Η πόρτα του φρενοκομείου έχει ανοίξει διάπλατα και οι τρελοί δραπετεύουν.

Σε παγκόσμιο επίπεδο.

Και το θέμα είναι μήπως πρέπει να μπούμε εμείς μέσα για να γλυτώσουμε.

Ενώ βέβαια και στο… δικό μας φρενοκομείο δεν πάνε και πολύ καλύτερα τα πράγματα…

Η περίφημη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «Η χώρα έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο» είναι δυστυχώς πιο επίκαιρη από ποτέ. Και το χειρότερο είναι ότι δεν είναι μόνο η χώρα που, ιδιαίτερα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, βιώνει συνθήκες απόλυτου παραλογισμού.

Ένα κρεσέντο ιδεοληψίας και μειωμένων ή ανύπαρκτων ικανοτήτων που τη βυθίζουν όλο και περισσότερο στην καταστροφή.

Ολόκληρη η υφήλιος αντιμετωπίζει καταστάσεις πρωτόγνωρης τρέλας.

Από τη μία η έξαρση του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού και η μεταφορά του «πολέμου» μέσα στην Ευρώπη απειλώντας τον δυτικό τρόπο ζωής, ενισχύοντας την εσωστρέφεια και βάζοντας βόμβα στα θεμέλια όσων επί δεκαετίες κατακτήθηκαν.

Αλλά και το ξεσάλωμα κάθε ψυχοπαθούς που ονειρεύεται να γίνει διάσημος έστω και για μία ημέρα «εκδικούμενος» όλα όσα το αρρωστημένο μυαλό του χρεώνει στην κοινωνία και σε αθώα θύματα.

Και από την άλλη η πολιτική άνοδος ακραίων στοιχείων που ενδεδυμένα τον μανδύα του «αντισυστημικού» αξιοποιούν τον φόβο, την ανασφάλεια, αλλά και την απογοήτευση των κοινωνιών από την ανυπαρξία σοβαρών πολιτικών ηγετών και την επιβολή σκληρών δημοσιονομικών πολιτικών, για να κατακτήσουν την εξουσία.

Και η κατάσταση αυτή δεν δείχνει να μπορεί να ελεγχθεί.

Το σχεδόν βέβαιο μέλλον είναι η επιδείνωση.

Πού βρισκόμαστε εμείς μέσα σε αυτό το περιβάλλον;

Το οποίο γίνεται ακόμα πιο απειλητικό μετά τα όσα συνέβησαν στην Τουρκία. Και παρεμπιπτόντως τα γεγονότα στη γείτονα και η μετάλλαξη του Ερντογάν σε αυταρχικό Οθωμανό δικτάτορα είναι ένα απόλυτα ελληνικό πρόβλημα. Και όσοι δεν το αντιλαμβάνονται εθελοτυφλούν.

Δεν είναι μόνο μία ενδεχόμενη στρατιωτική απειλή. Είναι και οι στρατιές των προσφύγων που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να αρχίσουν να συρρέουν.

Και θα είναι και τα κύματα των Τούρκων που με μαθηματική ακρίβεια θα αναζητήσουν στο μέλλον διαφυγή από το καθεστώς.

Σε αυτό λοιπόν τον Αρμαγεδδώνα, την ώρα που ο Τιτανικός είναι κατάφατσα με το παγόβουνο, η δική μας πολιτική ορχήστρα συνεχίζει να παίζει ανενόχλητη.

Αψιμαχίες και μικροπολιτικές. Κατήφορος.

Και την βασική ευθύνη σε αυτό το παιχνίδι την έχουν οι κυβερνώντες.

Καμία διάθεση συνεννόησης. Βεβαίως, πολλά έχουν ακουστεί κατά καιρούς για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης στη χώρα. Τις περισσότερες φορές ωστόσο πίσω από αυτά κρύβονταν είτε προσωπικά και κομματικά συμφέροντα είτε ύποπτες ίντριγκες.

Και η ασυνεννοησία ήταν αυτή που πάντοτε επικρατούσε. Έτσι όμως όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η ανάγκη να αναζητηθεί έντιμα συνεννόηση για να μην διαλυθεί εντελώς η χώρα, φοβάμαι ότι θα αρχίσει να γίνεται επιτακτική.

Ασφαλώς η κυβέρνηση δεν την επιθυμεί καθώς θεωρεί ότι ακόμα έχει χρόνο μπροστά της και επιθυμεί να γαντζωθεί όσο περισσότερο γίνεται στην εξουσία.

Δεν αντιλαμβάνεται ή δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει γύρω μας.

Όπως ακριβώς δεν ενδιαφέρεται γαι τη ζημιά που έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται η χώρα. Αλλά ακόμα και αν έθετε το ζήτημα, θα ετίθετο με φανερή πρόθεση να ελέγξει απόλυτα τις εξελίξεις. Οπότε δεν θα οδηγούσε πουθενά. Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση δεν έχει δώσει δείγματα ότι επιθυμεί καθ” οιονδήποτε τρόπο μία συναίνεση.

Αντίθετα σπεκουλάρει πάνω σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι ταξικών διαχωρισμών.

Ωστόσο, η κατάσταση είναι εξαιρετικά σοβαρή. Και μπορεί να εξελιχθεί εντελώς απρόβλεπτα και ασύμμετρα.

Κρούεται ένα καμπανάκι έντονου κινδύνου. Το ακούει κανείς; Είναι σε θέση η κυβέρνηση να κατανοήσει ότι οι εξελίξεις και στη χώρα αλλά και διεθνώς, την υπερβαίνουν;

Οι καιροί που έρχονται απαιτούν μεγάλη σύνεση και ξεχωριστές ικανότητες. Δεν μπορεί να επενδύεις για παράδειγμα πλέον στη ρήξη. Ούτε να αναζητάς ταξικούς εχθρούς σε μία κοινωνία και μία οικονομία που υποφέρει.

Ούτε να πετάς την μπάλα στην εξέδρα συνεχώς όπως τώρα με τη συνταγματική αναθεώρηση.

Εκτός και αν η εξουσία είναι αυτοσκοπός no mater what..

Πηγή