Ενα να ξερεις ματια μου…δεν είμαι εγώ για μέτρια φεγγάρια και φιλιά…Θέλει τον αερα ο έρωτας για να φανεί στα μάτια τα δικα μου…θέλει παθος μεγαλο ο έρωτας για να απογειωθεί…

Σε γνώρισα στις ώρες της καρδιάς μου…επαιξες κρυφτό το βράδυ και κρύφτηκες καλα μεσα το σκοτάδι, την ωρα που άνοιγα την αγκαλιά μου και πέταγα με τα φτερά μου, σε ένα ουρανό με αστέρια και νύχτα με άδεια χέρια…τωρα μοιαζω τσακισμένο γιασεμί δίχως ένα χαδι δίχως ενα σου φιλί…στου έρωτα το μαξιλάρι καταλήξαμε σκιές, και σε ένα ερημικό τοπίο, σκάβουμε της καρδιάς τα βάθη μονο με αχρωμες ματιες…Σφιγμένα χείλη για να μην δραπετεύσουν τα δάκρυα φυλακισμένα «σ’αγαπώ» σε ένα βυθό από θύμησες και η σιωπή να ταράζει τα νερά του έρωτα…Και έμεινε η αγάπη μόνη της να ψάχνει για τις χαμένες της στιγμές στου χρόνου τις σπηλιές και στις παράνομες νύχτες που είχε γεννηθεί. Αν μπορουσα να σε ταξιδεψω στα ονειρα μου, θα σε ανεβαζα στον ουρανό, και θα γινομουν άγγελος σε ενα βράδυ γιορτινο..τωρα που ατάραχα η νύχτα απλωνει το μαύρο της το πέπλο, και ο ουρανός εχει του εβένου το χρώμα, με του έρωτά σου το φωτερό ύδωρ θελω να σε βαφτισω, ζωή στο όνομα της αγάπης και του ερωτα να πιω.. Μπορώ τώρα κατάματα και θαρρετά το φως των ματιων σου να αντικρίζω, δίχως να μου φοβιζει τη θωριά τής αστραπής σου η λάμψη…. Ενα να ξερεις ματια μου…δεν είμαι εγώ για μέτρια φεγγάρια και φιλιά…Θέλει τον αερα ο έρωτας για να φανεί στα μάτια τα δικα μου…θέλει παθος μεγαλο ο έρωτας για να απογειωθεί… Σ” αγαπώ τελικά στην ευθεία των λέξεων στην πιο κάθετη στιγμή του δικού μας θανάτου που διαρκώς ανασταίνεται απ” τον τάφο του κόσμου. Κι εσύ μένεις κοντά μου ενώ τρέχεις καλπάζοντας κι εγώ φεύγω από σένα ενώ στέκομαι δίπλα σου σ” ένα ένθεο ποίημα με θνητούς παραλήπτες. Θα συναντηθούμε, διάδρομοι θ” ανοίξουν, θα “μπει μέσα η βροχή, η ζεστή δαγκανιά των σκύλων θά “ναι απάνω μας. Και παρασυρμένοι απ” το εξαίσιο άγγιγμα όλων των φεγγαριών της πλάσης θα “μαστε οι εραστές που σκορπίζουν το αίμα τους στα μυστικά περάσματα της καρδιάς….

έγραψε το πιτσιρικι