Το έκτακτο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που συγκάλεσε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά από αίτηση του κ. Τσίπρα, σηματοδοτεί τη νέα περίοδο που εισέρχεται η χώρα, όπως το προηγούμενο συμβούλιο αρχηγών την επομένη του δημοψηφίσματος σηματοδότησε τη -μετά τη θεαματική «κωλοτούμπα» Τσίπρα- πολιτική περίοδο.

Το συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων του καλοκαιριού έφερε το νέο μνημόνιο και τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου τις οποίες με άνεση κέρδισε ο κ. Τσίπρας χάρη στη διατήρηση της κεκτημένης ταχύτητας που έχει αποκτήσει την τελευταία πενταετία.

Το προχθεσινό συμβούλιο αρχηγών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια περίοδο, η κατάληξη της οποίας θα είναι η πολιτική και οικονομική κατάρρευση της χώρας και το πιθανότερο η ανάληψη της διακυβέρνησης από μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας.

Το σενάριο μιας οικουμενικής κυβέρνησης το οποίο θα ήταν ένα ομαλότερο σενάριο, δυστυχώς έχει απομακρυνθεί καθώς η οικονομία και η χώρα έχουν περάσει το σημείο απ’ όπου θα μπορούσε να ανακτηθεί ο έλεγχος της κατάστασης και να δρομολογηθούν οι ήπιες αναγκαίες μεταβολές.

Δυστυχώς, το πιθανότερο σενάριο μοιάζει να είναι αυτό μιας κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας στην οποία ίσως χρειαστεί να παραχωρηθούν έκτακτες εξουσίες.

Το σενάριο αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό αν η οικονομική και πολιτική κατάρρευση συνδυαστεί με μια έκρυθμη κατάσταση αποκλεισμού της χώρας από τη Σένγκεν και εγκλωβισμού εντός αυτής μερικών εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων τυπικά, αλλά λαθρομεταναστών κατ’ ουσία και κύριο λόγο.

Σε αρκετούς τα παραπάνω πιθανά σενάρια μοιάζουν υπερβολικά. Το ίδιο θα έμοιαζαν πριν μερικά χρόνια και το τείχος που χτίζουν τα Σκόπια στα σύνορα με την Ελλάδα αλλά και η μεταφορά καταθέσεων από χιλιάδες Έλληνες (ιδιώτες και επιχειρήσεις) στη Βουλγαρία και άλλες γειτονικές χώρες.

Η χώρα θα είχε κάποιες ελπίδες να αποφύγει τις δυσάρεστες εξελίξεις αν τη συναίνεση που ζητά σήμερα ο κ. Τσίπρας την έδινε ο ίδιος το 2010 ή έστω το 2012, όταν χάθηκε η τελευταία ελπίδα της ομαλής μεταρρύθμισης αυτής της χώρας.

Θα είχε ελπίδες αν τη συναίνεση την είχε δώσει ο κ. Σαμαράς στον κ. Παπανδρέου το 2010.

Το αν θα παραμείνει η Ελλάδα στο Ευρώ δεν είναι μια εύκολη απάντηση όσο είναι πιθανόν μια απάντηση στο ερώτημα, αν σε δέκα χρόνια η Ελλάδα θα έχει υψηλότερους ή χαμηλότερους μισθούς από τις ανατολικές χώρες, που πέρασαν την κομμουνιστική λαίλαπα και άρχισαν να αναρρώνουν.

Μια απλή σύγκριση της Πολωνίας των αρχών της δεκαετίας του ’90 με την Ελλάδα τότε και της ίδιας χώρας με την Ελλάδα σήμερα, αρκεί για να καταλάβει κάποιος που πάνε τα πράγματα και ποιος έχει χάσει το τραίνο.

Το 2010 όμως ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του παιάνιζαν επαναστατικούς θούριους στην κάτω Πλατεία Συντάγματος μερικές δεκάδες μέτρα από την Πάνω Πλατεία όπου το αυγό του φιδιού έσπαγε το κέλυφος.

Ανάλογα και ο κ. Σαμαράς δεν συναινούσε με προκάλυμμα τα Ζάππεια. Ο κ. Σαμαράς δικαιώθηκε τακτικά καθώς έγινε πρωθυπουργός για δυο περίπου χρόνια όπως δικαιώθηκε και ο κ. Τσίπρας ο οποίος δύσκολα θα καταφέρει να καλύψει το ίδιο χρονικό διάστημα.

Η κυβέρνηση λοιπόν λόγω της συνήθης άγνοιας κινδύνου και απουσίας επαφής με την πραγματικότητα, θα περάσει το ασφαλιστικό και όποια άλλα μέτρα χρειαστούν. Θα αυξήσει τους φόρους και τις εισφορές όσο χρειαστεί και τα έσοδα θα συνεχίσουν να φθίνουν μέχρις ότου δεν θα μπορεί να καταβάλει μισθούς και συντάξεις στο σύνολό τους, παρά τις συνεχείς μειώσεις.

Οι σκηνές της περασμένης εβδομάδας των συνταξιούχων κάποιου ταμείου να σχηματίζουν ουρές έξω από τις τράπεζες δυστυχώς δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά θα λαμβάνουν χώρα συχνότερα.

Θα υπήρχαν κάποιες ελπίδες αποφυγής του σεναρίου αυτού, αν επέστρεφαν οι καταθέσεις στις τράπεζες, αν παρατηρούνταν επιστροφή των επιχειρήσεων που έχουν φύγει για τη Βουλγαρία, την Κύπρο, τη Μάλτα,  τις χώρες του Αραβικού Κόλπου κλπ

Δυστυχώς δεν παρατηρείται τίποτα απ’ όλα αυτά.

Η μαζική φυγή συνεχίζεται και είναι θέμα χρόνου να φτάσει στα ρεπορτάζ και τα πρωτοσέλιδα.

Αποτελεί ερωτηματικό γιατί οι δανειστές που έχουν μια πιο ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης από τους κυβερνώντες, συναινούν στην καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική που ακολουθείται.

Ενδεχομένως από τη σκοπιμότητα η κατάρρευση της Ελλάδας υπό την ηγεσία του κ. Τσίπρα να χρησιμέψει σαν παράδειγμα κατευνασμού του ρεύματος του Ευρωσκεπτικισμού που δεν έχει εκτονωθεί παρά το σκάσιμο της «φούσκας» των Podemos στην Ισπανία.

Ενδεχομένως να έχουν κουραστεί με την Ελλάδα και στο βαθμό που νομίζουν  πως έχουν εξασφαλίσει πως δεν θα υπάρχει αντίκτυπος να την αφήνουν να «αυτοκτονήσει».

Τέλος, ακόμη και να βρει συναίνεση η κυβέρνηση από την αντιπολίτευση και να εξασφαλίσει τις ψήφους που χρειάζονται για να περάσουν τα μέτρα θα της αποδειχτεί άχρηστη στη συνέχεια στο βαθμό που δεν μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα στην οικονομία.

Δυστυχώς, είναι αργά για δάκρυα…