Όταν στη δεκαετία του πενήντα το φιλοθεάμον κοινό βυθιζόταν μέσα στη ρομαντική ηδονοβλεψία του ευρωπαϊκού σινεμά, ο Ζαν Ζενέ γύριζε τη μικρού μήκους ταινία Ένα ερωτικό Τραγούδι. Σε μια εποχή που απαγόρευε κάθε κινηματογραφική σεξουαλική αναπαράσταση ο Ζενέ έστησε μια τριαδική παρτούζα ανάμεσα σ’ ένα δεσμοφύλακα και δυο κρατούμενους. Τρία κτήνη με όψη αγγέλων.

Ένα ασπρόμαυρο εργόχειρο όπου η ηδονοβλεψία συναγωνίζεται τον σεξουαλικό πόθο με όλη του τη βία και τη λεπτότητα. Μια τρύπα ανοιγμένη όπως-όπως ανάμεσα σε δυο κελιά, μέσω της οποίας οι δυο εραστές μοιράζονται διαδοχικά το κάπνισμα ενός τσιγάρου. Τρυφερότητα και ξέσπασμα. Ένα πορνογραφικό σχόλιο πάνω στον εγκλεισμό. Τον εγκλεισμό των ανδρών. Των πολεμιστών. Των αθώων και των ενόχων. Των πολεμοχαρών και των αγαθών.

Όλη η σχιζοφρένια της ανδρικής σεξουαλικότητας. Ο άντρας διχασμένος ανάμεσα στον ανδρισμό του και τη θηλυκότητά του. Ανάμεσα στη βία του και το φαλλοκρατικό δεσποτισμό. Ανάμεσα στην αβρότητα και τη γενναιοδωρία. Ουδέν κρυπτό υπό το βλέμμα του συγγραφέως. Οι σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, τα ίχνη από σκατά πανω στην ψωλή μετά το σοδομισμό, οι οσμές, τα αφροδίσια, οι μουνόψειρες.

Ένας άνθρωπος που χτυπάει τις καμπάνες μέσα στο λήθαργο της αστικής προσαρμογής ενός κόσμου που βίωσε τον πιο ακραίο εφιάλτη και την πιο ταπεινωτική τερατωδία. Ένας Γάλλος πούστης διανοούμενος που έχει το περίσσιο θράσος να χρωματίσει με τη δική του ηθική την αντίστιξη ανάμεσα στους φούρνους του Άουσβιτς και στον πορνογραφικό οίστρο, αγγίζοντας τα όρια της αυνανιστικής εκτόνωσης.

Όχι εξιδανίκευση και φτιασίδωμα αλλά πρόκληση και στράτευση. Ο Ζενέ ήταν με τους Μαύρους Πάνθηρες και τους Παλαιστίνιους διότι εκτός των άλλων διέθεταν και σεξουαλική ευρωστία. Υγεία ερωτική και αθωότητα κουρδισμένη στον αγώνα κατά της εξουσίας. Μια βίαιη αθωότητα άκρως καυλωτική, με όλη τη ζωική ορμή του ανθρώπου που δεν ελπίζει στη βασιλεία των Ουρανών αλλά στη βασιλεία των Οργασμών.

Όταν ο ελληνικός μετεμφυλιακός πολιτισμός φυλλορροούσε ανάμεσα στο βυζάκι της Αλίκης και στις Δοκιμές του Σεφέρη στήνοντας Νόμπελ, αντιπαροχές και χριστιανοχουντικά μεγαλεία, ο Ζενέ σύχναζε στα δημόσια ουρητήρια της πατρίδας του, φωλιάζοντας στις πιο αποσυνάγωγες οσμές της ανθρώπινης ύπαρξης.

https://dromos.wordpress.com/2015/12/02/