ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ο δεκάχρονος Σεργκέι βρίσκεται παγιδευμένος σε εμπόλεμη ζώνη. Είναι πεινασμένος και κρυώνει πολύ. Στην πόλη όπου ζει διεξάγονται εδώ και 15 ημέρες σφοδρές μάχες μεταξύ ανταρτών και κυβερνητικών δυνάμεων και χιλιάδες άμαχοι έχουν εγκλωβιστεί σε μια κόλαση πυρός και τρόμου. Δεν μπόρεσα να του αρνηθώ τη φιλοξενία και του έδωσα ένα κρεβάτι να κοιμηθεί και ό,τι προμήθειες μου είχαν απομείνει για να φάω.

Το παραπάνω σενάριο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πραγματικότητα. Είναι ωστόσο μία από τις «πίστες» τού «This War of Mine», ενός παιχνιδιού που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2014 με στόχο να δείξει, σε αντίθεση με την πλειάδα των πολεμοχαρών παιχνιδιών, όχι πώς είναι να μάχεσαι και να σκοτώνεις, αλλά να βιώνεις τις τραγικές συνέπειες του πολέμου.

Στόχος του, η επιβίωση σε εμπόλεμες συνθήκες, δηλαδή εξεύρεση τροφής και ασφαλούς καταφυγίου. Με λίγα λόγια, η διάσωση.

Το παιχνίδι ουσιαστικά περιγράφει την τραγωδία που βιώνουν οι πρόσφυγες, οι οποίοι πρέπει, υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, να διατηρήσουν ψηλά το ηθικό τους.

Ο παίκτης ρισκάρει τη ζωή του και αυτές των εγκλωβισμένων κατοίκων κλέβοντας τρόφιμα και φάρμακα από στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Μπορεί ωστόσο να χτυπήσει έναν ηλικιωμένο για να του κλέψει τα λιγοστά του τρόφιμα, χάνοντας φυσικά ένα μεγάλο μέρος της ηθικής του, η οποία καταγράφεται στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Η… συνέχεια αυτού του παιχνιδιού που παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες, στις 29 Ιανουαρίου, για τις κονσόλες Play Station 4 και Xbox One αφορά την πλέον ευάλωτη ηλικιακή ομάδα προσφύγων: τα μικρά παιδιά, και για την ακρίβεια το πώς βιώνουν και επιζούν στη φρίκη μιας εμπόλεμης σύγκρουσης.

Σημαντικός αρωγός στη δημιουργία του παιχνιδιού είναι ο νεαρός Εμίρ Τσερίμοβιτς, σήμερα σύμβουλος ΜΚΟ, ο οποίος επέζησε όταν η πόλη όπου γεννήθηκε, το Σαράγεβο, βυθίστηκε στην άβυσσο του πολέμου της Βοσνίας, και δημιουργός του η πολωνική εταιρεία τεχνολογίας 11 Bit Studios.

Ο Εμίρ μιλώντας στο περιοδικό υψηλής τεχνολογίας Wired αποκάλυψε τι βίωσε όταν ήταν μόλις 9 χρόνων:

«Ημουν στο μπαλκόνι του σπιτιού και έβλεπα τα τανκς να περνούν. Δεν φοβόμουν, αλλά η μητέρα μου έντρομη μας πήρε άρον άρον από το σπίτι και πήγαμε στη γιαγιά μου στη Ζένιτσα. Αυτό έγινε μία ημέρα πριν ξεσπάσει ο πόλεμος και πιθανότατα μας έσωσε τη ζωή».

Ο Τσερίμοβιτς και η οικογένειά του παρ” ότι βρίσκονταν στη Ζένιτσα δυσκολεύτηκαν να επιβιώσουν, έχοντας μοναδική τροφή τα άγρια χόρτα που έκοβαν και το μέλι που έκλεβαν από τα μελίσσια σε κάθε ευκαιρία.

Τελικώς εννέα μήνες αργότερα κατάφεραν να διαφύγουν στη Γαλλία και να διασωθούν.

Οπως εξήγησε στο έγκυρο τεχνολογικό περιοδικό ο επικεφαλής σχεδιαστής του παιχνιδιού, Πολωνός Πάβελ Μιετσόφσκι, το «The Little Ones» έχει βασικό στόχο να εκπαιδεύσει, να βοηθήσει τα παιδιά προκειμένου να κατανοήσουν αλλά και να αντιμετωπίσουν τη φρίκη του πολέμου.

«Φέρνει ελπίδα και φως και αποδεικνύει περίτρανα ότι οι πολεμικές συρράξεις προκαλούνται από προκαταλήψεις που δεν πρέπει να αποδεχόμαστε», προσθέτει.

«Ενα μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού βασίζεται σε καθημερινούς στόχους, όπως τον καθαρισμό του νερού για να καταστεί πόσιμο, το μαγείρεμα με ό,τι τροφές υπάρχουν, και στη συνεργασία και αλληλεγγύη με άλλα προσφυγόπουλα. Ετσι τα παιδιά βοηθούν τους πρόσφυγες γονείς στην καθημερινή έγνοια τους για το πώς θα ταΐσουν τα παιδιά τους. Ακόμη κι αν τα παιδιά δεν κατανοούν πλήρως τι συμβαίνει ή για ποιο λόγο γίνεται ο πόλεμος», προσθέτει ο Μιετσόφσκι, «γνωρίζουν ότι μπορούν και κυρίως επιθυμούν να είναι χρήσιμα στην οικογένειά τους».

«Τα παιδιά είναι πάντοτε παιδιά. Ακόμη και σε περίοδο πολέμου! Αυτό είναι και καλό και κακό», τονίζει ο Τσερίμοβιτς, η μαρτυρία του οποίου αποτέλεσε τη βασική έμπνευση για την δημιουργία του παιχνιδιού.

Ωστόσο όπως επισημαίνει ο Μιετσόφσκι:

«Ακόμη και τα παιδιά-στρατιώτες διατηρούν στοιχεία της αθωότητας που χαρακτηρίζει την ηλικία τους, κι αυτό είναι επικίνδυνο. Θα σκοτώσουν δηλαδή επειδή καθοδηγούνται από τους πολέμαρχους, αλλά δεν θα αισθάνονται ότι κάνουν κάτι λανθασμένο. Εμείς μέσω του νέου μας παιχνιδιού προσπαθούμε να τα κάνουμε να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα μιας εμπόλεμης σύγκρουσης, να ευαισθητοποιηθούν, να μάθουν πώς να την αντιμετωπίζουν και να δείξουν την αλληλεγγύη τους. Πράγμα που εύχομαι να μην τους τύχει ποτέ!».

http://www.efsyn.gr/arthro/ena-paihnidi-gia-tin-prosfygia