αν δεν υπήρχαν οι ναιναίκοι, έπρεπε να τους εφεύρουμε…

Νοεμβρίου 30, 2015 pitsiriki1

Ο κ. Τσίπρας ανέβηκε απότομα ψηλά και βλέπει τη γη να γυρίζει.

Τη βλέπει από μακρυά και τη νομίζει παιχνιδάκι. Ό,τι αν απλώσει το χεράκι του θα τη σταματήσει, ή, ό,τι μπορεί να της αλλάξει θέση. Να την κάνει από γη των πατέρων, γη των πατερούληδων.

Να την πάρει από κει που είναι και να την πάει εκεί που του αρέσει (στον κόσμο του), ή, να της αλλάξει την τροχιά και να γυρίζει ανάποδα (απ’ τα αριστερά προς τα δεξιά).

Όμως, θεός δεν είναι, ημίθεος δεν είναι (τι είναι;). Ένα γήινο δημιούργημα είναι (κι αυτός) της φαντασίας μας. Μόνος του δεν θα κατάφερνε τίποτε. Τον βοηθήσαμε και μεις, τον σπρώξαμε.

Του δώσαμε τον αέρα (που φουσκώνει εκτός από πανιά που ταξιδεύουν – μπαλόνια που σκάνε και, μυαλά που σκορπάνε). Βρε άστο το παιδί, μην του κόβεις τον αέρα, λέει η πεθερά στη νύφη (αυτή το λέει για άλλον λόγο) θα του δημιουργήσεις ψυχολογικό πρόβλημα (και να το πρόβλημα).

Εμείς, είπαμε να το αφήσουμε το παιδί (απ’ τα ψυχολογικά) για τους δικούς μας λόγους. Γιατί θέλουμε πάντα κάποιος να τραβάει μπροστά. Να ξεχωρίζει απ’ τους υπόλοιπους (εμάς, δηλαδή – άλλο ψυχολογικό αυτό) και να μας κάνει τη δουλειά που δεν θέλουμε να αναλάβουμε, ούτε βέβαια, να αναβάλουμε. Γι’ αυτό υπάρχουν (κι όταν δεν υπάρχουν τους δημιουργούμε) οι ξεχωριστοί.

Αυτός ο ξεχωριστός, όταν δέχεται να μας αντικαταστήσει και να δουλέψει για εμάς, να γίνει το παιδί για τα θελήματα (μας), κάποτε θα αντιληφθεί ό,τι το θεληματοπαίδι δεν είναι εφεύρεση των πολλών. Δεν είναι καν εφεύρεση των λίγων.

Είναι διεκπεραιωτής μιας άρτια σχεδιασμένης και καλολαδομένης μηχανής που δουλεύει ασταμάτητα, αθόρυβα και, πολύ παραγωγικά για τους κατασκευαστές της. Δουλεύει με αυτόματο πιλότο. Κανείς δεν λέει ό,τι του ανήκει η μηχανή. Ανήκει σε «οικογένειες» που συνασπίζονται για το καλό των μελών τους.

Τον Τσίπρα τον ταλαιπωρεί το μετεφηβικό τραύμα. Νόμίζει ό,τι είναι ακόμη έφηβος ενώ παιδεύεται ανεκπαίδευτος με ενασχολήματα ενηλίκου. Είναι να μην τον πιάσει βέρτιγκο;

Καθηλωμένος σαν τη βελόνα του πικ απ (ο δίσκος γυρίζει) νομίζει ό,τι περιστρέφεται (ωσάν μπαλαρίνος) στο κέντρο της πολιτικής (ή, η πολιτική περιστρέφεται γύρω του). Κι απ’ το πολύ το γύρω-γύρω (του) όλοι, ζαλίζεται και πέφτει με τα μούτρα στην ανοησία.

Η ΝΔ είναι κατώτερη των περιστάσεων (χαίρω πολύ). Τότε προς τι η πρεμούρα για συναίνεση; (σ’ αυτό που ετοιμάζεται;)

Αμ, το άλλο; «η Ελλάδα αποτελεί πεδίο σταθερότητας» (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;)

Όλα βαίνουν καλώς μα η βλακεία όρια δεν γνωρίζει. (Μωραίνει Δίας ον βούλεται απωλέσαι). Τώρα κοιμάμαι ήσυχος. Εκτός κι αν είναι μια απ’ τις υπερβολές που συνηθίζει να διαπράττει, οπότε, πρέπει να ανησυχώ.

Υπερβολή δεν είναι όσα έχει πει και τα κατάπιε αμάσητα.

Υπερβολή είναι που ψηφίστηκε το γελαστό παιδί για δεύτερη φορά.

Δεν δύναμαι να γνωρίζω αν τούτο συνέβη για το παιδικό του χαμόγελο, ή, γιατί είναι παιδί (ακόμη – η πεθερά ίσως γνωρίζει καλύτερα). Όταν τριτώσει δεν θα είναι υπερβολή. Κάπως αλλιώς λέγεται.

Αν δεν υπήρχαν οι ναιναίκοι, έπρεπε να τους εφεύρουμε. Και τους εφηύραμε.