ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Μας χωρίζουν θάλασσες. Βαθιές και τόσο μαύρες που θα τρομάξεις, ραγιά της αριστεράς, της δεξιάς, του κέντρου, του κράτους και του παρακράτους. Η τρύπια βαρκούλα που έβγαλες στα ρηχά και αρμενίζεις μέχρι εκεί που πατώνει ο αστράγαλός σου φαντάζει από εδώ που σε βλέπουμε σαν καρυδότσουφλο.
Μας χωρίζουν βουνά. Ψηλά κι άγρια, καημένε της πολιτικής, της εξουσίας, της συντεχνίας, της λαμογιάς. Η μυρμηγκοφωλιά που έχτισες με λαγούμια υπόγεια μοιάζει από εδώ που σε χαζεύουμε σαν λιλιπούτειος τάφος που αργά ή γρήγορα θα πλημμυρίσει με την πρώτη βροχή.
Μας χωρίζουν κάμποι χρυσαφένιοι, ανόητε των διαπραγματεύσεων, των συμβιβασμών και των υποκλίσεων. Νομίζεις ότι καβαλάς άτι με κόκκινη σημαία και σκάμε στα γέλια που είσαι ένας Δον Κυρ Φώτης καβάλα σε αρουραίο που κρατά στο χέρι λευκό πανί μη και σε λυπηθεί το κοπάδι ευρωπαϊκών προβάτων που έρχεται καταπάνω σου.
Μας χωρίζουν ουρανοί. Έναστροι και φεγγαρόφωτοι, γελοίε της ιδιοτέλειας, της έμμισθης δουλοπρέπειας, του άνανδρου χαρακτήρα. Από τόσο μακρυά φαίνεται ξεκάθαρα ότι έρπεις μαζί με το σινάφι σου αλλάζοντας δέρμα ανάλογα με το ποιο αφεντικό σου πετάει σάπιο κομμάτι κρέας να χορτάσεις την ακόρεστη πείνα της υποτέλειας.
Μας χωρίζουν περισσότερα από όσα ήλπιζες ότι μας δένουν. Θεώρησες αριστερόβλακα ότι θα τσιμπούσαν οι πάντες στο δόλωμα ελπίδα που πέταξες στα ρηχά. Έπιασες μόνο ψάρια που φοβούνται τα βαθιά νερά. Αναλώσιμα, αμελητέα απουσία από την ωκεάνια σε διαστάσεις ελληνική ψυχή. Ψαράκια που τσίμπησαν κάποτε στην «Αλλαγή» του πράσινου, στην «Νέα Ελλάδα» του μπλε και τώρα στην «Ελπίδα» του άχρωμου. Αυτά χορταίνουν με ψίχουλα αρκεί να είναι σίγουρα κάθε μήνα στο τρύπιο τσανάκι made in EU. Δεν έχουν καμία σχέση με τα απύθμενα στομάχια των Ελλήνων που δεν χορταίνουν παρά μόνο με δουλεμένο από χαρακωμένα χέρια ζυμωτό ψωμί.
Σε κάνουμε χάζι από βουνοκορφές, από νησίδες, από φεγγάρια να έχεις το νου σου μη σου κάνει επίθεση το ελληνικό αεράκι και σου γυρίσει το καρυδότσουφλο πριν έρθουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και νιώσεις καραβοκύρης σε υπερωκεάνιο. Νομίζεις ότι το να ξαναγίνεις ανάχωμα μεταξύ της Ελλάδας και της Ε.Ε είναι το ίδιο εύκολο όπως τέσσερα χρόνια πριν. Ξέρεις εσύ πότε. Την στιγμή που τα τούβλα της Βουλής άρχισαν να τρίζουν. Τώρα όμως είσαι πολύ μικρός για το Τέρας που έρχεται προς τα εδώ για να το καλύψεις όσο κι αν δουλεύουν τα φτυάρια του λαμογιοστρατού που έφτιαξες μαζεύοντας αρβιλοφύλακες από όλες τις μεραρχίες των κομμάτων. Μάζεψες όλο τον «αφρό» μόνο που για μας ο «αφρός» αυτός είναι γνωστός από παλιές εποχές.
Πριν ακόμη υπάρξεις ως σπέρμα στον όρχι του προγόνου σου. Πέρασαν από εδώ στρατιές Εφιαλτών, Πηλιογούσηδων, Γερμανοτσολιάδων, Παρακρατικών, Πρασινοφρουρών, Κενταύρων, ΕΠΕΝιτών…..Τι να πρωτοθυμηθούμε! Η χεσμένη φουστανέλα έγινε κουκούλα, μετά έγινε γραβάτα και τώρα η γραβάτα έγινε κασκόλ. Εξελιχτήκατε ευρωπαϊκώς αλλά βρωμάτε το ίδιο. Το ξύγκι από το σβέρκο της εποχής του Σκόμπι πέρασε στο ξύγκι του προκοιλιού της «Αλλαγής» και έφτασε να γίνει ξύγκι στο προκοίλι του εγκεφάλου σας στην εποχή του «Νέου Συμφώνου για την Ελλάδα».
Είναι υπέροχα να σας αγναντεύουμε από τόσο μακρυά. Ξεφορτωθήκαμε κι εκείνη τη θλίψη για όσους δεν έφταιξαν και την «πάτησαν». Έγινε ανάμνηση η ευαισθησία για τον δειλό που δεν έμαθε τίποτε εδώ και χρόνια. Τον κρίμα που είδε φως Ελπίδας και μπήκε στο καρυδότσουφλό σας να σωθεί.
Να σωθεί κι ας στερέψει η θάλασσα, κι ας καεί το στάρι στους κάμπους κι ας γίνει χαλίκι η Πίνδος, κι ας δώσουμε τα χέρια με αυτούς που ψήφιζαν το 2010, το 2011, το 2012, το 2013, το 2014 να γαμηθούν τα πάντα για το μεροκάματο της δουλικής βολής τους. Αυτούς τους σιχαινόμαστε περισσότερο από τους καπετάνιους των ρηχών νερών. Ήδη σπρώχνουν ο ένας τον άλλον πάνω στην αστεία λέμβο σωτηρίας για να πάρουν θέση με καλύτερη θέα…προς τον πάτο.
Είναι απίστευτη η Ελλάδα μακρυά σας. Μυρίζει βασιλικό κι αγιόκλημα. Έχει ένα σκοτάδι τόσο φωτεινό που δεν φοβάσαι τίποτε.

http://pitsirikidotnet.gr/ http://simplemangreek.blogspot.gr/