Τώρα που πέρασε μια εβδομάδα από τη γενική απεργία που αποθεώθηκε και διαφημίστηκε ως το μεγαλύτερο ιβέντ της χρονιάς, ας γράψουμε και καμιά αλήθεια για το κίνημα.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι 5 χρόνια τώρα που διαλύεται το σύμπαν, κινηματικά είμαστε στο μηδέν.

Απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις, πορείες, επεισόδια έγιναν χιλιάδες τα τελευταία χρόνια αλλά το αποτέλεσμα ήταν μηδέν. Μηδέν εις το πηλίκον. Μηδέν ολοστρόγγυλο.

Δεν υπήρξε ούτε μαζικότητα, ούτε οργάνωση στην αντιμετώπιση της αστυνομίας, ούτε συγκρουσιακός χαρακτήρας και κυρίως δεν υπήρξαν ποτέ συγκεκριμένα αιτήματα προς απάντηση, εκτός από κινητοποιησεις ιδιαίτερου χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα πέρσυ για τον Νίκο Ρωμανό.

Ο ελληνικός λαός έχει δείξει εντυπωσιακή αλληλεγγύη σε πλείστα θέματα – π.χ. πρόσφυγες – αλλά κατά τα άλλα ο καθένας διαδηλώνει μόνος του.

Μόνο του το ΠΑΜΕ, μόνες τους οι καθαρίστριες, μόνοι τους οι χαλυβουργοί, μόνοι τους σήμερα οι αγρότες. Ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει θριαμβεύσει.

Η τελευταία μεγάλη διαδήλωση που θυμάμαι έγινε το Φλεβάρη του ’12 όταν κάηκε η μισή Αθήνα. Από τότε και μέχρι σήμερα, πόσοι κατεβαίνουν στους δρόμους; Κάθε φορά οι ίδιοι και οι ίδιοι. Κοντεύουμε να γνωριστούμε μεταξύ μας.

Πού είναι τα εκατομμύρια των ανέργων και των ανασφάλιστων; Πού είναι όσοι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί; Πού είναι οι συνταξιούχοι; Πού είναι όλοι αυτοί όταν σε μια πόλη 3 εκατομμυρίων κατεβαίνουν στο δρόμο μερικές χιλιάδες και μιλάμε για μεγάλη επιτυχία του κινήματος;

Ποιου κινήματος, καλέ; Πάτε με τα καλά σας;

Χρειάστηκαν 9 μήνες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει μία γενική απεργία. Κι ούτε λόγος φυσικά για απεργία διαρκείας.

Δεν υπήρξαν τα δίκτυα, δεν υπήρξαν οι δομές, δεν έγιναν οι ζυμώσεις που θα μπορούσαν να ενώσουν τον κόσμο και να του δημιουργήσουν μια υποτυπώδη έστω ταξική συνείδηση. Ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου.

Σε αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα που διεκδικεί ευθέως την εξουσία.

Από τότε που οι συριζαίοι κατάλαβαν ότι μπορούν να γίνουν κυβέρνηση, προσπάθησαν να καπελώσουν κάθε κινηματική δράση, εμφανίστηκαν ως το όχημα της ελπίδας ότι υπάρχει μια εναλλακτική λύση για όλα τα προβλήματα, έπεισαν τον κόσμο ότι την έχουν, πούλησαν αξιοπρέπεια με το κιλό και έβαλαν το κίνημα σε τροχιά εκλογών.

Και μετά ήρθε η μεγάλη απογοήτευση, η κόπωση, το σπάσιμο του τσαμπουκά και τελικά η απάθεια. Αφού απέτυχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, τίποτα άλλο δε μπορεί να γίνει.

Παίξαμε – όλοι λίγο πολύ – το παιχνίδι του Τσίπρα. Το παιχνίδι της παγίωσης μιας κατάστασης ΤΙΝΑ.

Από την άλλη, δε μπορώ να ακούω ότι μια απεργία, έστω και 24ωρη, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, τη στιγμή που υπάρχουν εργαζόμενοι που θυσιάζουν ένα υπερπολύτιμο μεροκάματο ή ότι μια διαδήλωση είναι περίπατος, τη στιγμή που υπάρχουν μπάτσοι που ψεκάζουν και κάνουν προσαγωγές στα τυφλά.

Μα έκανε κάλεσμα και ο ΣΥΡΙΖΑ και η βρώμικη ΓΣΕΕ! Ε, και; Στο χέρι μας είναι να μην τους αφήνουμε να μας καπελώνουν. Οι δρόμοι ανήκουν σε εμάς.

Σε κάθε περίπτωση, το κίνημα έχει υποστεί μια συντριπτική ήττα από την οποία δύσκολα θα συνέλθει.

Το βασικό πρόβλημα του κινήματος είναι πως δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτο.

Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν υπήρξε ποτέ σοβαρά.

Δεν έχει βγάλει καν το δημοτικό.

Παλεύει ακόμα να βγάλει το νηπιαγωγείο.

http://thethreemooges.blogspot.com/2015/11/by-to-skouliki-tom.html