ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η Τοτόγια είναι τριών ετών -τα έκλεισε χτες- και είναι φίλη μου. Για την ακρίβεια, την λένε Θεοδώρα αλλά, μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες, δεν μπορούσε να πει το όνομά της και έλεγε πως την λένε Τοτόγια.

Η Θεοδώρα είναι κούκλα και πολύ έξυπνη. Επίσης, είναι πολύ τρυφερή. Τι περίεργο για ένα κοριτσάκι τριών ετών!

Όταν δεν είμαι στην Αθήνα, μιλάμε κάθε πρωί στο τηλέφωνο με την Τοτόγια. Μου λέει «Σε αγαπάω» και «Άι λαβ γιού». Και πάει όλη η μέρα μου τέλεια.

Στην Αθήνα κάνουμε παρέα με την Τοτόγια. Της παίρνω μπαλόνια και χαίρεται πάρα πολύ.

Στην Τοτόγια αρέσει πολύ να κάνει μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι στο ποτήρι με το νερό. Κι εμένα μου αρέσει, οπότε το κάνουμε παρέα και γεμίζουμε τον κόσμο νερά. Να κάνετε κι εσείς μπουρμπουλήθρες, είναι πολύ ψυχοθεραπευτικό.

Όταν πέθανε το Νανάκι, η Τοτόγια με ρώτησε πού είναι.

Της είπα πως πέθανε.

«Και πότε θα έρθει;» μου λέει.

«Δεν θα έρθει» της λέω, «είναι σε ένα κουτάκι στον ουρανό».

Την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. «Πού είναι η Νανά;».

Λοιπόν, πενήντα μέρες μετά τον θάνατο της γάτας μου, η Τοτόγια με ρωτάει κάθε μέρα πού είναι και πότε θα έρθει.

Το φοβερό είναι που με ρωτάει «Πού είναι η Νανά;», της απαντάω «στον ουρανό», και η Τοτόγια σηκώνει το κεφάλι της και κοιτάει το ταβάνι για να δει τη γάτα.

Με πεθαίνει όταν το κάνει αυτό.

Δηλαδή, αν εμφανιστεί το Νανάκι στο ταβάνι ή στον ουρανό, η Τοτόγια δεν θα νιώσει καμία έκπληξη.

Η Τοτόγια δεν μπορεί να το διαβάσει αυτό που έγραψα αλλά ήθελα να το γράψω, για να το διαβάσει κάποτε.

Θεοδώρα, θέλω να ξέρεις πως σε αγαπάω. Σε λατρεύω.

http://feedproxy.google.com/~r/pitsirikos/uPfN/~3/EfMnjXJQRZk/