ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Περπατώντας στον δρόμο για το τρένο.Φορώντας τα ίδια ρούχα που κοιμάμαι κα ξυπνάω τις τελευταίες τρείς μέρες.Τα βήματα μου αργά,μιας και τα πόδια μου βουλιάζουν μέσα στα μεγάλα γκρι πασούμια που δεν λέω να βγάλω και η τσάντα με τις κουκουβάγιες,καινούργιο απόκτημα απο το Μοναστηράκι,λικνίζεται χαλαρά στον ώμο μου.Βγάζω εισητήριο και κατεβαίνω τις σκάλες για την αποβάθρα.Έχει ησυχία και εσύ μου λείπεις…

  Για να πω την αλήθεια,δεν ξέρω ποιος είσαι εσύ που μου λείπεις.Είσαι η μητέρα μου?Που με έπαιρνες παιδί απο το χέρι και με πήγαινες βόλτα?Πηγαίναμε στα μαγαζιά και εσύ δοκίμαζες ώρες ρούχα στο δοκιμαστήριο και εγώ σου γκρίνιαζα.Γιατί πονούσαν τα πόδια μου και ήθελα παγωτό.Αλλά τότε δεν με απασχολούσε τίποτε άλλο.Ούτε οι δουλειές που άφηνα πίσω,ούτε αν θα μου έφταναν τα χρήματα,ούτε τι ώρα έπρεπε να γυρίσω.Άπλωνα απλώς το χέρι και αφηνόμουν πάνω σου.

  Είσαι η φίλη μου?Που κάναμε κοπάνες απο το σχολείο και γυρίζαμε όλη την Αθήνα με τα πόδια?Μιλάγαμε δυνατά και γελούσαμε και δεν μας πείραζε ο κόσμος που μας κοιτούσε περίεργα.Πιασμένες χέρι-χέρι κάναμε σχέδια για το μέλλον και τότε μας φαινόντουσαν όλα τόσο εύκολα και όμορφα.Λες και όλη η ζωή μας θα ήταν φτιαγμένη απο λουλούδια και κανένα πρόβλημα δεν θα ερχόταν ποτέ να χτυπήσει την πόρτα μας.

  Είσαι εσύ?Η εκδοχή του εαυτού σου που ερωτεύτηκα και που θέλησα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου?Να σχολιάζουμε και να πειράζουμε τους περαστικούς και όλα να μας μοιάζουν αστεία και να γελάμε τόσο πολύ που να πονάει το στομάχι μας.Να με κρατάς αγκαλιά και να μου λες ιστορίες και να πλάθουμε κόσμους με πρωταγωνιστές εμας σε οτι επίτευγμα μπορούμε να φανταστούμε.Να με κοιτάς στα μάτια και να είναι πλημμυρισμένα με αγάπη και να νιώθω παντού μέσα μου οτι είμαι ασφαλής και οτι θα με θέλεις και θα είσαι δίπλα μου για πάντα.

Όποιος και αν είσαι,απλά μου λείπεις…

  Κοιτάζω τις εικόνες που εναλλάσσονται γρήγορα μπροστά μου,καθώς και την αντανάκλαση του προσώπου μου στο τζάμι.Σκέφτομαι οτι θα ήθελα η ζωή μου να ήταν απλώς ένα διήγημα.Με το που τελείωνα την αφήγηση του,να τελείωνε και αυτή.Έτσι απλά.Αφήνοντας στο τέλος μόνο ένα χαμόγελο.Σαν και αυτό που σου αφήνει καμμιά φορά,ένα καλό βιβλίο.

έγραψε το πιτσιρίκι