Γράψε έναν ύμνο. Έναν ύμνο για την γυναίκα που έχεις δίπλα σου. Την κοιτάς. Την παρατηρείς. Την ξέρεις; Την γνωρίζεις, δεν την ξέρεις. Αν δεν σου ανοιχθεί η ίδια, απλά την γνωρίζεις. Πόσοι δεν έχουν περάσει μία ζωή δίπλα σε μία γυναίκα και απλά την γνώρισαν;

Είναι εκεί. Δίπλα σου. Το εξεταστικό βλέμμα σου, την ψάχνει. Ψάχνει κάθε πτυχή του κορμιού της. Κάθε βαθούλωμα, κάθε ύψωμα. Αναρωτιέσαι, είναι δική μου; Την ακουμπάς, την αγγίζεις. Ναι, δική μου είναι. Είναι; Ποτέ δεν ξέρεις. Πάντα στην αμφιβολία. Μα, μου λέει ότι είναι δική μου, απαντάς. Ε, και; Πάντα υπάρχει ένα ‘ε, και’ μέσα στο μυαλό σου, να σου τινάζει τις βεβαιότητες στον αέρα. Και ψάχνεις, και ψάχνεσαι.

Γράψε έναν ύμνο. Σαν αυτόν που ακολουθεί. Και τραγούδησέ τον, σαν να κάνεις έρωτα σε κείνη που τον αφιερώνεις. Που ξέρεις; Η Ιστορία απέδειξε ότι κάθε αληθινό, μένει για πάντα. Έτσι και ‘συ. Κέρδισε μία αιωνιότητα μιλώντας γι’ αυτό που καίει την ψυχή σου, γι’ αυτό που ξεριζώνει τα σωθικά σου. Μίλα για εκείνη. Μπορεί και να σε ακούσει. Κι’ αν δεν σε ακούσει, θα υπάρξουν κάποιοι που θα ζηλέψουν τον ύμνο σου και θα γράψουν γι’ αυτόν κάποτε.

Όπως κάνω τώρα εγώ. Όπως θα ήθελα να τον γράψω κι εγώ…

I loved you my lady, though in your grave you lie,
I’ll always by with you
This rose will never die, this rose will never die.

Κάπως έτσι, μπορεί να σκέφτηκε ο Cat Stevens, βλέποντας το θλιμμένο πρόσωπο της Patti d’ Arbanville. Κι’ έτσι πέρασε στην Ιστορία. Ακούστε την φωνή του, που τραγουδάει, λες και κάνει έρωτα στην μούσα του…