ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πόσους ανθρώπους που σε είχαν ανάγκη προσπέρασες τον τελευταίο χρόνο; Πόσες φορές έκλεισες τα μάτια σου και σιώπησες σε όσα συνέβαιναν γύρω σου; Πόσες φορές έκανες πράξη τον εθελοντισμό που κηρύττεις στους άλλους; Και φέτος να υποθέσω ότι ευχήθηκες «Καλή χρονιά με υγεία και χαρά», αλλά μήπως αυτή η ευχή στέκεται παθητικά στο ευχολόγιο σου χωρίς να είναι ικανή να σε κάνει να εκτιμήσεις, έστω και στο ελάχιστο, αυτά που ξεστομίζεις;

Συνήθισες να προσπερνάς, να σιωπάς, να αδρανείς, να τα θεωρείς όλους και όλα δεδομένα αλλά και να αναβάλλεις. Και το χρόνο που πέρασε ανέβαλες πολλά και ανάμεσα σε αυτά και το πιο σημαντικό, να νιώσεις άνθρωπος. Μπορεί στα λόγια και στις ιδέες να είναι όλα σωστά. Στις πράξεις όμως, σε αυτές που εκπνέουν πριν καν γίνουν πραγματικότητα, εκεί κρύβεται η ανθρωπιά σου. Κι αυτό μάλλον το λησμόνησες για άλλη μια φορά.

Συνήθεια είναι όλα γύρω μας και δυστυχώς σε κατάπιε και δεν έμεινε ούτε ίχνος από τις ιδέες, τα ιδανικά, την ανθρωπιά σου, το εγώ σου. Σκιές, αυτό είναι οι άνθρωποι για σένα, ή τουλάχιστον αυτό έγιναν. Βουβές σκιές που έχουν τόσα πολλά να σου πουν και εσύ απλά προσπερνάς χωρίς να ακούσεις τίποτα. Σκιές που πνίγονται στην άβυσσο της απανθρωπιάς και εσύ δεν απλώνεις το χέρι σου να τις γλιτώσεις. Πολλές φορές ούτε καν γυρνάς να κοιτάξεις, απλά γυρνάς το κεφάλι σου και συνεχίζεις τη νωθρή πορεία που άλλοι χάραξαν για σένα. Αδιαφορία, φόβος ή απλά συνήθεια;  Κάτι σε κρατάει πάντως σε απόσταση από τους συνανθρώπους σου. Είσαι κοντά τους αλλά ποτέ δίπλα τους.

Και κάπως έτσι περνούν τα χρόνια. Δε σου αρέσει ο χρόνος που πέρασε, μισείς τον κόσμο που ζεις και πιστεύεις ότι στην εκπνοή του χρόνου όλα θα αλλάξουν. Ο χρόνος αλλάζει και εσύ περιμένεις μετά τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα όλα να ξαναρχίσουν από το μηδέν. Πάντα όμως στο τέλος συνειδητοποιείς ότι απλά όλα συνεχίζουν από εκεί ακριβώς που πάγωσαν στην εκπνοή του χρόνου. Ίδια πορεία, ίδια προβλήματα και ένα καλά κρυμμένο κενό να σου θυμίζει αυτό που θα ήθελες να ήσουν εσύ, ο διπλανός σου, ο κόσμος σου γενικότερα.

Ξέρεις γιατί τίποτα δεν αλλάζει; Γιατί δεν αλλάζεις εσύ πρώτα. Μηχανικά ζούσες και πριν, μηχανικά θα ζεις και αυτόν το χρόνο. Συνήθισες στην τεχνητή αναπνοή, αλλά η ζωή είναι καρδιοχτύπια. Πώς λοιπόν θα μιλήσεις για ανθρωπιά, αφού και εσύ ο ίδιος λησμόνησες να είσαι άνθρωπος;

Κάτω από τη νεκρωμένη σου επιφάνεια χτυπάει ακόμα μια καρδιά που πονάει κάθε φορά που βλέπει το άδικο και την απανθρωπιά. Το στόμα σου μπορεί να σιωπά, οι λέξεις μπορεί να νεκρώνουν και το σώμα σου να παγώνει. Εκεί όμως, στο βάθος υπάρχει ακόμα κάτι που σου θυμίζει να αισθάνεσαι, να βοηθάς, να μοιράζεσαι και να νοιάζεσαι. Εκεί κρύβεται το έναυσμα που έψαχνες για να κάνεις μια φορά πράξη αυτό που περιοριζόταν στους κόλπους της  πεζής κοσμοθεωρίας σου. Η ανθρώπινη λαιμαργία και ο εγωισμός προσπαθούν να σκεπάσουν αυτόν τον ήχο, όμως αυτή αντιστέκεται και συνεχίζει να χτυπά. Αυτή εμποδίζει το τέρας που κρύβεται μέσα σου να φανερωθεί. Άκουσε τη λοιπόν για μια φορά και κάνε πραγματικότητα  όσα αυτή προστάζει αλλά αδυνατεί να κάνει πράξη.

Έχεις; Δώσε! Νιώθεις; Μοιράσου! Μπορείς; Βοήθησε! Διαφωνείς; Φώναξε!

Κάνε ό,τι περνάει από τα χέρια σου, απλά μη λησμονήσεις και φέτος να νιώσεις. Φέτος ευχήσου για μια αλλαγή, ένα ζευγάρι φτερά και αγάπη. Μια αλλαγή δική σου, ένα ζευγάρι φτερά για να πετάξεις μακριά από την απανθρωπιά του σήμερα και μια υπερβολική δόση αγάπης για να δώσεις, για να μοιραστείς, για να νιώσεις άνθρωπος.

http://antikleidi.com/2016/01/08/be-human/