Ο φετιχισμός του ποδιού, που δεν πρέπει να συγχέεται με άλλους παρεμφερείς φετιχισμούς, όπως ο φετιχισμός της κάλτσας ή του παπουτσιού ή ακόμα το φετιχισμό του καλτσόν και της γόβας, θα πάρει απίστευτα πολλαπλές μορφές που θα κινητοποιήσουν όλες τις αισθήσεις. Την όραση, την όσφρηση, τη γεύση, το πάθος για τα βρώμικα πόδια, το βρέξιμο και το κατάβρεγμα, την ουροφιλία, το γλείψιμο, το θηλασμό.

Ο άνθρωπος θα καταντήσει ένα σταυροδρόμι διαστροφών. Η κόκκινη αρκούδα θα κατέβει να τρυγήσει μέλι στα υψίπεδα του Γκολάν, το Ισλάμ θα κάνει παρθενορραφή στην Ορθοδοξία, το καλό θα γίνει κακό και το κακό θα φυτρώσει στις κατσαρόλες. Οι καθολικοί θα παίζουν μακριά γαϊδούρα στο Βατικανό και οι καλόγεροι θα μαθαίνουν σκάκι τρυφερά αγοράκια στο Άγιον Όρος.

Βαμπιρισμός, ανθρωποφαγία, κοπροφιλία, φετιχισμός, νεκροφιλία, κτηνοφιλία. Ο διεστραμμένος θα βρίσκει την ενοχή και την τιμωρία του στη φτώχεια της μοναδικής και τυραννικά στερεότυπης πράξης που είναι υποχρεωμένος να κάνει.

Όμως θα έρθει η στιγμή που ο βασιλιάς, ο τσάρος, ο Μεγαλέξανδρος, θα βγουν απ’ τους τάφους και τα μαυσωλεία. Θα αναστηθούν για να σώσουν την ανθρωπότητα. Η Κωνσταντινούπολη θα ξαναγίνει ελληνική και η Τζαβέλενα θα κάνει πόμολα τ’ αρχίδια του Κιουταχί στην Αγιά Σοφιά. Η νηστεία θα γίνει νόμος του Κράτους και ο Πατριάρχης γυναικολόγος του Έθνους.

Η επιστήμη που έσπειρε τόσα κακά θα καταργηθεί. Η ζωή θα ξαναγίνει αυτοδίδακτη. Θα τρώμε χωρίς να ξέρουμε τι είναι το στομάχι. Θα πονάμε χωρίς να ξέρουμε τι εστί πόνος. Στα σχολεία θα διδάσκουμε μόνο θεολογία και εγκράτεια. Προσευχή και ταπείνωση. Στα ραδιόφωνα θα παιανίζει ο εθνικός ύμνος και το κήρυγμα. Θα πατάξομε τις διαστροφές και τις ονειρώξεις. Αμόλυντοι θα περιμένουνε την Μεγάλη Μέρα. Την Ημέρα της Αναστάσεως.

Μιαν ημέρα όχι θαυμασμού και πηγαίας χαράς. Όχι μιαν αιωνιότητα τρελής ευτυχίας όπου η μάνα θα μπορεί να συναντήσει το δολοφονημένο της παιδί και ο ερωμένος την ερωμένη που έχασε. Όχι μια μέρα δια παντός ηλιόλουστη όπου η ανθρωπότητα θα βγαίνει απ’ την εκμηδένιση και τα σαπρότατα μνήματα.

Αλλά μιαν μέρα έλευσης της κρίσεως, όπου οι νεκροί θα σηκωθούν απ’ τους τάφους όχι για να τους χαριστεί η ζωή αλλά για να τους καθίσει ο Δημιουργός στο εδώλιο. Για να πάρει θέση ο απαραλόγιστος κριτής μπροστά στο ανυπάκουο δημιούργημά του, απορρίπτοντάς το εις το αιώνιο πυρ, εις τον ατελεύτητον σκώληκα, εις το σκότος το αφεγγές.

https://dromos.wordpress.com/2015/11/28/