ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Γιορτάζω και ξεφαντώνω. Κάθε εορταστικό ξεφάντωμα είναι ένα εν δυνάμει όργιο. Αυτή η περισσή εκ φύσεως οργιαστική πλευρά του εαυτού μας κι αυτή η ενέργεια που απαραίτητα πρέπει να δαπανηθεί. Στη βάση κάθε συλλογικότητας υπάρχει ένας σαρκικός ιστός ως αποτέλεσμα της διαρκούς αναρχικής αύξησης της όρεξης των αισθήσεων, των πόθων και των φαντασιώσεων.

Πρέπει να κάψουμε το ενεργειακό πλεόνασμα. Κι εκεί είναι η μαγκιά, καίγοντας το πλεόνασμα να μην καούμε. Να μην μας μείνουν κουσούρια και αναπηρίες. Μη μας πλακώσει ο μαύρος ουρανός και ο δηλητηριώδης ίλιγγος. Πρέπει στο όργιο οι αισθήσεις να αγρυπνούν και να μην πασαλείβονται με ευσπλαχνική μέθη και ασύστολο ξεκώλιασμα.

Δυστυχώς τα όργια του σήμερα βρίσκονται μακριά απ’ το πνεύμα των διονυσιακών, ινδουιστικών και ταντρικών οργίων. Περνώντας απ’ τον αρχαίο χαρωπό και ζωτικό πληθυντικό στον σημερινό ξενέρωτο και καταθλιπτικό ενικό η έννοια του οργίου έχει καταρρακωθεί και παρεξηγηθεί έως παρεξηγήσεως.

Από την ανοδική τείνουσα προς μια απελευθερωτική υπέρβαση η έννοια του οργίου έχει διολισθήσει προς τη διαφθορά. Ο εφοπλιστής κάνει όργια με κόκα και ρωσίδες συνοδεία πολιτικών και δημοσιογράφων πραιτόρων. Η κοσμική ζωή και ο πλούτος απαιτεί το όργιο που υπαγορεύει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Η υπεραξία θέλει την παρτούζα της κι ο δημιουργικός επιχειρηματίας το πληρωμένο μουνί.

Εδώ η φθορά γίνεται κατακλυσμός και έρεβος. Οι κατώτερες τάξεις μέσα στο όργιο της βιοπάλης και στα κρεματόρια της ανάπτυξης του κεφαλαίου σφιχτοδεμένοι στη μονογαμία τους από τη μια κι απ’ την άλλη οι κύριοι καπιταλιστές στα χρυσοποίκιλτα κότερα να παίζουν μακριά γαϊδούρα σαν καυλωμένοι δεσποτάδες.

Όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες κήρυξαν μιαν αντίληψη περί πνευματικότητας θεμελιωμένη στην καταστολή κάθε φιληδονίας, ενοχοποιώντας τη σάρκα, την πρώτη ύλη του προπατορικού αμαρτήματος. Ο προφήτης Ηλίας και ο Μωυσής έσφαξαν τους ιερείς του Βαάλ και εξόντωσαν τους λάτρεις του Χρυσού Μόσχου.

Σήμερα ο τακτοποιημένος αστός θα ξεπέσει στο όργιο για να απαλύνει τις στερήσεις του. Και βεβαίως ο λαός έχει επινοήσει τις μασκαρεμένες γιορτές για να γιορτάζει το Βάκχο. Δηλαδή την ψυχή του και την ψίχα του. Τις γιορτές των γαιδάρων και τις γιορτές των τρελών, περιφέροντας αντί για επιτάφιο μια τεράστια ψωλή.

Εκδιωγμένοι από τις πολιτισμικές πρακτικές της υποκρισίας και της ψευτοκουλτούρας οι Σάτυροι, οι Βάκχες και άλλα αφροδισιακά πλάσματα της ειδωλολατρικής αρχαιότητας δεν σταμάτησαν ποτέ να επισκέπτονται τη φαντασία της χριστιανικής Δύσης. Να γίνονται κακοί λογισμοί και δαίμονες, χορευτές μέσα στον αιώνιο κύκλο του οργίου και μέσα στο ανθισμένο σύμπαν του οργασμού.

https://dromos.wordpress.com/2016/01/09/