ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ειλικρινά τα βήματα δεν άλλαξαν από παλιά μοιάζω ακόμα με τον πιτσιρικά μέσα στα στενά ίσως τελικά να μην ψήλωσα συνειδητά είχα προβλήματα στην πλάτη που με σπρώχναν χαμηλά
φίλοι μου χαθήκανε και μόνος σύντροφος το σκότος η σκέψη πως κάποτε ονειρευτήκαμε θα το έχει η μοίρα τους μου είπαν οι σκιές
οι επιλογές στις γειτονιές είναι λίγες για τις δραχμές πουλάν θάνατο
δεν αδικώ προσωπικά εγώ δεν έχω φίλους που να διαθέτουν εξοχικό
και είμαι μόνος…μόνος στην πλατεία νιώθω φόβο για το μέλλον μέχρι τώρα είδα πόνο μόνο πόνο μόνο πόνο όσο με βαστάει η φωνή μου όσο ξέρω πως πονάνε για μενα οι άνθρωποί μου
και θέλω πίσω τις παλιές καλές στιγμές μου τον παππού μου να χαμογελάει ακόμα μια φορά τις φοβίες να ναι μαζί ξανά, τον Νίκο έξω από τα κάγκελα ανάθεμα μόνο όνειρα ανεκπλήρωτα για πάπλωμα σ’αυτούς που κοιμηθήκαν νωρίς και εγώ στο χάραμα μονάχος μου στην πόλη των ανταρτών αναπολώ, τρέχει γαμώ, δικαιολογώ το κλάμα μου ως συμπαράσταση στον ουρανό
γιατί ο Δημήτρης δούλευε από τα 8 μιας και ο πατέρας πέθανε από πρέζα ένα πρωινό τώρα ο Δημήτρης είνα σκοπιά στο στρατό πούλησε το κινητό για τη δόση του,νιώθεις bro?!
και εγώ ακόμα να ψάχνω να βρω αγάπη σε κάθε δάκρυ, φως για εξοδο απ’το μονοπάτι Mastigo ήταν να γράψουμε μαζί αυτό το κομμάτι μα έκανες λάθη και φυσικό ήταν να γίνει σημάδι γιατί οι μπάτσοι πρέπει να δικαιολογήσουνε μισθό και διαλέγουνε παιδιά απ’το σκοτάδι για αυτό …

έγραψε το πιτσιρίκι