ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Σοκαρισμένη είναι η ελληνική κοινωνία με την αποκάλυψη ότι υπάρχουν ακόμα νυχτερινά κέντρα όπου πετιούνται λουλούδια με το κοντέινερ και γίνονται λογαριασμοί χιλιάδων ευρώ από συμπολίτες μας που αντιστέκονται ακόμα στις σταλινικές τακτικές της Κυβέρνησης.

Η αποκάλυψη έγινε τη νύχτα του Σαββάτου όταν κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο μια φωτογραφία από την πρεμιέρα του Παντελή Παντελίδη, με τον καταξιωμένο αοιδό να στέκεται δίπλα σε ένα βουνό από γαρύφαλλα, οπότε ξεκίνησαν στα σόσιαλ μίντια οι γνωστές ευχές: «Μνημόνια για πάντα», «Κιμ πάτα το κουμπί» κτλ.

Πολύ λογικό αυτό. Επειδή δηλαδή ένα μικρό κομμάτι του ελληνικού λαού, που δεν έχει πάρει πρέφα τι συμβαίνει γύρω του, τα σπάει στον Παντελίδη, ένα άλλο μεγαλύτερο κομμάτι καταδικάζει τη ρίψη λουλουδιών στα σκυλάδικα και εύχεται μνημόνια μέχρι να δύσει ο ήλιος.

Μα επί μνημονίων σκορπάνε λεφτά στα μπουζούκια και διανυκτερεύουν στα πεζοδρόμια για ένα ζευγάρι παπούτσια, ρε τούβλα! Μήπως έσκισε ο Αλέξης το μνημόνιο και δεν το πήρα χαμπάρι; Τι νομίζετε; Ότι είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι μια χαρούμενη κοινωνία που βιώνει την κρίση το ίδιο στο πετσί της;

Αυτή η λογική που πετάει στο ίδιο καζάνι τα σαλεμένα που στήνονται σε ουρές για ένα Balmain με τον άνεργο που τα βγάζει πέρα με τα 360 ευρώ του επιδόματος, είναι ακριβώς ίδια με τη λογική των φιλελέδων που δεν έβλεπαν καμία κρίση μέχρι πέρσυ και τώρα ουρλιάζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μάς έκανε Ουγκάντα.

Καταλαβαίνω ότι το θέαμα με τα λουλούδια που κοντεύουν πνίξουν τον τραγουδιστή είναι αποκρουστικό για κάποιους – και για μένα – αλλά ας μην παριστάνουμε ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση τα χιλιάδες ευρώ που δαπανήθηκαν προχθές στην πίστα να δίνονταν σε κάποια δομή αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες ας πούμε.

Αν δε γίνονταν πανέρια, θα γίνονταν κοκτεϊλάρες με παπάγια και σμέουρα.

Από την άλλη, δε δέχομαι ούτε το επιχείρημα που μιλάει για το «δικαίωμα» του οποιουδήποτε να χαλάει τα λεφτά του όπως θέλει. Όχι, φίλοι μου. Κανένα τέτοιο «δικαίωμα» δεν υπάρχει. Με κάτι τέτοιες επικλήσεις στο «δικαίωμα» του καθενός να κάνει ό,τι του καυλώσει φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Μαγαζάτορες να ρουφάνε κυριακάτικα το αίμα υπαλλήλων που δουλεύουν 20 μέρες σερί χωρίς ρεπό – «γιατί αλλιώς θα βάζανε λουκέτο» – και νεόπλουτα τσουτσέκια να σκορπάνε προϋπολογισμούς νοικοκυριών μέσα σε ένα βράδυ.

Και τέλος πάντων, ας πάψουμε να ονομάζουμε ψυχαγωγία τη λούμπεν διασκέδαση και καλλιτέχνες κάτι ποπ σκυλάδες επιτυχιών με μικρότερη ημερομηνία λήξης και από ένα κουτί πρόβειο γάλα.

Τα πανέρια δεν είναι καταξίωση, όσο ψηλά βουνά κι αν σχηματίζουν.

Είναι η μονάδα μέτρησης της κατάντιας μιας κοινωνίας που έχει αποτύχει σχεδόν σε όλα τα επίπεδα.

(Ανήθικο δίδαγμα: Όπως έγραψε και ο Χάρης Ζάβαλος, πλάκα είχε τα 2-3 πρώτα χρόνια αυτό το αστειάκι με το μνημόνιο που πρέπει να το πάρουμε στους τάφους μας αλλά έχει καταντήσει μεγάλο πρηξοπούτσι. Κόφτε το.)

http://thethreemooges.blogspot.com/2016/01/by-to-skouliki-tom.html