Πριν από 20 χρόνια, μέσα από τυχαία γεγονότα μια παρέα 5 πιτσιρικάδων άνοιγε τα φτερά της. Σπουδές, πανεπιστήμια, στρατός, γάμοι, βαπτίσεις, κηδείες, οι 5 πραγματικοί φίλοι κατάφεραν και άντεξαν.

Άντεξαν ακόμα και από τις γκρίνιες των γυναικών τους, άντεξαν στην καλοπέραση (εκεί χωρίζουν οι περισσότεροι), άντεξαν τις απώλειες συγγενικών προσώπων. ΑΝΤΕΞΑΝ.

Μέχρι που ήρθαν τα μνημόνια.

Το πρώτο και το δεύτερο μπορεί να μείωσε τους μισθούς μας στο 50% και να χάθηκαν οι «καλές μέρες», οι πολυήμερες κοινές διακοπές, όμως δεν χάθηκε η παρέα. ΑΝΤΕΞΑΜΕ για άλλη μια φορά.

Μέχρι που ήρθε το μνημόνιο 3…

Από τον Οκτώβρη μέχρι χθες οι δύο πρώτοι πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Ο ένας για Ντόχα (ως πολιτικής μηχανικός εκεί κάνει ζωή χαρισάμενη, αλλά δουλεύει και σαν σκυλί), ο άλλος για την Αλβανία όπου μεταφέρθηκε η εταιρεία του. Μείναμε 3…

Πριν 1,5 μήνα, μια μέρα μετά το κλείσιμο των σχολείων αποχαιρετίσαμε στο αεροδρόμιο τον τρίτο που έφευγε για την ξενιτιά… Και αυτός σε ένα βράδυ έμεινε άνεργος, αφού η εταιρεία του βάρεσε κανόνι. Το περίμενε καιρό και είχε κάνει όλες τις προετοιμασίες για να μην πεινάσει η πολυμελής οικογένεια του. Έτσι μόλις ισορρόπησε ψυχολογικά και αφού είδε και απόειδε και δεν έβρισκε εργασία ούτε με το ντουφέκι ακολούθησε τον δεύτερο στην εταιρεία στην Αλβανία…

Μείναμε 2…

Σε λίγη ώρα θα βρίσκομαι στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος…

Ο τέταρτος της παρέας φεύγει με όλη του την οικογένεια για Κύπρο… Η εταιρεία του σε μερικές εβδομάδες μετακομίζει και μαζί παίρνει και τους 55 υπαλλήλους της…

Μνημόνιο 3…

Ένα χρόνο μετά έμεινα μόνος…

Ότι δεν κατάφερε η φθορά του χρόνους, οι αποστάσεις, ο στρατός, οι γυναίκες μας, οι υποχρεώσεις, τα δάνεια, η εφορία, το κατάφερε το Μνημόνιο 3 και όλοι οι μαλάκες που το ψήφισαν.

Για εμένα σήμερα έφυγε η γη κάτω από τα πόδια, χάθηκαν τα βραδάκια που πείναμε τις μπυρίτσες μας, που πηγαίναμε όλοι μαζί για κάμπινγκ…

Για την κόρη μου, που έχασε μέσα σε 9 μήνες 10 φίλους και φίλες οι απώλειες είναι μεγαλύτερες. Για άλλη μια φορά θα αποχαιρετίσει με κλάματα τους παιδικούς της φίλους/ες…

Για τη σύζυγο μου ομοίως… Μπορεί στην αρχή να μην γούσταραν η μια την άλλη όμως 15 χρόνια ψωμί και αλάτι δεν είναι λίγο. Ήταν μαζί όταν αρρώσταιναν τα πιτσιρίκια, μαζί όταν πριν 5 χρόνια μετά από ένα ατύχημα για 5 μήνες η μόνιμη μου κατοικία μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, μαζί όταν χάσαμε συγγενείς, μαζί όταν χωρίς σεντς στην τσέπη διοργανώσαμε τα ομορφότερα βαφτίσια, τα καλύτερα γενέθλια…

Και τώρα μένουμε μόνοι…

ΥΓ Την ώρα που τελείωνα αυτό το άρθρο η καμπάνα του Αγίου Κων/νου χτυπά πένθημα… Κάποιος/α πήρε το εισιτήριο χωρίς επιστροφή… Καλόν Παράδεισο να έχει! Στον δικό μου κόσμο αυτό λέγεται συγχρονικότητα.

Πηγή