Στο κατώφλι του νέου έτους και η ευχή για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, φαντάζει προκλητικά ειρωνική.

Σπίτια και μέγαρα άνοιξαν για να υποδεχθούν μπάντες, συμφωνικές και τρίγωνα.

Ακόμα και ο Ομπάμα δάκρυσε live, ακούγοντας την Aretha Franklin.

Άπαντες αθώοι του αίματος. Άπαντες με το χαμόγελο και την ευχή στα χείλη.

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος.

Και μένω μόνος αντιμέτωπος με το παρελθόν, και τις Ερινύες.

Και μένω μόνος να αναρωτιέμαι: Τι έχασα, τί έχω, τι μου πρέπει.

Και μένω μόνος, για να δηλώσω ΕΝΟΧΟΣ.

Ένοχος που πίστεψα τον Κωστάκη, που χειροκρότησα τον Γιωργάκη, που ακολούθησα τον Αντωνάκη και στο τέλος αποδέχθηκα τα 30 αργύρια που έγραφαν επάνω «Αλέξης».

Ένοχος που παρέδωσα, (αμαχητί) πατρίδα, οικογένεια, όνειρα, αξιοπρέπεια σε άνομα χέρια.

Ένοχος που πίστεψα σε μεσσίες και σωτήρες.

Ένοχος, γιατί αγνόησα το μέτρο που χαρακτήριζε την φυλή μου, στην προσπάθεια να συνταχθώ με τους μετρίους.

Ένοχος, που ζω την ζωή μου έχοντας ως πυξίδα την τηλέ-persona, με το νεκρό χαμόγελο.

Ένοχος που αποδέχθηκα να υποβαθμίσουν την δουλειά, την προσφορά, την αξιοπρέπειά μου.

Ένοχος που δείχνω σεβασμό στους βιαστές της ζωής μου.

Ένοχος, που θεώρησα πως ΕΓΩ είμαι ο αδύναμος.

Ένοχος.

© HeadWaiter.

https://toufekiastoskotadi.wordpress.com/2016/01/01/%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%87%ce%bf%cf%82/