελευταίος τον σώζει την ώρα που οι γονείς του τον έχουν πιάσει με τις κλεμμένες καραμέλες στην τσέπη. Ο Νίκος είχε βρει για άλλη μία φορά την λύση. Την άλλη μέρα οι δημοσιογραφικές ορδές του ΣΥΡΙΖΑ, τα ένδοξα επαναστατικά τάγματα πληροφόρησης του συντρόφου Νίκου και οι πιστοί τους σύμμαχοι στα αστικά μέσα ενημέρωσης θα εξαπέλυαν μύδρους κατά των αδίστακτων νεοφιλελεύθερων.

Το επόμενο πρόβλημα ήταν η συντρόφισσα Περιστέρα. Εκεί ο Νίκος, κλείνοντας το φως του γραφείου και αφήνοντας τον Αλέξη στον καναπέ με την συντροφιά μιας ζεστής κουβέρτας, σήκωσε τους ώμους και έκανε ένα νεύμα που δήλωσε τα όρια της δικής του σχέσης με τον πρόεδρο Αλέξη…

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]