ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ζούμε την απόλαυση του ξεβρακώματος. Ξεβρακώνουμε κάθε ιδιωτική μας στιγμή. Έχοντας εσωτερικεύσει πλήρως τον πανοπτισμό που μετατρέπει την κακούργα κοινωνία σε μιαν απέραντη φυλακή. Απ’ το μαντρί έχεις μια ελπίδα να το σκάσεις, απ’ την φυλακή όμως καμιά.

Η ολοκληρωτική άλωση του ιδιωτικού χώρου βγάζει στο σφυρί κάθε στιγμή χαράς ή πόνου. Οι έφηβοι, που, παλαιόθεν ήτο τραγιά καυλωμένα, τώρα μοντάρουν το ναρκισσισμό των στιγμών τους για να τον ποστάρουν στο υπερπέραν. Για να σαλέψουν μέσα στη ζεστή ψηφιακή μασχάλη της φιλίας εξ αποστάσεως και του θυμού εξ αποστάσεως και της καύλας εξ αποστάσεως.

Ακόμα και την πιο μηδαμινή μυστική κόχη τους την έχει βγάλει απ’ τη σκιά ένα σκληρό φως. Απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των σχολείων θα μεταφερθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της εργασίας, της καριέρας ή της ανεργίας. Θα αναγκαστούν να υπακούσουν σε νόμους για τους οποίους δε συναίνεσαν ποτέ, πληρώντας υπέρογκους φόρους για τη συντήρηση των φυλακών μέσα στις οποίες είναι κλεισμένοι.

Εδώ λαμβάνει χώρα η σύγκρουση ανάμεσα στην αυτό-περιγραφή ή την αυτό-αναπαράσταση του ξεβρακωμένου και της προσπάθειας του διαφημιστή να διαρρήξει τον εξωτερικό πέπλο αξιοπρέπειας του, ώστε να τον αποκαλύψει κοινωνικά, ηθικά, σεξουαλικά και να τον κατακτήσει πουλώντας του μια μαλακία ή έναν τρόπο ζωής.

Για να τον κάνει ένα δραστήριο κουράδα που θα ανταλλάσει ανενόχλητα ιδιωτικές στιγμές. Για να προσπορίσει κάθε επιθυμία εις τον αγοραίο φουτουρισμό της παρακμής.

Κομμένα κεφάλια, πνιγμένα παιδιά, βόμβες και πτώματα προελαύνουν εις τον εθισμένο λοβό. Θα σε σκοτώσω για να μη με σκοτώσεις, θα σε γαμήσω για να μη με γαμήσεις. Και το φάρμακο για την αποκατάσταση του ψυχισμού μου είναι το ξεβράκωμα.

Μέσα στις χαοτικές εικόνες βίας και βλακείας των ειδήσεων εγώ προτάσσω το ξυρισμένο μου κεφάλι, το τατουάζ στον αφαλό, την κωλοχαράδρα της συμμαθήτριας που απαθανάτισα εν κρυπτώ και παραβύστω. Εγώ προτάσσω το Εγώ. Ξεβρακώνομαι χωρίς να μου το ζητήσεις.

Αν κάποτε υπήρχε μια βαθειά διαβολικά θεϊκή ανάγκη για το κουτσομπολιό της γειτονιάς σήμερα η μόνη ανάγκη για το διαρκές ψηφιακό κουτσομπολιό είναι τα φλόκια. Τα χύσια. Το ξέσπασμα. Μπουκωμένοι και καταπιεσμένοι προσπαθούν να ξεσπάσουν υποβιβάζοντας την ύπαρξή τους στην εικόνα τους και το φύλλο τους στο γεννητικό τους όργανο, εκφράζοντας μια χασάπικη αντίληψη για την ανθρώπινη σάρκα.

Προωθώντας μιαν άχαρη μηχανική της επικοινωνίας των σωμάτων που βρίσκεται στον αντίποδα των ελεύθερων ηδονών, ευθυγραμμίζοντας τις ανάγκες τους με το σεξουαλικό ψεύδος της κοινωνίας της ακραίας βίας και της ακραίας εκμετάλλευσης.

Ας ξεβρακωθούμε λοιπόν όλοι μαζί στο μεγάλο ψηφιακό παχνί. Εξ αποστάσεως πάντα και εξ αντανακλάσεως. Δια να μην κολλήσουμε το Μέγα Αφροδίσιον.

Φίλτατοι έφηβοι και μη έφηβοι, αλιείς δόξης και αποδοχής και αλοξοκωλιάς, αγρευτές φίλων που δεν κοινώνησαν το ζουμάκι σας, αδέρφια ποιητές που σας ξέγραψε το συγκρότημα Λαμπράκη και το κανάλι της βουλής και η κακαδημία σας άφησε χωρίς βραβείο εις το απατηλόν μασκαρεμένο γήρας σας, σας πληροφορώ πως η απόσταση είναι η μεγαλύτερη καπότα. Δεν πρόκειται να κολλήσετε Τίποτε και Ποτέ.

https://dromos.wordpress.com/2016/01/25/